Foto: Margriet Hulsker, Stichting Earlybirds

Een positieve zwangerschapstest

7 mei 2018
Dolgelukkig stonden we met een positieve zwangerschapstest in onze handen. Nee niet 1 test maar 5! We weten het zeker, ik ben zwanger!! “Wij worden papa en mama, zo bijzonder.’’
Al snel kreeg ik last van de bekende zwangerschapskwaaltjes, heel vervelend natuurlijk, maar ach dat neem je voor lief. “Er groeit een klein mini-mensje is mij, daar doe je toch alles voor!’’ Heel de dag door was ik misselijk en kon ik geen hap wegkrijgen. Alles smaakte zo vies. Wat moesten we nou… op mijn werk was ik aan het “overleven” en wanneer mijn ouders, zus of vrienden op bezoek wilde komen, verzonnen we een smoes. Het was allemaal nog zo pril dat we het nog even voor onszelf wilde houden. Dit was alleen niet voor lang, want ik ging mij steeds zieker voelen. Misselijk, hoofdpijn en drastisch vitamine D te kort. Hierdoor besloten we om het tegen onze ouders en mijn zus te vertellen. Ze waren helemaal door het dolle heen! Wat was het leuk om het te vertellen.

Een kloppend hartje

27 juni 2018
Whoehoe eindelijk, de eerste echo!! Het was een geweldig gevoel dat lastig te omschrijven is. Voor degene die mama zijn, weten heel goed wat ik hiermee bedoel. Een kloppend hartje, wat waren we blij! Met een glimlach van oor tot oor zaten we in de auto met alle foto’s op mijn schoot. Je bent nu al mooi!  We reden door naar alle toekomstige overgroot-opa’s en oma’s, tantes en ooms en naar onze ouders om de foto’s te laten zien.

“WE KRIJGEN EEN JONGEN!’’

17 juli 2018
Een paar weken later, hebben we een feestje gegeven om het geslacht bekend te maken. Mijn zus had twee taarten gemaakt, eentje met een roze vulling en één met een blauwe vulling. We moesten de goede taart pakken en mee de tuin innemen, waar iedereen aan het wachten was. Samen de taart aansnijden en… we krijgen een JONGEN!!
  
Eindelijk konden we gaan shoppen. Al snel hadden we de babykamer uitgekozen, een kinderwagen en een hoop andere spullen. Er werd in zijn kamer een prachtige muurschildering van Jungle Book geschilderd (door Jacqueline Govers de Hon). Inmiddels was ik alweer 12 weken zwanger en was de misselijkheid weg, maar daarvoor in de plaats kreeg ik harde buiken. De verloskundige gaf deze benaming eraan maar kon zich niet voorstellen dat het daadwerkelijke harde buiken waren. Ik werd door de verloskundige doorgestuurd naar de huisarts, misschien had ik een blaasontsteking. Nee geen blaasontsteking. De huisarts dacht dat ik misschien verstopt zat, maar dat was ook niet zo. Vervolgens stuurde de huisarts mij weer door naar de verloskundige. Zij deed ook nog wat verschillende onderzoeken, waaruit bleek dat mijn bloeddruk goed was en ik nog geen ontsluiting had. Ik moest het wat rustiger aan doen. Kortom ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en niemand kon mij helpen, terwijl de harde buiken steeds vaker kwamen en ook steeds harder werden. Ik gaf aan dat ik naar het ziekenhuis wilde voor een controle.

NEE, dit kan niet waar zijn!

26 september 2018
Vandaag stond er een inwendig onderzoek gepland in het ziekenhuis. Wat was ik zenuwachtig. Gelukkig was mijn moeder bij me. De gynaecoloog die het onderzoek deed schrok wat zij te zien kreeg. “Je hebt ontsluiting…’’ “ONTSLUITING??… IK BEN PAS 24 WEKEN ZWANGER!!! HOE KAN DIT??’’ Omdat ik pas 24 weken zwanger was, werd ik met spoed met de ambulance naar het LUMC
in Leiden gebracht. Mijn vriend was enorm geschrokken en ging gelijk naar huis toe om spullen voor mij te pakken.

Mijn zus die volschoot aan de telefoon en niet meer kon praten en mijn vader die ook niet goed wist wat hij moest zeggen. Logisch, ik zou ook niet weten. Gelukkig was mijn moeder heel de tijd bij mij. We kwamen aan in het ziekenhuis en ik werd naar de 7de verdieping gebracht, het geboortehuis. De ambulancebroeders reden mij een kamer in en ik observeerde de kamer heel goed. Dit is een BEVALLINGSKAMER.
  
“Nee dit kan niet, ik ben er nog niet klaar voor om mama te worden, je bent nog veel te klein, je mag er niet uit, dit is veel te vroeg, je moet nog groeien!’’
  
