Emoties | Kleine Kanjers

Je ziet er niks meer van

door Bianca | jun 17, 2017 | Emoties

Jullie zoon of dochter is te vroeg geboren. Misschien 5 weken te vroeg, of 8 weken te vroeg of zelfs nog vroeger. Jullie hebben een traject meegemaakt op de NICU en/of de couveuse afdeling. Er hebben mijlpalen plaatsgevonden, de kolf borstvoeding sessies in de ‘dagdelijkse marathons’ die je maakt met het gecross van en naar het ziekenhuis (lees: jullie zijn nog nooit zo moe geweest), de rooming- in dag is geweest en dan eindelijk mochten jullie naar huis.

Net na de geboorte kijk je naar jullie prachtige kindje, je mag het nog niet vasthouden omdat hij of zij de couveuse in moet. In ons geval konden we Tygo niet goed zien omdat er overal op zijn lijfje wel een plakker, infuus of wat dan ook zat. Op het moment dat je voor het eerst mag buidelen met je kindje besef je maar al te goed: wat is alles klein, wat is alles broos, zo klein hoort het eigenlijk niet te zijn.

Er komt (hopelijk) een moment dat je naar je kind kijkt en beseft: het goed gaat. We zitten op een normale groeicurve lijn, een goede motorische ontwikkeling met mogelijk hier en daar wat aandachtpunten en er zijn weinig tot geen medische klachten / minder vatbaar voor virussen en andere dingen.

Op alle momenten, dat je net thuis bent uit het ziekenhuis na de rooming-in, bij de eerste verjaardag of op een mooie zomerse dag bij het zwembad zit kan het gezegd worden door wie dan ook: ‘je ziet er niks meer van’. Hier wordt gedoeld op de vroeggeboorte.

Je lacht erom op het moment als je het zelf ook ziet. Er is niks mis met mijn kind, hij of zij is gezond het heeft alleen een andere start gehad dan de meeste (92%) baby’s.

Wat besef ik me goed dat er (helaas) veel voorbeelden zijn na een vroeggeboorte met blijvende ziekenhuistrajecten en zorgelijke momenten. Stel je voor dat dan iemand de opmerking maakt ‘je ziet er niks meer van. ‘ Dan kun je er niet om lachen, je kunt wel huilen. Nee je ziet er niks van, maar de gevolgen van de vroeggeboorte zijn er wel degelijk en daar hebben jullie dagelijks mee te maken. Onzeker hoe de toekomst er wellicht uit gaat zien.

Je verwacht tijdens de zwangerschap niet dat jullie kindje te vroeg geboren wordt. Je verwacht niet dat opmerkingen als ‘je ziet er niks meer van’ je stiekem raakt, omdat er zo’n heftig traject vooraf is gegaan maar gaat het nu goed. Één zin, één opmerking die zo simpel lijkt. Over dat het vroeggeboorte traject misschien iets is dat klaar is als je niet meer ziet. Veel ouders weten dat niets minder waar is, ook is het jaren later en gaat het super goed.

Bianca

Bianca is moeder van een meisje (overleden met 5 maanden zwangerschap) en een jongen (30 weken). Ze werkt als office manager en dansdocente. Bianca schreef Een giraf is geen aap, om meer bewustwording te creëren van wat voor impact een vroeggeboorte kan hebben. Niet alleen voor couveuseouders zelf, maar ook voor naasten.

Ik heb mij nooit eerder zo nuttig gevoeld

door Anne Marie | mei 15, 2017 | Emoties

Benjamin werd geboren na amper 25 weken zwangerschap, hij woog 860 gram. Zijn ouders buidelden met hem, ondanks alle slangen, infusen en apparatuur. Anne Marie Louwerse is zijn moeder. ‘Ouderliefde is het beste medicijn.’

‘De eerste dagen was ik in shock’, vertelt Anne Marie. ‘Ik zat naast de couveuse, zonder enig moedergevoel. Ik wist niet wat ik moest doen. De neonatoloog sprak mij doordringend toe: “Wat heb jij een dapper kind! Ik geloof in hem. Maar hij heeft jou nodig.” Haar woorden waren precies de strohalm die ik nodig had. Met Benjamin zo dicht tegen mij aan begon er langzaam een oerkracht in mij te stromen. Ik buidelde met hem, uren, weken, maandenlang. Niet af en toe, maar bijna onafgebroken, mijn man en ik wisselden elkaar af. Ik heb mij nooit eerder zo nuttig gevoeld als toen.’

