9 maanden en een beetje is onze kleine kanjer nu. En ik heb geen idee voor de hoeveelste keer ik vandaag het ziekenhuis ben binnen gewandeld sinds zijn opname in november vorig jaar. Een groot verschil met toen: Ik wandel tegenwoordig samen met mijn zoon het ziekenhuis binnen. En nog beter, we gaan ook weer samen naar buiten.

Het is bijzonder om te zien hoe de tijd je steeds meer afweekt van het ziekenhuis, van de verpleging, van de artsen… 7,5 week was het ziekenhuis ons tweede huis. Het is de plek waar ik mijn kraamtijd heb doorgebracht en waar onze zoon van een voornamelijk slapend hoopje mens een echte baby is geworden. De baby die hij had moeten zijn toen hij geboren werd.

Toen onze zoon in het ziekenhuis lag, wilde ik niets liever dan naar huis. Toen hij thuis was, wilde ik liever in het ziekenhuis zijn. Ik miste de controle en de zekerheid van het personeel en de veilige omgeving van die paar vierkante meter die “van ons” was op de afdeling. Ik leefde erg naar de controles toe. Niet alleen voor de gesprekken met de arts die heel belangrijk voor me waren, ook was ik dan weer even terug in ons tweede huis dat in die weken zo vertrouwd was geworden.

Vandaag hadden we weer meerdere controles op de agenda staan. En voor het eerst keek ik er niet naar uit, had ik er eigenlijk zelfs niet echt zin in. Ik ergerde me zelfs, aan het lange wachten en de onhandigheid van de verpleegster waardoor mijn zoon die al heel moe was geworden nog een keer moest worden opgemeten.

Ik besefte me later dat ik me eindelijk aan het losweken ben van die periode in ons leven. Maar goed ook; een ziekenhuis is niet een plek waar je graag wilt zijn. Gezonde tegenzin mag best als je er een afspraak hebt. En ook denk ik dat het een teken is dat het moeder zijn me steeds beter afgaat. Ik heb het ziekenhuis niet nodig om voor mijn kind te zorgen. Ik kan dat heel goed zelf. Stap voor stap groeit mijn zoon als maar groter en groei ik mee als zijn moeder.

En zo wandelden we samen weer naar buiten. Naar huis.