Gelukkig kwamen mijn vriend, vader en zus de kamer binnen. Al snel kwamen er een hoop verpleegkundigen en kinderartsen binnen. Wat een lastige gesprekken waren dat zeg. Overlevingskans 50%… een beperking… actieve hulp of niet… wat moesten we nou. Wij kozen voor actieve hulp, ondanks dat de overlevingskansen enorm klein waren. Alles werd in gang gezet, weeënremmers, longrijping, medicijnen etc.

Na vier dagen bleek dat de ontsluiting niet erger was geworden en mocht ik naar huis, mits ik volledige bedrust zou houden. Eindelijk kon ik weer naar buiten en de frisse lucht was zo ontzettend fijn. Thuis werd er een ziekenhuisbed in de woonkamer gezet en ik mocht alleen lopen om naar het toilet te gaan of om te douchen (op een douchestoel). Er werd zo ontzettend goed voor mij gezorgd. Ieder moment van de dag, elk uur, elke minuut en seconde waren mijn lieve vriend, ouders, zus en vriendinnen er voor mij. Ik was geen moment alleen en daar ben ik ze zo dankbaar voor. We hadden zoveel kaarten gehad, waarvan er 1 heel bijzonder was: de afstreepkaart.Elke dag hebben we samen een dag afgestreept. Mijn vriend en ik geloofden erin dat alles goed zou komen. We steunden elkaar en probeerde niet te denken aan alle mogelijke scenario’s. We bleven volhouden dat alles goed zou komen.

Weer met de ambulance naar het ziekenhuis

10 oktober 2018
Inmiddels waren we weer een paar dagen verder. Ik had steeds meer harde buiken en belde de verloskundige op. Ik moest direct naar het ziekenhuis. Door haar reactie raakte ik een beetje in paniek. Mijn zus kwam heel snel naar mij toe, hielp mij met wat spullen inpakken en daar gingen we weer. In het ziekenhuis werden er weer onderzoeken gedaan… en wat bleek… de opening was weer groter geworden. Ik bleef mijn zus angstig aankijken en de tranen rolde over mijn wangen. WAT NU??? Daar gingen we weer… weer met de ambulance naar het LUMC in Leiden.

Moet onze kleine man gehaald worden?

21 oktober 2018
Weer een inwendig onderzoek, want ik had wat last van mijn rug en had aangegeven dat ik het gevoel had dat hij enorm laag lag. Mijn gevoel klopte dat er iets niet goed was. Onze kleine man lag in stuitligging. Inmiddels had ik al 4cm ontsluiting, een uitpuilende vochtblaas en lag hij ook nog eens in stuitligging. Magnesium werd weer gestart en ondertussen werd ik naar een bevallingskamer gebracht. Dit was al de derde keer. Het magnesium moest drie uur inwerken en als de harde buiken niet minder werden…
  
“Alsjeblieft laat de harde buiken minder worden.. Ik ben pas 28 weken zwanger… hij mag er nog niet uit!’’
  
Na drie uur hadden de verpleegkundigen een overleg en binnen 3 minuten kwamen ze terug om te vertellen dat ik nu naar de operatiekamer moest en dat onze kleine man d.m.v. een spoedkeizersnede gehaald zal gaan worden.

Mijn vriend belde snel mijn ouders en zus op die beneden aan het wachten waren. Ze kwamen aangerend en net op tijd konden ze ons een dikke kus geven. Ik keek vanuit mijn bed achterom en zag mijn ouders en zus in de deuropening staan. Totaal van slag en zo bang. Tijdens de keizersnede bleven we elkaar aankijken en hij veegde mijn tranen weg. Er liepen zoveel veel mensen om mij heen, ik denk wel een stuk of 20. Voor mijn gevoel lag ik er al uren. Ons kleine wonder LOGAN werd geboren en we mochten hem gelijk zien. Na 5 seconden namen de kinderartsen hem mee naar een speciaal kamertje, wel in dezelfde ruimte. Mijn vriend liep mee en ik bleef maar naar de muur staren.

 
“Zal hij ademen? Ik hoor niets? Heeft hij pijn? Wat doen ze allemaal met hem? Hij is zo ontzettend klein, ik schrok er zo van. Ik had hem zo graag willen aanraken, hem willen aankijken, hem op mijn borst gehad.’’
 
Ongeveer 2 uurtjes later, mochten we naar Logan toe. Daar ligt onze kleine man van precies 1 kilo in een couveuse aan allemaal snoertjes. We konden zijn gezichtje niet zien, vanwege de beademing die hij kreeg. De tranen rolde over mijn wangen. Ze waren bloed bij hem aan het afnemen en het prikken lukte niet. We kwamen in een wereld terecht, waar je eigenlijk niet in terecht wil komen. “Dit is een droom, maar je wordt niet wakker.’’

