door Kleine Kanjers | nov 30, 2015 | Kleine Kanjers
In de maand November delen wij een serie gastblogs die elk op een andere manier laten zien wat een enorme impact een vroeggeboorte kan hebben. Niet alleen op het leven van de te vroeg geboren baby zelf, maar ook op dat van de familie en vele anderen. We mogen er trots op zijn hoe sterk deze gebeurtenis ons heeft gemaakt en willen in november stilstaan bij de SuperPower die het ons gegeven heeft!
De zeventiende in de serie is dit blog, geschreven door Kim. Kim werd na een zwangerschap van 33+1 weken moeder van Sam.
Te vroeg geboren door HELLP
20 januari 2014, ik ben 32.4 weken zwanger en ik heb genoten van een heerlijk weekeind weg met mijn moeder in Zandvoort. Op maandag ochtend staat er een bezoek aan de verloskundige gepland, en daarna ga hebben we feest omdat mijn broer vandaag een geregistreerd partnerschap aangaat. Ik moet vanmorgen helaas alleen voor controle, maar ach het is een routine afspraak.
Ik heb al weken een te hoge bloeddruk, maar nog niets om me zorgen te maken. Zolang ik er geen klachten bij krijg is er niets aan de hand. Echter voel ik me die ochtend wat minder goed, ben vooral heel erg moe. Ik wijt dit aan mijn weekeind weg met mijn moeder waarin ik waarschijnlijk toch iets teveel gedaan heb. De verloskundige wil toch graag een urine test doen, gewoon om alles even uit te sluiten i.c.m. mijn hoge bloeddruk. De uitslag van deze test is niet goed. Er zit eiwit in mijn urine. Ik wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis om te laten onderzoeken wat er precies aan de hand is.
De onderzoeken in het ziekenhuis verlopen vlotjes, maar de uitslagen laten op zich wachten. De gynaecoloog stuurt me naar huis en ze verteld me dat ze me eind van de dag terug zal bellen met de uitslag. Ze verwacht niets ernstigs dus ik moet me vooral niet te druk maken. Eind van de middag kom ik dan eindelijk bij mijn broer aan. Een deel van het feest heb ik al gemist, maar dat maakt niet uit. Rond 18:00 uur willen we net aan het eten beginnen en dan wordt ik gebeld door de gynaecoloog. Ik zoek een rustig plekje op om met haar de uitslagen te bespreken. Het ziet er toch niet goed uit, ik heb teveel eiwitten in mijn urine en in combinatie met de hoge bloeddruk is dit niet goed. Ze verteld me dat ik me binnen een uur moet melden in het ziekenhuis en een koffertje mee moet nemen met spullen om de nacht daar door te brengen.
Ik ben helemaal overstuur, ik moet weg bij mijn broer, krijg niets mee van het feest en mijn ergste nachtmerrie wordt waar; ik moet overnachten in het ziekenhuis. Dit vind ik het spannends van alles.
Eenmaal in het ziekenhuis wordt ik geïnstalleerd op een kamer en mag ik me klaar maken voor de nacht. Er wordt me verteld dat ik 24 uur lang mijn urine op moet sparen, dat ik dan de volgende dag de uitslag krijg en dat als alles goed is ik woensdag ochtend weer naar huis mag. Ook wordt ik aan de monitor gelegd; CTG, bloeddruk- en zuurstof meter.
Gelukkig slaap ik die nacht redelijk. De volgende dag krijg ik van de arts medicatie voorgeschreven voor mijn te hoge bloeddruk. Deze moet onder controle komen, maar verder is er nog niets om me echt zorgen over te maken.
Op woensdag veranderd alles. De uitslag van mijn urine is zorgwekkend. Ik heb veel te veel eiwitten in mijn urine, ik mag niet naar huis. Er wordt ons rustig van alles verteld. Ze denken dat ik Pre-Eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) heb. Ik krijg nog meer medicatie en ze houden me onder controle, tot het einde van mijn zwangerschap moet ik in het ziekenhuis blijven.