Dankbaarheid

‘Het toeval wil dat ik destijds zelf verpleegkundige was op de NICU (Neonatologie Intensive Care Unit) in het WKZ. Mijn ervaring bracht mij tot nieuwe inzichten. Bijvoorbeeld hoe belangrijk het is dat artsen hun vertrouwen uitspreken. Je bent als moeder verslagen en machteloos, je durft je niet te hechten uit angst voor verlies. Ook is het heel steunend als de arts de rol van mental coach vervult en je moed inspreekt. Tegelijkertijd zag ik ook hoe klinisch een medische setting is. Ouders willen graag een thuisgevoel. Zij zouden een centrale rol moeten hebben, ouderliefde is het beste medicijn. Inmiddels is Benjamin acht jaar. Hij is gezond en gaat naar school. Ik rijd regelmatig langs het WKZ. Dan overvalt mij altijd weer een diep gevoel van dankbaarheid.’

Dit artikel is met toestemming overgenomen uit Child Health magazine (klik op de link voor een doorbladerbare versie), uitgegeven door Speerpunt Child Health, UMC Utrecht.

Kangaroo Sweater winnen

Vandaag is het International Kangaroo Care Awareness Day. Daarom mogen wij een Benjamin Kangaroo Sweater verloten. Wil je kans maken? Like dan beide Facebook-pagina’s, Kleine Kanjers en Benjamin Care, en plaats je mooiste buidelfoto op de Benjamin Care Facebook-pagina. De wedstrijd sluit op maandag 29 mei om 10.00 en uiterlijk vrijdag 2 juni maken wij de winnaar bekend via Facebook.

De Benjamin Kangaroo Sweater wordt gebruikt om veilig en comfortabel te buidelen of kangoeroeën. Het wordt in het ziekenhuis op de Neonatale Intensive Care, High Care en op Medium Care afdelingen gebruikt onder begeleiding van professionals. Het is zeer geschikt om te buidelen met premature, dysmature en/of zieke baby’s.

Benjamin Kangaroo Sweater

Anne Marie Louwerse

Kinderverpleegkundige/Intensive Care Neonatologie verpleegkundige en oprichter van Benjamin Care.

De combinatie van de vroeggeboorte van haar zoon en jarenlange werkervaring als verpleegkundige op de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) vormen de basis voor de Benjamin Care producten. Ze ontwikkelde de Benjamin Kangaroo Sweater, het Benjamin ComfyNest en de Benjamin HugMee.

Vergelijkingen

door Bianca | mrt 26, 2017 | Emoties

‘Een giraf is geen aap, hoe kom je toch aan deze titel?’ Die vraag is mij al vaak gesteld over het boek.
Vergelijkingen. Onbewust maken we ze best vaak, op alle vlakken. In dit geval heb ik het over vergelijkingen bij vroeggeboorte.

Je kindje weegt misschien nog geen kilo, of zit net onder de 2 kilo. Er moet nog zoveel ontwikkeld worden. Is misschien wel 16, 12, 10, 8 of 4 weken te vroeg geboren.
Tygo woog bij de geboorte 1,8kg en was 10 weken te vroeg. Kyra woog onder de 500 gram bij de geboorte en was 19 weken te vroeg. Het is voor schrijvers en bloggers dan ook niet te doen om voor iedereen altijd een herkenbaar stuk te schrijven hierover.

En dat is juist ook de boodschap die we in Nederland op tafel moeten gaan leggen naar mijn mening. Bij vroeggeboorte is er geen boekje dat je open slaat waarin alle stappen benoemd worden. Er is geen standaard situatie of traject. Dat maakt het ook zo lastig om er in het algemeen een goed beeld over te krijgen.

Je kunt kinderen niet elkaar vergelijken, maar toch wordt het gedaan.
Waarom moet Tygo wel dat onderzoek ondergaan, maar andere kamergenootjes van zijn couveuse afdeling niet? Waarom mag zijn kamergenootje eerder naar rooming in, terwijl het traject zo gelijk lijkt? Waarom konden familie en vrienden bij dat kindje wel snel op kraamvisite komen in het ziekenhuis toen het ook ging om een vroeggeboorte, maar bij ons niet? Hij loopt nog niet, zij rolt nog niet, de één praat al en de ander kan al…..