Na drie dagen mochten we naar huis. Dit gevoel was hartverscheurend, hoe kunnen wij nou naar huis gaan en ons kindje daar achterlaten. Hij heeft ons nodig.Thuis was alles versierd en er stonden veel cadeautjes. Heel dubbel gevoel, maar ook dankbaar dat er zo veel cadeautjes stonden.

Elke dag reden we naar het ziekenhuis toe en zaten we urenlangs naast hem. Ik had een buikwond die ontzettend zeer deed, maar toch wilde ik elke dag naar hem toe. Mijn buikwond kreeg hierdoor nauwelijks de kans om te genezen. In bed blijven liggen kon ik namelijk niet. Ondanks dat mijn lichaam op was na bijna een maand in het ziekenhuis gelegen te hebben, heb ik er alles aan gedaan om mijn moedermelk op gang te laten komen. Al een paar uur na de keizersnede was ik aan het kolven. Gelukkig kwam alles goed op gang en kolfde ik 8 keer op een dag. Ik wilde er voor Logan zijn en mijn moedermelk geven was op dat moment en enige wat ik kon doen.
  
Hem vastpakken, hem knuffelen, hem kusjes geven, aan hem ruiken… Het kon allemaal nog niet. Elke dag “afscheid’’ van hem nemen en hem daar achterlaten…
  
Slapen konden we daar niet. Heel de reis terug naar huis bleef ik huilen en kon ik niets zeggen. Elke dag 1 uur heen en minstens 1,5 uur terugrijden. Ik hield mijn vriend zijn hand vast en duimde dat alles goed zou komen.

Uiteindelijk is Logan afgevallen naar 920 gram. Het beeld vergeet ik nooit meer. Ons lieve kleine wonder had een rood mutsje op, lag aan de C-PAP (beademing) en had een slangetje in zijn mond (sondevoeding). Constant hoorde we een harde windvlaag (lucht die bij Logan naar binnen werd geblazen) en herhaaldelijk bleven er alarmen en piepjes afgaan. De eerste week werd er bijna dagelijks gekeken of Logan een hersenbloeding had. Bloednerveus waren we aan het wachten op de uitslag. Dagelijks kreeg hij 12x 2cc moedermelk. Dit kreeg hij via zijn sondevoeding. Langzaam werd dit opgehoogd. Elke dag wachtte we op het moment dat de verpleegkundigen zeiden dat we met hem mochten buidelen. Dat was het mooiste moment van de dag. “Een iniminie lijfje dat op je borst ligt.’’ We lagen uren met hem. Dit omdat hij maar 1 keer op een dag uit de couveuse mocht, omdat de reis al enorm zwaar voor hem was.

Een grote terugval

4 november 2018
Het ging een paar dagen heel goed met Logan, hij groeide goed, kon de moedermelk verdragen en spuugde niet. Logan mocht zelfs al heel snel naar de flow-beademing toe. Alles was nog zo onrijp, zijn longen, hartje, darmpjes etc. Maar ondanks dat, deed hij het heel goed. Dagelijks hielden ze in de gaten of hij geen infectie had en of dat zijn darmpjes het niet te zwaar hadden. Wanneer we zijn kamertje inkwamen, zagen we steeds dat zijn zuurstof naar beneden ging. Tot op een dag dat hij enorm veel moeite had met ademen, hij meer saturatie-dipjes had, een hartslag had van boven de 200 en hij weer de C-PAP had.
  
Normaal is ons zuurstofbehoefte 21% en Logan zat op een gegeven moment op de 47 procent en had zelfs pieken van 60%.
  
Hierdoor kreeg hij extra pufjes bovenop zijn zuurstof. Hij had een bol buikje gekregen van al het lucht dat hij doorslikte, hij poepte niet, had een tekort aan natrium, kreeg plasmedicatie, had een vochtbeperking, kreeg meer coffeïne en ze hadden een ruis gehoord bij zijn hartje. Een open ductus…  Dit is een open verbinding tussen de aorta en de longslagader. Deze opening sluit normaal gesproken binnen 3 dagen, maar bij Logan bleef dit open staan. Wij kregen te maken met termen waarvan we het bestaan niet eens afwisten. Logan had het heel zwaar en kreeg via zijn infuus ibuprofen toegediend. Dit was al de derde keer. Wanneer de ductus van Botalli niet dicht zou gaan en hij nog steeds moeite zou hebben met ademen, zou er een operatie plaatsvinden.
  
“We bleven duimen en hoop houden, dit moet goed komen hij is ons kleine wonder, hij kan dit aan.’’
  
