In november is onze zoon 3 jaar geworden. Eigenlijk hadden we nu, in januari, zijn verjaardag moeten vieren. Daarom gaan we nu naar de jaarlijkse controle in het ziekenhuis. Ik ben altijd blij om ‘onze dokter’ weer te zien. Zij kent onze zoon, medisch gezien, toch het allerbest. En ik heb wel weer wat vragen voor haar.
Met een prematuur heb je altijd vragen en zorgen. Vanaf het moment dat ze geboren worden weet je niet wat ze gaan mankeren en welke problemen ze gaan krijgen.
Als ze ontslagen worden uit het ziekenhuis en alles ‘goed’ lijkt, is er vaak nog steeds een lange weg te gaan.
Alles gaat vooral ook langzamer en moeizamer. Als je het niet kan vergelijken met een ander kind valt het misschien niet zo op, maar kan je dat wel dan zie je dat alles anders is.
Ruim 3 jaar zijn we nu verder. En hoewel onze zoon heel veel dingen goed kan, kan hij heel veel dingen ook niet. Als ik hem zie lopen en spelen naast andere kinderen maak ik me zorgen. Rennen, klimmen, klauteren, hij kan het allemaal niet. Zo valt hij over zijn eigen voeten en is niet sterk genoeg om voor zichzelf op te komen als andere kinderen iets van hem afpakken.
Volgende week beginnen we (opnieuw) met fysiotherapie. Hopelijk helpt het hem iets sterker te worden. En als hij zich sterker voelt, kan hij misschien ook wat meer voor zichzelf opkomen. Nu zit hij nog veilig onder mijn vleugels. Deze peuters, die doen hem nog niet zo veel kwaad.
Maar de buitenwereld is zo groot en boos. Ik kan hem niet altijd beschermen. Of zeggen: ‘Voorzichtig met hem hoor, hij is prematuur.’
Dus daar zitten we dan, op de controle. De dokter geeft antwoord op mijn vragen. Maar op de vragen hoe de prematuriteit verder zijn leven zal beïnvloeden, daar heeft zij ook geen antwoord op.
Maar allemaal houden we zijn hand vast. Bij elke stap de grote boze buitenwereld in. Soms als prematuur. Maar ook gewoon. Als kind.
Mooi geschreven
En je blijft hopen dat alles binnenkort dan echt ‘normaal’ wordt, ook al weet je dat het nooit normaal zal worden….
Mijn klein jongetje is inmiddels 4. Werd geboren na 30 weken met 1045 gram. En laig ben ik ook bang geweest voor dat waar hij allemaal niet kon. Maar…..die vechtlust doe ze al in het begon laten zien, is er nog. Wat een kanjers hebben we toch. En Tuurlijk als moeder is het nooit leuk om te zien dat andere kinderen meer kunnen dan die van jou. Maar ik heb geleerd. … Die van mij kan misschien niet zo goed opkomen voor zichzelf of hard rennen. maar iedere dag gaat het wat beter. En als je bedenkt waar ze vandaan komen. Dan hebben ze al heel stuk verder gereisd dan alle andere kinderen. Ze zijn Zo bijzonder. Dus petje af mede- premature- mama’s. Ook wij hebben moeten leren rennen voordat we wisten dat we benen hadden, zo ineens mama; zo ineens een mini baby. Rug recht! We zijn toch trots op onze kleine kanjers! En dat mag de rest van de wereld ook zijn!
Mooi geschreven Jackelien! En ook Rianne.
Ik ben ook een trotse mama van een kleine kanjer. Dylan is geboren via een spoedkeizersnede met 32 weken. Hij was duidelijk in nood geweest. Hij is nu alweer twee jaar. Hij Heeft ons ook laten zien dat hij kan vechten en dat doet hij nog! Hij blijft wel een klein mannetje, maar laat zien dat hij niet onder doet voor de ‘grotere’ kinderen van zijn leeftijd. Hij wil echt vooruit, dus ik krijg ook steeds meer het vertrouwen dat hij het wel kan!! Het gaat misschien allemaal niet zo snel, maar op zijn eigen maniertje en snelheid komt hij er wel! Dus ook voor jullie kinderen petje af! zo te lezen doen ze het super goed en lekker helemaal op hun eigen tempo en manier! Helemaal goed dus!! Enne Super knap dat jullie ook zo sterk zijn als kleine kanjer mama!!!
Hallo..wauw wat mooi geschreven! Onze zoon is 20-01-2014 geboren..28,0 weken zwanger..1045 gram was zijn geboortegewicht. Het is een vechtertje..dat heeft hij een aantal keren laten zien. gisteren zou hij eindelijk vanuit het streekziekenhuis naar huis gaan maar ineens met spoed terug n het WKZ. Hij heeft een ingeklemde liesbreuk en ook misschien NEC..nu ineens een onzekere tijd! Waar gaat het naar toe? Wat staat er ons allemaal te wachten..?Komt hij ooit wel thuis? Hoe gaat hij het later doen op school? En vriendjes? Zal hij zich zelf kunnen verdedigen? We zullen zien met onze vechter! Dan ‘vechten’ wij er ook voor!!