Misschien heb je het als couveuse ouder ook een keer gehoord, ‘je ziet er niks van de vroeggeboorte’. Fijn natuurlijk, maar bepaalde dingen van het traject zie je niet, maar zijn er wel. Waarom willen we (de eerste maanden) voldragen baby’s vergelijken met te vroeg geboren baby’s? Het is ergens logisch dat als je weken te vroeg wordt geboren, dat je even de tijd nodig hebt om die periode in te halen.

Een kindje verliezen, dat is ook vroeggeboorte. De behandelgrens in Nederland ligt bij baby’s op 24 weken. Hoe beleef je een eventuele volgende zwangerschap? Vergelijk je deze, net al s ik dat heb gedaan, in de tweede zwangerschap met het de zwangerschap waarin je jullie kindje hebt verloren?
Hoe ga je om met het verlies en vooral wat voor trajecten en ondersteuning heb je gehad vanuit professionals en vanuit je omgeving. Worden er misschien vergelijkingen gemaakt als: ‘Truusje heeft zoiets ook meegemaakt, die hebben nu 2 gezonde kinderen rondlopen.’

Een vroeggeboorte na 24 weken, jullie kindje ligt op de couveuse afdeling of de NICU (intensive care voor baby’s). Je hebt het hier over een ziekenhuistraject van weken of zelfs maanden.
Baby’s die klein zijn, zo klein dat in sommige gevallen iedereen kan zien dat er geen garanties gegeven kunnen worden.

Is het realistisch om vroeggeboorte onder één noemer te plaatsen? Ik denk het niet.
Het traject heeft met zoveel factoren te maken. De geschiedenis van de ouders. Ging het zwanger raken vlot of is er een langdurig traject aan vooraf gegaan. Zijn er complicaties bij de moeder of juist het kind opgetreden tijdens de zwangerschap? Of is het een spontane vroeggeboorte.

Hoeveel weken, dagen betreft de vroeggeboorte en onder welke omstandigheden is de bevalling verlopen. Zijn de eerste nachten en dagen gegaan. Heeft het kindje één of meerdere transporten ondergaan en hoelang heeft mama bij haar eigen kind in het ziekenhuis kunnen blijven?
Al deze factoren hebben ook ieder weer hun eigen aspecten die je wel of niet mee kunt maken.

‘Waarom heb je een boek geschreven en zet je je nu na bijna 3 jaar nog steeds in voor vroeggeboorte?’ Ook een vraag die mij regelmatig gesteld wordt. Veel couveuse ouders zijn blij als ze ‘het hoofdstuk’ kunnen sluiten, vaak gebeurt dit als ze thuis zijn. Mijn hoofdstukken zijn inmiddels ook gesloten, maar zullen zeker af en toe nog eens open waaien.

Vroeggeboorte vanuit verschillende kanten belichten. Niet mijn verhaal vertellen, wel mijn belevingen naar aanleiding van korte voorbeelden van persoonlijke ervaringen. Het gaat niet om Kyra of Tygo, juist niet. Ik wil niet dat Tygo straks 15 is en zegt jeetje mam wat heb je nu allemaal geschreven?

Het gaat erom dat ik me zo ontzettend verbaas dat er nog steeds zoveel onbekend is over vroeggeboorte. Hoeveel verdriet het vroeggeboorte traject aan (couveuse) ouders kan geven en dat ze eigenlijk er (behoorlijk) alleen voorstaan.
Dat er nog zoveel mogelijkheden liggen om nog meer stappen te zetten in optimalisatie van de neonatologie, maar hiervoor bewustwording en ook geld nodig is. Belevingswerelden op elkaar aan laten sluiten en vooral aantonen dat een giraf geen aap is en de éne vroeggeboorte de andere vroeggeboorte niet is. Gelukkig niet.

Een thema avond gericht op vroeggeboorte, niet te vergelijken met andere thema avonden. Deze donderdag (30 maart) ga ik op een algemene en zeker niet te zware manier in op vroeggeboorte.
Thema’s als hoe het is om je kindje achter te laten in het ziekenhuis, wat het traject allemaal in kan houden, belevingswerelden van de ouders en naasten, borstvoeding is best zwaar ook voor de papa 😉 en over het verliezen van een kindje.
Locatie: Welterusten kinderwinkel in Schaijk, aanvang 19.30uur.
Werk je zelf in het vak, ben je opa, oma, of naasten van een prematuur. Couveuse ouder of gewoon geïnteresseerd? Je bent van harte welkom, geef je wel even op via info@eengirafisgeenaap.nl . Misschien tot dan, leuk als je komt!