Een paar dagen later kwamen de verpleegkundigen met goed nieuws. Logan reageerde goed op de medicaties en zijn zuurstof werd weer afgebouwd. ONZE KLEINE KANJER! Tranen in onze ogen van blijdschap. Elke kleine positieve verandering was voor ons een enorme mijlpaal.

Een stap dichter bij huis

26 november 2018
Vandaag werd Logan met de ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht, het Groene Hart ziekenhuis in Gouda. Weer een mijlpaal, want dit hield in dat Logan weer een stap dichter bij huis was! Sinds dat Logan in Gouda lag, waren er enorm veel mijlpalen achter elkaar. Al snel uit de couveuse, in een warmte bedje, aan de borst drinken, uit een flesje drinken, voor het eerst in bad, voor het eerst kleertjes aan, geen sondevoeding meer en zijn zuurstofbehoefte werd steeds minder. Hij deed het zo ontzettend goed!

LOGAN MAG MET ONS MEE NAAR HUIS!!

15 december 2018
Dit was het moment waar we weken naar uit hebben gekeken. Zoveel angsten, zoveel onzekerheden, elke dag veranderde er wel wat (zowel positief als negatief). Het gevoel hebben dat je niet voor je eigen kind kan zorgen en volledig afhankelijk bent van veel verschillende verpleegkundigen… Dit waren zoveel emoties bij elkaar, zo zwaar en zo moeilijk. Maar eindelijk konden we zelf alles doen, hem heel de dag knuffelen, 10.000 kusjes geven, hem zelf in bed leggen, hem zelf een flesje geven etc. Ik hoefde niet meer via een webcam te kijken of alles goed ging, te controleren of hij op tijd zijn flesjes kreeg, in de nachten te kijken of hij wel lag te slapen. Ik voelde mij vanaf dat moment een moeder, eindelijk kon ik voor mijn eigen kind zorgen.

Snel naar de spoedeisende hulp!

19 december 2018
Logan dronk zijn flesjes niet meer, was niet alert en sliep alleen nog maar. Snel gingen we naar de spoedeisende hulp. We moesten zo ontzettend lang wachten, maar uiteindelijk om 23:00 werden we geholpen. Conclusie, bloedarmoede dus hij moest een bloedtransfusie. Daar gingen we weer… Onze kleine man weer aan alle snoertjes, weer een infuus, weer stond die monitor aan, weer die complete machteloosheid en weer afhankelijk van alle verpleegkundigen. Gelukkig reageerde Logan zo goed op de bloedtransfusie. We hadden nooit verwacht dat hij voor de feestdagen thuis zou zijn, maar 24 december MOCHT HIJ WEER NAAR HUIS!
 
Vanaf die periode is het alleen maar bergopwaarts gegaan. Logan groeit ontzettend goed. Drinkt zijn flessen uitstekend en sliep na ongeveer 4 maanden de nachten door. Heel knap want toen hij thuis kwam kreeg hij nog twee nachtvoedingen. Hij is nu bijna 7 maanden oud, gecorrigeerd 4 maanden en begint steeds meer te brabbelen en is al super alert. Heeft zichzelf 1 keer van buik naar rug gerold en inmiddels zijn we begonnen met oefenhapjes. Hij is langzaam al een beetje zijn achterstand aan het inhalen, maar daar heeft hij een paar jaar de tijd voor. Hij krijgt sinds een paar weken een combinatie tussen kunstvoeding en moedermelk en dit verdaagt hij goed. Na 7 maanden neemt helaas mijn productie van moedermelk af, waardoor we deels over moesten stappen op kunstvoeding. Ik wilde heel graag nog langer door blijven kolven, maar denk dat 7 maanden fulltime kolven al een grote mijlpaal is in deze situatie. Ik weet dat we er nog niet zijn en er nog genoeg ziekenhuisbezoeken zullen komen maar 1 ding weet ik wel: LOGAN IS EEN VECHTERJE en ons kleine WONDERTJE. Het blijft mij steeds weer verbazen wat al die kleintjes allemaal aankunnen. Wij proberen langzaam ons leven weer op te pakken en blijven vooral genieten van hem. Ik kan mij geen leven voorstellen zonder Logan en ben zo trots dat ik zijn moeder mag zijn. Samen kunnen we de hele wereld aan!

Lieve mama’s en papa’s, als jullie in een soortgelijke situatie staan, geloof me jullie kleine wonder kan enorm veel aan. Wanneer het lijkt dat de trein nergens meer voor stopt en alleen maar door dendert, er komt een moment dat hij stopt. Ook al lijkt dat nu een station te zijn dat enorm ver weg is, hou moed, steun elkaar en probeer zoveel mogelijk bij jullie kleintje te zijn.