Elke avond dek ik je toe voor ik ga slapen. Meestal heb je je bloot gewoeld en voelen je benen koud. Ik stop je in en trek de deur weer achter me dicht. Vanavond bleef ik een tijdje naast je bed zitten en keek ik hoe je sliep. Bijna 4 jaar geleden alweer, was dat het enige dat ik doen kon. Naast je couveuse zitten en kijken hoe je sliep. Elke dag ook, sliep je met je dunne huid op mijn blote borst. Ik kon je dan niet goed zien maar dat gaf niet. Zo was het tenslotte bedoeld, dat ik je nog niet zien kon maar wel voelen.

Als wij ’s avonds naar huis moesten legde ik mijn hand op je lijfje, zo klein, je hoofdje paste volledig in de palm van mijn hand. Soms was je rustig, en was het afscheid dragelijk. Soms had je het moeilijk of had je een zware dag achter de rug. Dan brak mijn hart om je achter te moeten laten. De neonatologie is dan nog donkerder en ons huis was dan nog veel stiller dan dat het al was.

Ik kon je dan niet goed zien maar dat gaf niet. Zo was het tenslotte bedoeld, dat ik je nog niet zien kon maar wel voelen.

In die tijd leefden we van dag tot dag. We hadden geen idee hoe het zou gaan. Toen ik ging bevallen dacht ik dat ik je ging verliezen. Maar na je goede start voelde ik dat het misschien lang zou gaan duren, maar dat we je op een dag mee naar huis mochten nemen wist ik zeker. Nu ben je al bijna 4 jaar bij ons. Het is haast niet te bevatten dat het alweer zo lang geleden is dat ik naar je keek en je amper kende, nog niet wist wat er in je omging of wat je voelde.

Soms weet ik dat eigenlijk nog steeds niet. Je bent zo’n gevoelige jongen. Emotioneel, perfectionistisch en bang om te falen. Als je een tekening maakt, moet ik de stralen van de zon maken. Het zijn maar streepjes zeg ik dan, maar jij bent bang dat als jij het doet het niet lijkt op de zon. Maar weet je, je hoeft niet bang te zijn dat ik jouw zon niet zie. Ik zie de zon in alles wat je doet. Als de grens tussen leven en dood zo dun is geweest, maakt het niet uit wat je allemaal wel of niet kan.

Hoe donker het ook wordt als ik ’s avonds je lamp uit doe, het wordt niet meer zoals toen.

Hoe donker het ook wordt als ik ’s avonds je lamp uit doe, het wordt niet meer zoals toen. En ik beloof je, dat ik nooit meer weg zal gaan als jij me nodig hebt. Je vult ons huis met vrolijkheid, nieuwsgierigheid en enthousiasme en ik hou meer van je, dan je ooit zult weten.