Aan het eind van de middag is er weer een gesprek met de arts. Het ziet er niet goed uit. Mijn bloeddruk krijgen ze niet onder controle met medicatie. Diezelfde avond nog krijg ik een infuus met magnesium, het laatste middel wat gegeven kan worden. Dit is echt het meest nare wat ik ooit heb mee gemaakt. De spuit met magnesium moet binnen 20 minuten via een infuus mijn lichaam in, ik sta in de fik. Mijn hele lijf brand. Hierna blijf ik aan het infuus, maar wordt de magnesium druppel gewijs mijn lichaam in gebracht. Ook krijg ik een katheter. Ik moet me helemaal overgeven aan de zorg hier. Ik kan en mag niet meer voor mezelf zorgen. Mag mijn bed niet meer uit. Ik moet rust houden.
Er wordt mij verteld dat ze hopen dat ik de 36 weken ga halen. Voor alle zekerheid zal ik donderdag en vrijdag een longrijp prik krijgen voor het kleine mannetje in mijn buik. Woensdag op donderdag nacht slaap ik weinig. De bloeddruk meter gaat elke keer aan, en met al die andere zaken aan je lijf kun je niet lekker liggen. Ook wordt ik twee keer die nacht wakker gemaakt door de arts omdat hij wil weten of het wel goed gaat.
Ik begin harde buiken te krijgen en de artsen maken zich steeds meer zorgen. De Pre-Eclampsie gaat over in HELLP. De medicatie slaat niet aan en mijn bloeddruk blijft veel te hoog. Op donderdag nacht wordt me verteld dat ze hopen de 34 weken te halen. Gelukkig maakt de magnesium me suf. Ik maak me zorgen maar kan er gelukkig ook niet teveel bij stil staan.
Donderdag op vrijdag nacht heb ik weer een paar keer de arts aan mijn bed staan. Ik merk dat het de verkeerde kant op gaat. Vrijdag voel ik me ook enorm beroerd. Slaap al de hele week slecht en ga me steeds beroerder voelen. Vrijdagmiddag rond half 1 krijg ik een inwendig onderzoek, de zusters en artsen willen weten of mijn baarmoedermond klaar zou zijn zodat ik ingeleid kan worden. Tijdens het gesprek met de arts wordt mij verteld dat ze me zaterdag zullen gaan inleiden, en dat wij uiterlijk dinsdag papa en mama zullen zijn van onze zoon.
Echter gaat het in de paar uur daarna veel slechter met me. Om 16:20 uur wordt ik wakker gemaakt door de zuster, ik moet mijn man bellen en vragen of hij naar het ziekenhuis komt. De baby moet gehaald worden. Ik zal ondertussen klaar gemaakt worden voor O.K. Ook bel ik nog mijn ouders, om te vertellen dat ze opa en oma gaan worden. Ik ben helemaal overstuur en wil wachten op mijn man, maar daar is geen tijd voor. Ze beloven mij dat ze met de keizersnede zullen wachten totdat mijn man er is.
Het gaat allemaal razendsnel, diezelfde vrijdag middag wordt om 17:04 uur onze zoon Sam Jesse Paul ter wereld gebracht. Ik ben op dat moment 33.1 weken zwanger. Sam is nog geen 42 cm lang en 1590 gram.
Mijn man gaat met Sam mee die onderzocht wordt door de kinderarts. Ik blijf achter op de O.K. en de gynaecoloog maakt mijn buikwond dicht. Daarna is alles heel onwerkelijk. Ik voel me zo slecht. Beroerd, verdrietig, angstig.
Als ik terug kom op mijn kamer is mijn zoontje daar al, samen met mijn man. Sam ligt in de couveuse. Ik mag Sam niet vasthouden, maar ik voel me ook zo slecht dat ik daar geen behoefte aan heb. Ik denk bij mezelf, iedereen die hem wilt hebben mag hem mee nemen.
Die zaterdag ochtend mag ik voor het eerst met mijn zoontje buidelen, zo eng om zo’n klein mannetje vast te houden. Ook voel ik nog niet direct een band met hem. 
In het weekeind ontmoeten onze ouders en onze broers en zussen Sam voor het eerst. Ze mogen alleen naar hem kijken door de raampjes van de couveuse heen.
Die week wordt ik geleefd. Na een paar keer buidelen merk ik op maandag dat ik toch wel echt van dit mannetje begin te houden. Hij krijgt borstvoeding via de sonde, en ik ben blij en dankbaar dat ik dit voor hem kan doen hoewel het kolven me wel erg zwaar valt.
