Utrecht, 18 maart 2014

Lieve jarige Benjamin,

Vandaag precies 6 jaar geleden werd jij vlak na middernacht geboren na 25 weken in mijn buik te hebben gezeten. 860 gram woog je. We noemden je Benjamin, ons vierde kind. Ik was niet de eerste die je aankeek. De artsen en verpleegkundigen ontfermden zich over jou en gaven jou de beste zorg die mogelijk was. “The Golden Hour” noemen we dat in vaktermen. Benjamin, je naam betekent: kind van geluk en smart. Jij had het geluk dat op dat moment deskundige handen jou opvingen en de best mogelijke zorg gaven.

Als de dag van gisteren herinner ik me het moment dat ik jou voor het eerst zag. De verpleegkundige zei; “Gefeliciteerd met jullie zoon. Wat een dapper kind. In het midden van de couveuse lag een kindje; ons kind. Je leek wel doorschijnend, zo kwetsbaar en klein. Ik wist uit ervaring welke weg jij nog moest gaan om ooit de couveuse te mogen verwisselen voor een wiegje. Op dat moment stond de wereld stil. Terwijl buiten de eerste krokussen de grond uitkwamen viel voor ons zwarte sneeuw maar jij was er en wilde leven

Mijn wanhoop die ik niet uitsprak was groot. Ik zat uren naast de couveuse, keek naar je maar voelde alleen maar angst. Op een dag zei de arts: “Knuffel je zoon en zorg voor hem zoveel je kan. Jij kunt het als geen ander” Die dag dat ik je voor het eerst tegen me aanvoelde, werd ik jouw moeder. Ik zou samen met pappa alles voor je doen en laten. En zo geschiedde. 4 maanden verbleven wij in het ziekenhuis. We weken niet van je zijde, hielden je vast zoveel we konden en waakten over jou. Jij was het middelpunt van onze wereld.

Wij stonden daarin niet alleen. De artsen en verpleegkundigen gaven jou dag in dag uit zorg met een gouden randje. Ze hielden je oplettend in de gaten. De eerste weken heb je hen kilometers laten lopen. Je alarmen gingen continu af omdat je vergat goed te ademen. Ze gaven je op tijd je eten, in jouw eerste levensdagen wel 24x per dag 1ml. Ze zorgden dat je comfortabel lag en zo min mogelijk werd gestoord. En niet alleen zorgden ze goed voor jou. Ook pappa en mamma kregen iedere dag behalve kopjes koffie, ook opbeurende woorden en deskundig advies. En hoe fijn was het dat we de ruimte kregen om als ouders voor jou te mogen zorgen. Het gaf ons steun en hoop. Het beste medicijn tegen angst. We kregen wat we nodig hadden.

De zorg om jouw welzijn en de angst dat jij blijvende schade zou houden door je vroeggeboorte of nog erger dat we jou zouden verliezen hield ons in zijn greep. Dag en nacht. Tegelijkertijd waren we blij met elke stapje vooruit. Een vlag op de couveuse met de tekst ‘Hoera, Ik weeg 1000 gram’ was het mooiste cadeau dat we van jou konden krijgen.

Na 110 dagen mocht je eindelijk naar huis. We waren dankbaar. De toekomst was nog onzeker, maar het feit dat jij inmiddels een stevige baby was geworden die zich zonder alle apparatuur en slangetjes redde bemoedigde ons. We telden onze zegeningen. Je had gedurende de tijd op de NICU geen infectie gehad, kreeg volledige borstvoeding en had een normale hersenscan. Onuitsprekelijke dankbaarheid is niet te verwoorden en toch wilden we dat graag. Ingmar Heytze, een Utrechtse dichter, schreef speciaal voor jou en een ieder die voor jou heeft gezorgd een gedicht: Benjamin.
We schonken het aan de NICU van het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Het hangt nog steeds in de ouderkamer van het Wilhelmina Kinderziekenhuis. De plek voor ouders die hetzelfde meemaken als wat wij met jou hebben meegemaakt. Eindeloze dagen waarin men leeft tussen hoop en vrees.

Benjamin, vandaag is het voor ons een bijzondere dag, want jij wordt vandaag 6 jaar.
De laatste regels van het gedicht van Ingmar Heytze zijn: Ooit kun je deze woorden lezen. Hier is de wereld. Hij is helemaal voor jou.

We hebben het gehoopt en er van gedroomd dat die dag ooit zou aanbreken. Die dag is gekomen. Jij leest je eerste woordjes. En de wereld, die gaat voor jou open.

Hiep hiep hoera voor Benjamin!
Mamma

Benjamin

Benjamin, jij bent een reiziger door buiken,
vanuit de warmte op weg naar het licht
heb je de tweede alweer achter je gelaten.
Je bent maar klein. Je was nog kleiner.

Zo klein, je schemerde nog maar, dreef je
tussen oevers van zijn en niet-zijn naar
een waterval. Onze handen tilden
je voorzichtig op het droge.

We hebben bij je gewaakt tot vandaag.
Hier is de wereld, te groot om in te pakken.
Hier is de wereld, te klein om meer te zijn
dan één tussen miljarden, net als wij.

Ooit kun je deze woorden lezen.
Hier is de wereld. Hij is helemaal voor jou.

– Ingmar Heytze