Bianca

Ineens denk je terug aan het moment van rooming in

door Bianca | mrt 19, 2017 | Emoties

Weken (misschien maanden) heeft jullie kindje in het ziekenhuis gelegen. Er zijn een aantal ziekenhuizen in Nederland waar je als mama of papa zijnde 24/7 bij je kindje kunt zijn. Je hebt dan een eigen kamer en kunt 24/7 meehelpen in de verzorging.

In de meeste ziekenhuizen is deze mogelijkheid er (nog) niet. Dan zijn jullie thuis en kun je op bezoek gaan in het ziekenhuis op de couveuse afdeling. Voor de kleine naar huis mag, heb je een ‘rooming in’ moment. Je zorgt dan 1 dag en nacht zelf voor je kindje. Wat hebben we hier lang naartoe geleefd Niels en ik! Tygo heeft in totaal zo’n 8 weken in het ziekenhuis gelegen en ik had op een gegeven moment zo’n behoefte om zelf voor Tygo te kunnen zorgen, klaar met het ziekenhuis traject.

Wat gaat er nu precies aan een rooming in moment vooraf? Eerst moet de situatie stabiel zijn, geen medische zaken die nog spelen. Denk hier aan operaties, ziektes / infecties of andere complicaties. Dan is het belangrijk dat de baby een minimaal gewicht heeft, geen dipjes meer laat zien aan de monitoren en tot slot zelfstandig kan drinken. Dan gaan de artsen kijken of het kind mee naar huis mag.

Nu zijn er momenten die je als couveuse ouder vergeet. Ik wel in ieder geval. Vorige week heb ik een presentatie gegeven aan afdeling Neonatologie van het Bernhoven ziekenhuis waar Tygo op de couveuse afdeling heeft gelegen na zijn NICU ervaring. Tijdens de presentatie werden er vragen gesteld en kwamen we heel onverwacht op het onderwerp ‘rooming in’.

Ineens kwam weer boven dat ik de nacht van de rooming in zo bijzonder vond. Gewoon kunnen kijken naar Tygo, eindelijk alleen voor hem kunnen zorgen en zo blij dat we straks eindelijk met zijn drieën thuis zijn. Voor het eerst avondeten (heerlijke ziekenhuismaaltijd 🙂 met Niels terwijl Tygo in dezelfde kamer lekker ligt te slapen. Een echte mijlpaal!

Maar vooral kwam boven, dat ik die nacht heel lang gekletst heb met de verpleegster die toen dienst had.
Kletsen over het traject van Tygo tot aan de rooming in, over wat we kunnen verwachten maar ook gewoon over de dagelijkse dingen. Het gaan missen van het ziekenhuis ritme, even los van het feit dat we er zo klaar voor waren om naar huis te gaan.

De verpleging heeft dit zelf misschien niet altijd door, maar dit soort aandacht wordt zo ontzettend gewaardeerd en nodig zijn voor couveuse ouders om het traject door te komen. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, verpleging jullie zijn toppers!

Bianca

Een levensveranderende gebeurtenis

door Anne Marie | mrt 17, 2017 | Emoties

Dubai, Zondagochtend, 11 februari

Op uitnodiging van de distributeur verblijf ik een week in Dubai om enkele ziekenhuizen te bezoeken en de Benjamin Kangaroo Sweater te promoten in Arabische Emiraten: Dubai en Abu Dhabi. Vandaag ga ik samen met de distributeur het Latifa Hospital bezoeken. Het is grootste ziekenhuis van Dubai gespecialiseerd in moeder-en-kind-zorg.

Aan de buitenkant lijkt het meer op een 5-sterrenhotel dan een ziekenhuis. Een Imposant witgepleisterd gebouw met klaterende fontein. De distributeur vertelt me dat er jaarlijks 8.000 a 9.000 geboortes plaatsvinden.

Veel zwaargesluierde vrouwen, Arabieren gekleed in het wit en bewaking. Stiekem inspecteer ik opnieuw mijn kleding. Alles keurig bedekt; jurk ver over de knie. Het ziekenhuis onopvallend binnenwandelen is er niet bij. De bewaker houdt ons staande en bekijkt mij kritisch. Paspoort inleveren is de gangbare procedure blijkt. Daarna mogen we onze weg vervolgen.