Ik blijf een week samen met Sam in het ziekenhuis, en we verblijven op dezelfde kamer. 
Ik ben lichamelijk nog tot niet veel in staat, dus het verzorgen van Sam laat ik aan de verpleging en aan Sam over. Precies een week later op vrijdag moet ik naar huis, maar Sam mag nog niet met ons mee.
Ik ben kapot, gebroken. Hoe kan het dat hij nog hier moet blijven en ik dat niet mag.
Het is een enorm zware periode. Ik ga 2x op een dag zo’n twee uur naar Sam toe. Dan buidel ik met hem, en verzorg hem zo goed als dat lukt. Ook wordt Sam aangelegd en oefent hij met drinken bij mij. Mijn man gaat mee als hij niet hoeft te werken. 
Omdat ik niet mag autorijden wordt ik altijd door iemand gebracht of opgehaald. ’s middags ga ik naar huis om te slapen, dit heb ik ook heel erg hard nodig. Ik ben kapot.
De PE & HELLP heeft mij lichamelijk helemaal uitgeput. Ook valt het me zwaar om 2x per dag naar het ziekenhuis te moeten. En vooral het moment van afscheid nemen doet elke keer weer pijn. Gelukkig gaat het met Sam enorm goed, na 3.5 week in het ziekenhuis mag hij dan eindelijk met ons mee naar huis. Het is doodeng, maar ook zó fijn om samen thuis te zijn. We genieten elke dag. Buidelen heel erg veel en Sam kan steeds beter bij mij uit de borst drinken.
De maanden erna zijn nog steeds zwaar. Met name het herstel van PE / HELLP. Maar het feit dat het zo enorm goed gaat met ons kleine mannetje dat maakt een hoop goed.
Bijna 2 jaar later kamp ik nog steeds met de gevolgen van PE / HELLP, en ben ik nog zeker niet de oude. Er lopen nog onderzoeken in het ziekenhuis waar ik binnenkort de uitslag van krijg. Hopelijk geeft dat meer duidelijkheid en kan ik nog beter herstellen.
Voor nu genieten we elke dag meer van ons dappere sterke mannetje!
door Marijke | nov 9, 2015 | Emoties, Kleine Kanjers
In de maand November delen wij een serie gastblogs die elk op een andere manier laten zien wat een enorme impact een vroeggeboorte kan hebben. Niet alleen op het leven van de te vroeg geboren baby zelf, maar ook op dat van de familie en vele anderen. We mogen er trots op zijn hoe sterk deze gebeurtenis ons heeft gemaakt en willen in november stilstaan bij de SuperPower die het ons gegeven heeft!
De vijfde in de serie is dit blog, geschreven door Marijke. Marijke werd in 2010 tante van Tygo. Tygo is met 29+1 week geboren.
5,5 jaar geleden ben ik tante geworden….
Niet van zomaar een kindje, nee van mijn neefje! Mijn neefje die volledig onverwachts met 29+1 week geboren werd. Zelf was ik 28+1 week zwanger en op vakantie in Spanje, toen mijn zus me belde. Haar baby was geboren.
He??? Hoe dan? Dat kan niet, onze baby’s zijn nog niet klaar!!
Omdat ik ook zwanger was en m’n zus mij geen stress wilde bezorgen, kreeg ik een milde versie van het verhaal. Haar placenta was losgelaten en mijn neefje is met een spoedkeizersnede geboren. Naar omstandigheden ging het goed. Ze lagen in het WKZ en ik kreeg de inloggegevens van de webcam. Nadat we hadden opgehangen ben ik naar de computer gegaan om in te loggen. Tranen in mijn ogen, een steek in mijn buik; daar lag de mini baby van mijn zus. Met een hand van zn vader op zich en de hand van mijn zus erbij.
Ik moest NU naar huis!
Gelukt om onze vlucht om te boeken en nog geen twee uur later waren we onderweg naar het vliegveld. ’s Avonds laat kwamen we aan op Schiphol.
De volgende ochtend konden we nog niets, want we moesten wachten tot het bezoekuur begon. Volledig machteloos en bezorgd zaten we thuis te wachten. Toen mijn zus belde, schoot iedereen meteen in de stress. Angstig voor wat er komen ging, nam ik de telefoon op. ‘Hij heeft een naam, we noemen hem Tygo. Tygo staat voor geluk, iets wat hij heeft gehad omdat hij er nog is en iets wat hij nog heeeeel erg nodig heeft.’
