Daar zit ik dan. Op de bank met m’n laptop op schoot. Ik ben nu alweer 12 dagen thuis na mijn opname in het Sophia kinderziekenhuis. Mijn zoon Luc, die nu 13 maanden oud is, is vorig jaar geboren met een zwangerschapsduur van 30 weken en 1 dag. En nu ben ik weer zwanger. 23 november was ik 26 weken en 5 dagen en leek het er op dat dit kindje nog eerder kwam dan zijn grote broer. Je zou bijna zeggen gelukkig dat we het al een keer eerder meegemaakt hebben want we waren alert en toen ik twee dagen achter elkaar flinke harde buiken had mocht ik ook meteen naar het ziekenhuis komen voor een spoedcontrole. Conclusie: harde buiken hebben ‘iets’ gedaan want baarmoederhals was 2cm korter dan twee weken daarvoor en baarmoedermond was week. Gevolg: opname, bloedtest, urinetest, ctg, groei-echo, weeënremmers, longrijping, de hele mikmak. Waar kenden we dit van… Destijds was het te laat, zouden we dit keer wel op tijd zijn…?
[br]
Nu kan ik gelukkig zeggen dat we er op tijd bij waren. De remmers sloegen aan en na een kleine week in het ziekenhuis mocht ik naar huis. Doktersadvies: rust, rust en nog eens rust. Niet gemakkelijk als je thuis een kleintje van 1 jaar rond hebt lopen. Luc gaat niet naar de opvang dus er moest een en ander geregeld worden aan zorg thuis. Gelukkig hebben we dat allemaal goed kunnen regelen.
[br]
En nu zit ik dus thuis. Op de bank. Een verpleegster zei tegen mij dat ik het maar moest zien als broeden. Ik ben nu even niet Jackelien de persoon, maar Jackelien de broedmachine. Ik pauzeer even mijn persoonlijke leven en zorg dat mijn lichaam voldoende rust krijgt om dit kindje te laten groeien. Dat is niet leuk. Maar het is dit of de komende weken naast een couveuse doorbrengen en dat is al helemaal niet leuk! Wij weten helaas maar al te goed hoe dat is… Dus broed ik nog even verder en hoop ik dat het uitbroeden nog een tijdje op zich laat wachten. Een week of 8 misschien…? Ik hoop het!
[br]
[br]
[br]