Onze bestemming is de Neonatale Intensive Care. Van mij wordt verwacht dat ik een scholing geef aan de verpleegkundigen over Kangaroo Care. We arriveren bij de NICU en de distributeur wijst trots naar een grote poster aan de muur. Foto’s van een vader en moeder buidelend met baby in de Benjamin Kangaroo Sweater voorzien van Arabische en Engelse tekst waarin de voordelen van kangoeroeën worden.

poster

In het Latifa Hospital gebruiken ze het Benjamin Kangaroo Sweater intensief vertelt de distributeur. Ouders buidelen het liefst in privacy (geheel bedekt) en de Benjamin Kangaroo Sweater voorziet in die behoefte. En de baby’s liggen veilig en warm huid-op-huid bij de pappa en mamma.

Ik sta even stil, zo ver van huis en realiseer me dat de droom die ik ooit had geen droom is… Klik om te Tweeten

Veel tijd om van dit moment te genieten heb ik niet. Er wordt op ons gewacht. Er lopen hier opvallend veel verpleegkundigen, gekleed in roze uniform. Ze bewegen zich soepel tussen alle couveuses die dicht op elkaar staan in kleine ruimtes. In een van deze ruimtes wacht een groep verpleegkundigen en artsen die me verwachtingsvol aankijken wanneer ik binnenkom.

Ik steek van wal. Ze luisteren stil en aandachtig en wanneer ik zeg “Vragen mag” verliezen ze hun schroom en vragen honderduit. Wat was het geboortegewicht? Hoe lang was je elke dag bij Benjamin? En heeft hij infecties gehad?
Een verpleegkundige vraagt; “Was the preterm birth of your son a life-changing experience?” Ik knik en zeg dat ik nu jaren later mij realiseer wat een impact het heeft op mijn leven.

Weer in de taxi terug naar het hotel overdenk ik de woorden van de verpleegkundige. Een levensveranderende gebeurtenis was het ongetwijfeld. Benjamin’s vroeggeboorte gooide mijn leven volledig overhoop. Ik werd plotsklaps geconfronteerd met intense zorgen maar ook bracht het me momenten van ongekend geluk.

Een levensveranderende gebeurtenis was Benjamin’s vroeggeboorte ongetwijfeld. Klik om te Tweeten

Het werd ook de bron van inspiratie om de Benjamin Kangaroo Sweater te ontwikkelen in de hoop dat ooit andere ouders en kinderen in dezelfde situatie hier profijt van hebben.

Ik werd geconfronteerd met intense zorgen maar ook bracht het momenten van ongekend geluk. Klik om te Tweeten

Door zijn geboorte werd ik ook een vrouw met een missie. Ik zet mijn ervaring als moeder en verpleegkundige met jarenlange ervaring op een een Neonatale Intensive Care in om het belang van huid-op-huid-contact onder de aandacht te brengen. In de hoop dat de Kangoeroemethode de gouden standaard wordt in de zorg en behandeling van te vroeg geboren baby’s en hun ouders.

Anne Marie Louwerse

Terug bij de NICU afdeling

door Bianca | feb 4, 2017 | Emoties

Twee en half jaar terug lag Tygo op de NICU afdeling van het Radboudumc. Hij heeft uiteindelijk 2,5 week op de intensive care gelegen en daarna nog 5 weken op een couveuse afdeling.Na een ziekenhuisperiode met ups en downs, een thuisperiode die in ieder geval het eerste jaar pittig was, zitten we nu gelukkig al een tijdje in rustig vaarwater (afkloppen 🙂 ).

Het besef heeft bij mij echt wel even moeten doordringen: het gaat goed!
Ik hoef niet bij iedere koortsaanval of wat dan ook de alarmbellen ‘aan te zetten’. Ik weet niet hoe andere couveuse ouders dit ervaren, maar die onbeschrijfelijke stress die automatisch opkomt. Die bij mij opkwam toen ik hoorde dat Tygo voor de 3e keer in korte tijd een longontsteking had. Of toen ik de thermometer een aantal keer zag uitschieten naar 41.6 graden koorts. De huisarts heeft mij toen uitgelegd dat de hoogte van de koorts niets hoeft te zeggen.

