Borstvoeding. Voor bijna alle moeders van een premature baby een pijnlijke plek. Bijna alle moeders die ik spreek – mezelf incluis – hebben een bepaald verdriet over hoe het is gegaan.
Of beter gezegd, hoe het niet is gegaan.
Bij mij is de borstvoeding niet gelukt. Hoe vaak de lieve en geduldige lactatiekundige ook bij ons is geweest, het bleef een drama aan de borst. Ruim 3 maanden heb ik het volgehouden om te kolven, zo kreeg mijn zoon toch wat hij nodig had. Maar toen het thuis na de ziekenhuisperiode nog steeds niet lukte ben ik gestopt. En hoewel ik 100% achter mijn beslissing stond, het bleef een pijnlijke plek. Het is niet gelukt. Onbewust zag ik het toch als mijn eigen falen. Had ik niet zus, had ik niet zo, langer vol moeten houden, meer hulp moeten zoeken…
Toen ik zwanger was van mijn tweede kind, wist ik dus wel dat ik dat even helemaal anders ging doen als hij op tijd geboren zou worden. En dat deed ik. Niemand kon mij iets anders wijs maken. Ook toen de kraamzorg zei dat ik moest gaan bijvoeden omdat hij teveel afviel. Dat komt wel goed zei ik. Ik hield mijn poot stijf en het kwam ook goed. Zo goed zelfs dat ik bijna 13 maanden borstvoeding heb gegeven.
De borstvoeding was een van mijn littekens die ik van de vroeggeboorte had overgehouden. Ik heb de borstvoeding gehaat. Wat een rotperiode was het die eerste keer. Midden in de nacht kolven, veel pijn, borstontsteking, en het ergste een compleet overstuur kind aan de borst dat alleen maar het flesje wilde… En nu. Nu hou ik ervan. Wat is het geweldig gegaan en wat was het fijn. Een heel jaar, wie had dat kunnen denken!
Onlangs is het boek ‘Koester je Kleintje’ uitgekomen, vertaald door Marianne Vanderveen-Kolkena. ‘Hold Your Prem’, de oorspronkelijke titel, is geschreven door Jill Bergman en haar man Nils Bergman en gaat over de zorg voor prematuur geboren baby’s en met name het belang van huid-op-huidcontact. Borstvoeding geven aan prematuren is een belangrijk onderdeel van dit boek. Heel goed dat er aandacht en zorg wordt besteed aan borstvoeding bij te vroeg geboren kinderen. Juist deze groep kinderen heeft het zo hard nodig. Misschien had het mij destijds ook kunnen helpen om de borstvoeding wel te laten slagen. Ik heb het boek alleen nog niet gelezen. waarschijnlijk omdat ik bang ben het idee te krijgen dat als ik het anders had gedaan het misschien toch had kunnen lukken…
Zo zie je maar dat, ondanks mijn goed gelukte ‘tweede kans’, het mislukken van de borstvoeding bij mijn eerste zoon een litteken blijft.
Note: bovenstaande foto is de enige borstvoedingsfoto van mijn oudste zoon.
Oh Jackelien, slik, slik, slik. Ook ik heb zo hard gevochten, zoveel gekolfd, gerust, borstcompresse, oxytocine spray, borstvoedingsthee en noem het allemaal maar op. Zelfs toen er bloed uit mijn tepels kwam wilde ik nog gewoon doorgaan. Maar na 10 weken heb ik ook besloten dat het genoeg was, ik kolfde zo’n 8 keer op een dag en had op het eind nog maar 60cc per dag. Heel soms wil ze nog wel eens even sabbelen en daar geniet ik met overgave van. Maar het blijft moeiijk, ik kan nu alleen wel nog teren op het idee dat ik misschien nog een kans krijg maar die heb jij al gehad. Om het af te sluiten heb ik een stukje geschreven op een forum waar ik op zit. Mocht je dit willen lezen laat me dat even weten dan stuur ik het aan je. Sterkte met dit verlies, want dat is het een VERLIES.
Wendy, moeder van Evi, verwacht op 11-04-2013, geboren op o14-01-14 en naar huis gekomen op 17-05-2013
Eh, dat ging even fout, Evi is natuurlijk geboren op 14-01-2013 !