Weer tranen in mijn ogen, mijn neefje heet Tygo!
’s Middags mocht ik eindelijk naar ze toe. Heel fijn om er te zijn. Toch was het ook ongemakkelijk, want wat zeg je tegen mensen die net ouders zijn geworden, maar vrezen voor het leven van hun baby? Je wilt helpen, maar weet eigenlijk helemaal niet hoe.
Nadat ik bij mijn zus was geweest, mocht ik samen met haar naar Tygo toe. Ik duwde haar bed samen met haar vriend door de gangen naar de NICU. Een bijzondere wereld, die ruikt naar alcohol en waar het constant piept, verder is het er vrij rustig en stil. Nadat ik mijn sieraden af had gedaan en goed mijn handen had gedesinfecteerd liepen we naar de couveuse van Tygo. Daar zag ik voor het eerst in levende lijve mijn kleine neefje. Het voelde zo gek, ik keek naar hem en besefte me dat ik precies zo’n jongetje nog veilig in mijn buik had. Raar voor mij, pijnlijk voor mijn zus.
Later die middag kon ik naar de stad om een kolf voor mijn zus te kopen. Ik heb toen ook spuugdoekjes gekocht, die voor Tygo als dekentjes gebruikt werden. Het voelde goed om iets te kunnen doen en het voelde goed om kleine cadeautjes voor mijn kleine neefje te kopen. Want ook al was het ontzettend moeilijk en spannend, mijn neefje verdiende toch net als iedere pasgeboren baby cadeautjes?!
Tygo en z’n ouders hebben het heel zwaar gehad, hij heeft 106 dagen in het ziekenhuis gelegen en is meerdere keren geopereerd. Hij heeft nog steeds veel controles en een achterstand, maar het gaat heel erg goed met Tygo.
Ik ben ontzettend trots om tante te mogen zijn van mijn inmiddels grote, stoere neefje!
door Kleine Kanjers | nov 3, 2015 | Kleine Kanjers
In de maand November delen wij een serie gastblogs die elk op een andere manier laten zien wat een enorme impact een vroeggeboorte kan hebben. Niet alleen op het leven van de te vroeg geboren baby zelf, maar ook op dat van de familie en vele anderen. We mogen er trots op zijn hoe sterk deze gebeurtenis ons heeft gemaakt en willen in november stilstaan bij de SuperPower die het ons gegeven heeft!
Dit blog werd geschreven door Petra en is de eerste in deze serie. Petra werd in 2014 na een zwangerschap van 32+1 weken moeder van Casper.
Achtbaan van emoties
Ik weet nog goed dat we de eerste dag na de bevalling van onze zoon aan de couveuse zaten, vol van zwangerschapshormonen en tegenstrijdige emoties. De ene na de andere specialist kwam langs en we kregen een berg aan informatie over ons uitgestort, waar we tot voorkort geen weet van hadden. De kinderarts, de fysiotherapeut, de lactatiekundige, de verpleegkundige, allemaal kwamen ze wat vertellen over onze zoon en wat ons de komende tijd te wachten stond. Als Casper, op het moment dat ik 36 weken zwanger zou zijn geweest, aan een aantal eisen voldeed (zonder sonde drinken, boven de 2kg wegen etc) én er zich geen complicaties zouden voordoen, zou hij mee naar huis mogen. Op dat moment dacht ik,
Ik wil nu het allerliefst 4 weken onder een steen gaan zitten en zodra alles goed is, kom ik er onder vandaan.
Ik wilde dit niet. Ik wilde me de ‘normale zorgen’ over m’n kind kunnen maken, zoals alle kersverse ouders. Over borstvoeding, boertjes en slaapjes enzo. Niet over hersenbloedingen, saturatiedips en ontwikkelingsproblemen.
Maar die steen was natuurlijk geen optie. Eigenlijk wil je ook geen seconde meer bij je kind vandaan en hem voor alle pijn en ellende beschermen, dus je gaat door. En het gekke is, je weet niet beter en je leeft vanaf dan in een soort van rare bubbel. Binnen no time word je, als ouder van een premature baby, expert in welke risico’s prematuriteit met zich meebrengt, het aflezen van de monitor waar je baby aan ligt en het herkennen van de verschillende piepjes. Want oh, wat waren we daar alert op. ’s Nachts, wanneer ik in bed lag, hoorde ik ze in mijn hoofd vaak nog. Gek werd ik daarvan.
