Elly Godijn beschrijft in Blauw Gras de gebeurtenissen voorafgaand, tijdens en na de geboorte van haar dochter Lotus, die met 25 zwangerschapsweken en slechts 770 gram geboren wordt. Vanaf het eerste moment zijn de medici pessimistisch, maar Lotus overwint alle complicaties waarmee ze te maken krijgt. “Ze zeggen dat gras groen is. Wij lopen op blauw gras.”

Het boek begint prachtig poëtisch als Elly met haar inmiddels paar jaar oude dochtertje wandelt en terugdenkt aan alle spannende momenten rond haar vroeggeboorte.

“Zo liggen we in het gras dat kriebelt tegen onze voetzolen en groene strepen op onze kleren maakt. Een wonder werd je genoemd en dat ben je nog steeds. Nog dagelijks denk ik aan de weg die we samen hebben gelopen en voel ik me dankbaar. (…) Wij vervolgen ons pad, waar niets is wat het lijkt, en bij iedere stap voelen we het gras onder onze voetzolen.” 

Ze vertelt over bijzondere gebeurtenissen die ze meemaakt voordat ze zwanger is van Lotus, die ervoor zorgen dat ze altijd blijft voelen dat alles goed zal komen. Zelfs als iedereen haar zegt dat ze er rekening mee moet houden dat ze haar dochter zal kunnen verliezen. Samen leggen ze een lange weg af, waarbij niets vanzelf gaat.

Na het proloog gaat het boek verder in dagboekvorm en beschrijft Elly hoe ze de tijd in het ziekenhuis beleeft. Deze periode lijkt eindeloos te duren, maar na dertien weken is het dan zover en kan Lotus mee naar huis. Als een “gewone” baby zonder handicaps, maar toch is alles zo anders dan ze hadden verwacht.

“Zo staan we midden in de woonkamer, omringd door ballonnen en ik kan niets, ik weet niet wat ik moet doen. Een nieuw leven. Waar moeten we beginnen?”

Het boek sluit af met een epiloog, waarin zij wennen aan de nieuwe situatie thuis en ondanks de goede afloop nog steeds regelmatig naar het ziekenhuis moeten.

“Het gaat boven verwachting goed met Lotus, het had heel anders kunnen lopen. Het was geen gemakkelijke periode, maar het heeft ons ook veel gebracht. Ik koester de bijzondere ontmoetingen in het ziekenhuis.”

Een emotionele achtbaan

Dit boek pakt je en laat je niet meer los. Nadat ik een recensie-exemplaar had ontvangen, móest ik alvast even een paar bladzijden lezen. Ook al had ik eigenlijk niet genoeg tijd, ik was te nieuwsgierig om te wachten. Na de eerste bladzijden kon ik het boek niet meer wegleggen en na twee avonden had ik het helemaal uit.

De eerste twee hoofdstukken zijn prachtig en lezen als een roman, het dagboek dat daarop volgt heeft een andere sfeer. Dit is geschreven tijdens de ziekenhuisperiode en bevat daardoor veel meer feiten. Hier en daar worden medische termen uitgelegd en de dagboektekst wordt afgewisseld door stukjes die Elly aan haar dochter schrijft. Van deze emotionele fragmenten kreeg ik elke keer weer tranen in mijn ogen.

De emoties en uitputting van Elly voel je overal doorheen, zelfs wanneer ze het niet benoemt. Het is voor mij heel herkenbaar hoe zij maar niet toekomt aan haar eigen herstel en daardoor langzaam maar zeker volkomen uitgeput raakt. Dat er daardoor hier en daar wat kleine foutjes in staan, is haar daarom helemaal vergeven. Het boek brengt me terug naar mijn eigen tijd met mijn oudste in het ziekenhuis, toen de wereld om me heen gewoon doordraaide terwijl mijn wereldje zo klein was en mijn concentratie minder en minder werd.

Moedergevoel

Het boek beschrijft heel eerlijk hoe verschillend ouders en het medische team de periode in het ziekenhuis beleven. Artsen en verpleegkundigen vinden het belangrijk om Elly steeds te blijven waarschuwen voor de gevolgen van de vroeggeboorte, zelfs als Lotus tegen al hun verwachtingen in laat zien hoe sterk ze is.

Ze blijven Elly op het hart drukken dat de kans groot is dat zij haar dochtertje zal verliezen en dat het heel waarschijnlijk is dat Lotus handicaps aan de complicaties zal overhouden. Toch blijft het moedergevoel van Elly haar steeds iets anders zeggen. Zij houdt vertrouwen in haar dochter en ze krijgt gelijk. Complicaties blijken veel minder erg te zijn dan aanvankelijk werd gedacht en de gevolgen zijn minimaal, in tegenstelling tot wat door de artsen voorspeld werd. “Lotus weet met haar ‘ongelofelijke zijn’ de medici en de wereld om haar heen te verbazen.”

Ik geloof dat medici het gevoel van ouders hierin soms moeten durven volgen en sluit mij helemaal aan bij Miranda Hüsken (neonatologieverpleegkundige AUMC, locatie AMC) op de achterkant van het boek: “Iedere professional moet dit boek lezen!”

Herkenbaar, confronterend en emotioneel

Voor veel ouders zal het confronterend en emotioneel zijn om dit boek te lezen. De lange weg naar huis die zij samen moeten afleggen is herkenbaar voor elke prematuurouder. Het is één grote achtbaan, waarin elke stap vooruit gevolgd wordt door een stap terug. Lotus moet de ene na de andere complicatie overwinnen, maar dat doet ze!

“Het handje van Lotus houd ik vast, voor altijd, zij zal nooit alleen zijn. Lotus volgt haar eigen pad. En ik? Ik wandel graag met haar mee, op haar pad vol glinsterende schatten.”

Auteur: Elly Godijn 
ISBN: 978-94-92115-79-9 
Uitgever: Godijn Publishing
Jaar van uitgave: 2018 
Aantal pagina’s: 345 

Van elk verkocht boek gaat 1 euro naar de Vereniging van Ouders van Couveusekinderen.