De brief

De brief

door | jan 26, 2016 | Emoties, Jaren later, Opvang en school

Mijn zoon heeft een brief als ik hem ophaal van school. Hij lijkt de enige van zijn klas met een brief. Ik vraag hem er naar. ‘Alleen ik en Kees hebben er een van de juf gekregen’ zegt hij. Kees is de jongen uit zijn klas met ook een ‘rugzakje’. Ik voel de bui al hangen. ‘Laat eens zien die brief’ vraag ik. Maar hij vindt het te leuk om de brief vast te houden. Voor hem is het iets speciaals dat alleen Kees en hij een brief van de juf hebben gekregen, dus ik moet wachten tot we thuis zijn. Terwijl de boterhammen al klaar op tafel staan en ik beter eerst even rustig met de kinderen kan gaan eten voor de school straks weer begint maak ik vlug de envelop open.

Beste meneer, mevrouw,

Via deze weg wil ik u vragen om…

…een doorverwijzing naar…
…uw zoon heeft moeite met…
…het is belangrijk dat…
…kunnen zij uw kind begeleiden met…

De brief wordt begeleid door informatie en de uitslag van een test waardoor ik nu dus deze brief sta te lezen.

Nu weet ik al lang waar mijn kind in achterloopt. Wat hij niet goed kan. Wat aandacht nodig heeft. En hoewel het niet wetenschappelijk bewezen is dat het de oorzaak is, hij is nu eenmaal een couveusekind. Het zou naïef zijn om te denken dat hij daar niks van over zou houden.

Het lijkt nog maar zo kort geleden. De tijd dat ik alleen maar hoopte dat hij zelfstandig adem zou kunnen halen. En ik dacht, wat er ooit gebeuren zal, het zal geen bal uit maken. Want straks mag hij dit ziekenhuis uit. Nou én of hij niet overal altijd even goed in zal zijn. Hij zal leven!

Het volgende moment krijg je een brief van school met testresultaten. En hoewel ik toen dacht dat niks me nog zou kunnen schelen, zolang hij maar zelf zou ademhalen en zijn hart zonder onderbrekingen zou kloppen, de brief maakt me toch even verdrietig.

Ook al zijn het geen schokkende dingen. Geen dingen waar hij niet mee kan leven. Het is wel weer een regel in zijn dossier over wat hij niet goed kan. Natuurlijk, het is allemaal alleen maar om hem te helpen. Maar bij elke brief, elk gesprek, elke hulpverlener ben ik me extra bewust van het feit dat hij geen normale start heeft gehad.

Ik leg de brief weg. Ik zal er vandaag vast nog vaak aan denken maar voor nu heb ik me er wel weer genoeg druk om gemaakt. Ik begin met het smeren van de boterhammen. Straks begint de school weer, we moeten opschieten.

Hoeveel brieven we ook nog zullen krijgen.
Het maakt niet uit jongen.
Je ademt.
Je leeft!

Om privacy redenen is Kees een gefingeerde naam.

Jackelien

Jackelien

Jackelien is moeder van twee jongens (30 en 40 weken), is fotograaf en grafisch ontwerper en eigenaar van Fotovorm. Ze schrijft al bijna vanaf het begin blogs voor Kleine Kanjers.

Vertrouwen

Vertrouwen

door | jun 18, 2014 | Emoties, Opvang en school

Na 10 dagen op de NICU in het WKZ en 20 dagen op de couveuse afdeling van het ziekenhuis in onze woonplaats mocht Luca met 37 weken mee naar huis. Het leren kennen van onze zoon ging nu echt beginnen. Geen verpleegkundigen meer die in één oogopslag zien of hij goed ligt. Geen monitors meer die in de gaten houden of zijn ademhaling wel constant is. Zelf zagen we ook wel dat Luca gegroeid was van een prematuur met ademhalingsproblemen naar een gezonde baby die geen extra zorg meer nodig had.

Blij en opgelucht dat hij al zo snel ontslagen werd uit het ziekenhuis namen we hem dan ook mee naar huis. Toen konden we ons eindelijk bezig houden met de ‘gewone’ babyzorgen. We hoefden ons niet meer druk te maken over afgaande alarmen, hersenecho’s of apneus. In plaats daarvan hielden we ons nu bezig met bedenken of hij het niet te warm of koud heeft. Drinkt hij wel lang genoeg? Waarom huilt hij nou?

Luca is inmiddels ruim 2 maanden thuis, groeit als kool en ontwikkelt zich razendsnel. En toch blijven op de achtergrond die extra, premature, zorgen aanwezig. Ik geloof dat wij aan elke arts en elke verpleegkundige die we in de tussentijd gezien hebben inmiddels hebben gevraagd of Luca echt gezond is. Heeft hij echt geen verhoogd risico meer op het een of ander? Moeten we nog ergens extra op letten? Vooral mijn man mist af en toe dat vertrouwen. Nog steeds zie ik hem soms onderzoekend naar Luca kijken. Zou hij echt niks mankeren? Gewone babybewegingen die je bij ieder ander kind niet eens zou opmerken komen bij Luca onder een microscoop te liggen. Hij trekt dat voetje wel erg scheef, zou dat wel goed zijn? Oh hij kijkt weer scheel, mag hij dat nog wel doen? Alle sites over de ontwikkeling van baby’s kennen we inmiddels uit ons hoofd. Met 6 weken moet hij ons herkennen, doet hij dat al? Over een maand moet hij toch wel gericht dingen gaan pakken, even in de gaten houden of hij dat wel gaat doen.

Zelf heb ik nu dat vertrouwen wel grotendeels in ons mooie mannetje en geniet ik vooral volop van alle kleine stapjes die hij maakt. Als hij naar me lacht ben ik de gelukkigste en meest trotse moeder op aarde. Waar ik me nog wel zorgen over maak is de toekomst. Zal hij zich wel gewoon ontwikkelen? Gewoon kunnen lopen, fietsen, voetballen? Zal hij wel mee kunnen komen op school? Mijn man en ik zijn allebei hoogopgeleid en ik betrap me erop dat mijn verwachtingspatroon voor Luca wat dat betreft ook hoog is. In de ideeën die ik had over ons kind was leren nooit een probleem. Kan ik er wel mee omgaan als hem dat niet zo makkelijk afgaat?

Volledig niet-objectief vinden wij onze zoon natuurlijk de leukste en mooiste baby die er bestaat. Elke dag genieten we weer met volle teugen van hem en zijn we ontzettend trots op de stappen die hij vanaf het moeilijke begin heeft gemaakt. Maar het volledige vertrouwen hebben in dat het echt goed is met hem zullen we waarschijnlijk pas over heel veel jaar krijgen. Als wij met eigen ogen hebben kunnen zien dat hij is uitgegroeid tot een doodnormaal en gezond kind, met alle bijbehorende hoogte- en dieptepunten.