De achtbaan van emoties waar je in terecht komt, is er een van uitersten. Van diep geluk tot intens verdriet. Er was de extreme euforie, we waren tenslotte gezegend met het mooiste kind op aarde en hij deed het naar omstandigheden goed. En, het allerbelangrijkste uiteraard, hij leefde! Omdat dit gevoel zo groot was, had ik aan de andere kant ook het gevoel dat het verdriet, wat we door alle zorgen en angst ervoeren, er niet mocht zijn. We moesten dankbaar zijn. Want we hadden alle reden tot dankbaarheid. Punt. Daarmee deed ik mezelf uiteraard tekort, maar ik denk dat het op dat moment een soort van overlevingsstand was. Ik wilde zo graag ‘gewoon’ genieten, dat ik probeerde de negatieve emoties zoveel mogelijk te onderdrukken. Dat lukte natuurlijk niet. Ik heb veel gehuild. Vooral de momenten waarop we ‘s avonds weer terug naar huis reden, Casper achterlatend in het altijd verlichte ziekenhuis, in zijn kleine warme huisje, de couveuse. Op die momenten voelde ik me zo leeg. Toch ik voelde me altijd een beetje schuldig als ik me zo verdrietig voelde. Er waren tenslotte babies die er veel slechter aan toe waren of ouders die het veel zwaarder hadden.
Het schuldgevoel stak ook de kop op als ik eigenlijk te moe was om naar het ziekenhuis te gaan. Mensen denken weleens dat je nog ‘lekker kunt genieten’ van je nachten wanneer je kind na de bevalling niet gelijk thuis is. Ook al heb je geen kind wat wakker wordt voor een voeding, je moet de voedingstijden van je baby aanhouden om te gaan kolven. Je melkproductie moet nog volledig op gang worden gebracht, aangezien je lijf nog niet helemaal weet dat je niet meer zwanger bent. Dus in plaats van een huilende baby wordt je midden in de nacht wakker van je wekker. De rest van de nacht lag ik met één oor te waken of het ziekenhuis niet zou bellen. En elke ochtend was ik weer opgelucht als Cas een goede nacht had gehad. Ook vergeet je soms dat je nog maar net bent bevallen, omdat je een paar dagen na de bevalling op de been en in de kleren moet om op en neer naar het ziekenhuis te gaan. Maar goed, daardoor was ik dus soms echt te moe om twee keer per dag naar het ziekenhuis te gaan en voelde me dan ook schuldig als ik een keer oversloeg of wel ging, maar dan maar kort bleef.
Naar Casper toe voelde ik me soms ook schuldig. Ik was er tenslotte niet toe in staat geweest hem 40 weken in mijn buik te houden. Ook al is de oorzaak van zijn vroeggeboorte onbekend en is het volgens de artsen waarschijnlijk domme pech geweest. Het voelde toch een beetje alsof mijn lijf gefaald had. Nu werd ook de zorg voor ons kind nog uit handen genomen. We waren zijn papa en mama, maar zo voelde het nog niet helemaal. Alleen al om dat kleine, broze lijfje met al die snoertjes en infuus uit de couveuse te halen, moesten we hulp krijgen van een verpleegkundige. Het voelt zo tegennatuurlijk om niet je eigen kind te kunnen pakken om hem te troosten of gewoon te knuffelen. Het ziekenhuis deed haar uiterste best om ons als ouders er zoveel mogelijk bij te betrekken en je zoveel mogelijk ‘ouders’ te laten voelen. Zo werden we consequent aangesproken als papa en mama van Casper, wat soms een beetje op mijn lachspieren werkte. Daarnaast waren er natuurlijk de ‘verzorgingsmomenten’, waarbij we Casper in badje mochten doen en natuurlijk de dagelijkse momenten van luiers verschonen en drinken geven. Ofwel borstvoeding in het spuitje van de sonde gieten. Ook al doe je zoveel mogelijk zelf, toch kijkt er altijd met een schuin oog een verpleegkundige mee en wij waren er natuurlijk een groot deel van de tijd ook niet. Daardoor had ik het gevoel dat niet wij, maar zij de verantwoordelijkheid voor Casper hadden. En dat was ergens wel veilig, want hij was zo klein en teer en broos, dat vond ik best wel eng. Met buidelen was ik soms bang dat die lieve, kleine kikkerbeentjes zomaar opeens de verkeerde kant opgevouwen konden worden. Maar, ook al voelde het ergens wel veilig, het grootste deel van de tijd vond ik het verschrikkelijk dat de verzorging van ons kind in handen van de klinische verpleging lag. Ook al waren ze nog zo lief voor hem. Het was tenslotte óns kind, ik wilde dat allemaal zelf kunnen en doen. En ja, ook daar voelde ik me schuldig over.