Heel herkenbaar 🙁 Hier een zoontje met 31,3 weken geboren en 6 weken gekolfd voor ik het “opgaf”. Een half uur duokolven leverde mij 20/25ml op en hij kreeg 50ml per keer toen hij na 5 weken naar huis kwam, dus dat was kolven, mengen met nenatal en dan bijna een uur zitten met een flesje en dan weer langzaamaan beginnen aan de volgende voeding… Ik vond het teveel stress geven en heb met pijn in mijn hart de kolf terug laten brengen. Bij mijn tweede zoontje die gehaald is met 38 weken ging het allemaal soepeler, hij pakte de borst goed en ondanks dat ook hij bijvoeding had moeten hebben, heb ik stug doorgezet, het moest en zou me lukken dit keer! Ik moest inhalen wat ik bij mijn oudste zo ontzettend gemist had :'( En ruim 8 maanden heb ik hem borstvoeding kunnen en mogen geven. En toen werd ons 3e kindje geboren, een meisje. Heel onverwachts dit keer met 33,2 weken op 1e Kerstdag. Ze was een natuurtalent, ze hapte aan alsof ze nooit anders gedaan had, echt geweldig!!! Ik had met kolven overproductie, dus ik had ontzettend goede hoop op een hele lange en mooie borstvoedingsperiode… Helaas ben ik dom geweest en ben ik te snel te veel live gaan voeden toen ze na 4 weken naar huis kwam. Niet meer nakolven na de eerste week toen ze thuis was en zo liep redelijk rap mijn productie terug 🙁 Ik heb toen zij 9 weken was nog geprobeerd om te relacteren met behulp van kolven, pillen en neusspray, maar het mocht niet baten, ik kreeg spontaan migraine met uitval in mijn zicht, dus ik moest gelijk stoppen met de medicijnen en dus ook het kolven 🙁
Het voelt voor mij nog elke dag als falen en mijn zoon is ruim 7 jaar en mijn dochter bijna 18 maanden! In het boek “Koester je kleintje” staan foto’s van mijn kinderen die mij zeer dierbaar zijn (Valentijn en Annelotte Olijerhoek) maar toch knaagt het wel aan me als ik het boek lees. Precies om de door jou opgegeven reden om het boek nog niet te lezen, nu heb ik namelijk toch het gevoel van “had ik maar…”
Het is en blijft inderdaad altijd een pijnpunt, een litteken!
Liefs, Kim
Ook hier ging het weken borstvoeden niet. Zowel in het zkh als thuis om de twee uur kolven dag en nacht met een foto van de twins op de spiegel rustgevende muziek aan, een doekje met hun geur onder mijn neus, neusspray anijs door de thee en de melk, secuur bijhoudend of ik wel aan minimaal 2 tot 3 liter (extra) vocht kwam per dag…ziek vd de stuwing met bijna 40gr koorts zat ik huilend tussen de couveuse in, in de hoop dat er eens meer uit zit komen dan 30cc over twee borsten. Dat kwam er 60cc per borst en toen was de koek op en waren mijn borsten leeg.
Aanleggen had ook geen zin. Het drinken koste onze mannen zodanig veel energie dat ze na een kwartier sabbelen gewoon een ons lichter waren dan ervoor.
Uiteindelijk op advies vd verpleegkundigen gestopt maar ooowww wat voelde het als falen en wat heb ik gehuild.
Nu de derde spruit in aantocht is ga ik het niet weer proberen. Bang voor weer tegenvallende resultaten en veel pijn. Doorzettingsvermogen heb ik niet wat dat betreft maar ik ga voor de rust en de regelmaat. Misschien niet de keuze van iedereen maar voor mij geeft het minder stress te weten dat kleine straks gewoon de fles krijgt en ik mijn rust.
Goed zo Mariska! Heel knap dat je gewoon daarvoor kunt kiezen, en er helemaal achter staan. Je rust is minstens zo belangrijk als borstvoeding. De fles is een prima alternatief! (en ik ben echt pro bv!! 😉 ) Heel veel geluk alvast met je derde spruitje!
Erg herkenbaar. Onze zoon is op 3 oktober 2012 geboren na een zwangerschap van 32,4 weken en moest nog zes weken in het ziekenhuis liggen. Ik ben gelijk fulltime gaan kolven in de hoop dat ik hem uiteindelijk borstvoeding zou kunnen geven. In het ziekenhuis wilde dit echter niet lukken; hij kon het nog niet aan. Toen hij thuiskwam hoopten we dat hij het alsnog zou leren, maar ook dit ging niet zomaar. Thuis dus ook fulltime gekolfd en de moedermelk met de fles gegeven, waardoor ik van elke drie uur, anderhalf uur met zijn voeding bezig was, maar ooit zou het lukken! Uiteindelijk heb ik hem op 23 december 2012 zijn eerste volledige voeding via de borst gegeven! Vanaf dat moment lukte het ineens en uiteindelijk hebben we het volgehouden totdat onze zoon acht maanden was. Helaas stopte toen mijn productie tot verdriet van onze zoon en mij, maar gelukkig zijn we er nu wel aan gewend dat hij kunstvoeding uit de fles drinkt.