Ik zei het laatst nog tegen iemand, deze winter komen we tot nu toe goed door. Tygo is nog bijna niet ziek geweest dit jaar. Ik merk het ook aan hem, hij zit super in zijn vel en de ontwikkeling en groei gaat gewoon vanzelf. Het gekke is dat ik me besef dat ik me geen zorgen meer om hem maak.

Nu lijkt dit voor veel van jullie misschien vanzelfsprekend. Ik kan het ook niet goed in woorden uitdrukken, ik noem het maar even het ‘wat als, nee toch niet weer’ radar mama gevoel. Dat stress gevoel waarin alle scenario’s door je hoofd gaan, gewoon omdat je jouw kleine kanjer hebt zien vechten voor zijn of haar leven. Onbewust zit het misschien nog wel ergens die stress radar, maar je bent er gelukkig bewust niet meer mee bezig. Een heerlijk gevoel al zeg ik zelf.

Bewust en onbewust impact van een vroeggeboorte of dat jouw baby vlak na de geboorte op de NICU of couveuse afdeling heeft moeten liggen. Ik heb het er wel vaker over gehad, ik denk echt dat het onderschat wordt deze impact.
Wat is een normale periode om een vroeggeboorte traject te verwerken? Nu ben ik geen dokter, maar ik weet zeker dat in veel gevallen naasten denken dat het goed gaat als de baby mee mag naar huis.En dat is ook niet gek, want er is nog heel weinig over bekend. Want wat kan het precies allemaal inhouden voor zowel de baby als de couveuse ouders?

Na veel gesprekken te hebben gehad met couveuse ouders, willen in de meeste gevallen veel ouders het ziekenhuis hoofdstuk zo snel mogelijk achter zich laten. Het is gebeurd, het gaat nu goed dat boek is dicht en klaar. Super knap, maar ik kan me niet voorstellen dat het zo makkelijk gaat dat boek dicht doen. Nu is iedereen anders natuurlijk, zijn de situaties anders en zal dit ook door mannen en vrouwen anders ervaren worden. Gewoon doorgaan, wegduwen die emotionele achtbaan en genieten van het leven alsof er niets aan de hand is.

Twee maanden geleden ben ik teruggegaan naar de NICU waar Tygo heeft gelegen. Om goody bags uit te delen tijdens Wereld Prematuren Dag en om mijn boek te overhandigen in een officieel persmoment. Super om ouders een hart onder de riem te kunnen steken en natuurlijk trots op het boekmoment. Met die instelling ging ik naar het Radboudumc. Tot die tijd was ik wel bij het ziekenhuis geweest, maar niet meer op de NICU afdeling.

2,5 jaar verder, de deuren gaan open en ik loop samen met de dames van Early Birth fotografie de gang op richting de NICU afdeling. Een gek gevoel overvalt me. Ik krijg een brok in mijn keel en kippenvel over mijn hele lijf. Die geluiden, de geur, de bekende gang waar we oh zo vaak doorheen zijn gelopen niet wetende hoe we Tygo op dat moment zouden aantreffen.

Nog een deur gaat open, nu naar de NICU afdeling zelf waar alle couveuses liggen. Handen ontsmetten, baby’s zien die moeten vechten voor hun leven. De één moet moediger zijn dan de ander. Indrukwekkende apparatuur bij de couveuses. Klein, jeetje wat zijn deze kleine kanjers toch klein. Wat was Tygo ook klein. Ik merk dat onbewust mijn ogen nat worden en tranen over mijn wangen rollen. We komen op de plek waar Tygo heeft gelegen.Op de plek waar ik samen met Niels naast de couveuse heb gewaakt toen Tygo moest vechten tegen die stomme infectie. Op de plek waar Tygo inderdaad keihard heeft gevochten en heeft gewonnen waar we oh zo trots op zijn.

Ja ik dacht dat dit hoofdstuk al was afgesloten en verwerkt. Ik voelde me op dat moment zo opgelaten. Je komt er om andere ouders iets leuks aan te bieden en dat zij even hun verhaal kunnen doen. Stond ik daar en had echt even genoeg aan mij zelf. In de auto op weg naar huis kwam het besef dat het helemaal niet erg is dat dit nog impact heeft soms. Want het is nogal wat een vroeggeboorte traject. Het besef hoeveel geluk we hebben gehad. Het besef wat uiteindelijk echt belangrijk is in het leven.