We zijn nu ruim een jaar verder en het gaat goed met onze kleine kanjer en daar ben ik oprecht heel dankbaar voor. Negatieve emoties probeer ik tegenwoordig wat meer toe te laten en te accepteren. Ze sluiten positieve emoties niet uit. Emoties komen en gaan, ze vertegenwoordigen niet wie je in wezen bent. Je mag gelukkig zijn, je mag bang zijn, je mag de longen uit je lijf huilen, je mag dankbaar zijn, je mag wanhopen. En ja, je mag ook een steek van jaloezie voelen als je op bezoek bent bij je vriendin of zus die heerlijk met de kleine in haar kraambed ligt, ook al ben je dolblij voor haar. Laat het maar toe en voel je er niet schuldig over. Het kan allemaal naast elkaar bestaan, dat is het mooie.
door Ineke | nov 2, 2015 | Kleine Kanjers
November, de maand van het te vroeg geboren kind, met op 17 november Wereld Prematuren Dag. De dag waarop er over de hele wereld aandacht wordt gevraagd voor de impact van een vroeg geboorte op het kind, maar ook op de mensen erom heen. Op wereldprematurendag.nl vind je de activiteiten die daarvoor in Nederland worden georganiseerd. Een samenwerking tussen Kleine Kanjers en een aantal andere Nederlandse origanisaties.
Maar er wordt wereldwijd natuurlijk veel meer georganiseerd.
Zo heb je misschien de sokjes van Socks for Life al eens voorbij zien komen. Een waslijntje met daaraan 10 paar babysokjes, waarvan 1 paar paars en aanzienlijk kleiner. Deze sokjes geven weer hoeveel kinderen te vroeg geboren worden. En ook hoe veel 1 op de 10 kinderen is. Socks for life is een wereldwijde campagne die aandacht vraagt voor vroeggeboorte, het is een initatief dat EFCNI (European Foundation for the Care of Newborn Infants) samen met een aantal ouderorganisaties is gestart.
EFCNI is het Europese netwerk dat de belangen van te vroeg geboren en pasgeboren zieke baby’s en hun families vertegenwoordigt. Zij werken samen met ouders, deskundigen in de gezondheidszorg uit verschillende disciplines en wetenschappers en hebben als gemeenschappelijk doel: de verbetering op de lange termijn van de gezondheid van alle te vroeg en pasgeboren baby’s. Zij geven te vroeg geboren kinderen en hun families een stem, en hebben voor hun de best mogelijke start voor ogen. Zij verstigen de aandacht op de groeiende uitdaging van vroeggeboorte en de significante impact op de kinderen, gezinnen en onze samenleving. En proberen de enorme gezondheids- en sociale ongelijkheden in relatie tot vroeggeboorte te verminderen.
Help jij ook mee om aandacht voor prematuur geboren kinderen te creeeren? Misschien wel door jouw SuperPower te laten zien!
door Ineke | okt 17, 2015 | Kleine Kanjers
Nog steeds wordt 1 op de 10 baby’s te vroeg geboren, dit heeft een enorme inpakt op de families die hiermee te maken krijgen. Voor ruim 17.000 baby’s in Nederland begint ieder jaar het leven voor de 37 weken zwangerschap, dit betekent een onzeker, stressvol en zwaar begin voor de baby, maar ook voor de rest van de familie. Deze kleine kanjers zijn sterk, de vechtlust die zij vanaf het begin tonen is ongekend. Ze worden gedwongen om zich verder te ontwikkelen en te groeien buiten hun moeders buik. Deze kracht laat de Super Power van een prematuur geboren baby zien!
Vorig jaar startten wij de campagne “Wat is jouw Super Power” om op Wereld Prematuur Dag (WPD) meer aandacht te creëren voor te vroeg geboren baby’s. Wij vonden het fantastisch om te zien hoeveel mensen vorig jaar hun profiel foto’s op socialmedia aanpaste, om op die manier samen aandacht te vragen voor prematuur geboren baby’s. De Super Power profielfoto’s verschenen in al onze tijdlijnen en creëerden zo een enorm bereik! Dit laat tegelijkertijd zien, hoeveel mensen om ons heen te maken krijgen met een vroeggeboorte.
Dit jaar werken wij samen met de Vereniging van Ouders van Couveusekinderen, Stichting Prilleven en nog een aantal organisaties. Er zullen verschillende projecten zijn rond WPD en ook de “Wat is jouw SuperPower” campagne is daar één van. In de maand november hopen we dit jaar nog meer profielfoto’s aangepast te zien en samen ook op die manier aandacht te vragen voor de inpak van een vroeg geboorte.
Kleine Kanjers zal daarnaast de hele maand mooie en ontroerende verhalen delen, om de inpak van een vroeg geboorte op de hele familie te belichten. Heb jij ook een vroeg geboorte van dichtbij mee gemaakt en wil je helpen daar meer aandacht voor te creëren? Doe dan mee en vervang volgende maand ook jouw socialmedia profielfoto in een van de onderstaande afbeeldingen. (klik op de afbeeldingen voor het originele formaat)
Zo laten we allemaal zien dat een prematuur geboren kind (misschien wel jijzelf!) ons leven heeft veranderd en dat we daar trots op mogen zijn!
door Kleine Kanjers | nov 17, 2014 | Kleine Kanjers, Quotes
Had iemand mij toen maar verteld, 22 quotes van ouders die weten hoe het is om een kind op de ICN te hebben. Samen met het Sophia NIDCAP Training Centrum hebben wij een poster ontwikkeld met wat ervaren ouders vinden dat je zou moeten weten als je kind op de ICN ligt. In aanloop van World Prematurity Day 2014 hebben wij om de twee dagen de 22 quotes gedeeld. Hieronder vind je alle quotes nog eens onder elkaar.
Het gaat allemaal razendsnel, diezelfde vrijdag middag wordt om 17:04 uur onze zoon Sam Jesse Paul ter wereld gebracht. Ik ben op dat moment 33.1 weken zwanger. Sam is nog geen 42 cm lang en 1590 gram.
Als ik terug kom op mijn kamer is mijn zoontje daar al, samen met mijn man. Sam ligt in de couveuse. Ik mag Sam niet vasthouden, maar ik voel me ook zo slecht dat ik daar geen behoefte aan heb. Ik denk bij mezelf, iedereen die hem wilt hebben mag hem mee nemen.
In het weekeind ontmoeten onze ouders en onze broers en zussen Sam voor het eerst. Ze mogen alleen naar hem kijken door de raampjes van de couveuse heen.
Ik ben lichamelijk nog tot niet veel in staat, dus het verzorgen van Sam laat ik aan de verpleging en aan Sam over. Precies een week later op vrijdag moet ik naar huis, maar Sam mag nog niet met ons mee.
Het is een enorm zware periode. Ik ga 2x op een dag zo’n twee uur naar Sam toe. Dan buidel ik met hem, en verzorg hem zo goed als dat lukt. Ook wordt Sam aangelegd en oefent hij met drinken bij mij. Mijn man gaat mee als hij niet hoeft te werken. 
Omdat ik niet mag autorijden wordt ik altijd door iemand gebracht of opgehaald. ’s middags ga ik naar huis om te slapen, dit heb ik ook heel erg hard nodig. Ik ben kapot.
De maanden erna zijn nog steeds zwaar. Met name het herstel van PE / HELLP. Maar het feit dat het zo enorm goed gaat met ons kleine mannetje dat maakt een hoop goed.
Bijna 2 jaar later kamp ik nog steeds met de gevolgen van PE / HELLP, en ben ik nog zeker niet de oude. Er lopen nog onderzoeken in het ziekenhuis waar ik binnenkort de uitslag van krijg. Hopelijk geeft dat meer duidelijkheid en kan ik nog beter herstellen.
