Mijn zoon heeft een brief als ik hem ophaal van school. Hij lijkt de enige van zijn klas met een brief. Ik vraag hem er naar. ‘Alleen ik en Kees hebben er een van de juf gekregen’ zegt hij. Kees is de jongen uit zijn klas met ook een ‘rugzakje’. Ik voel de bui al hangen. ‘Laat eens zien die brief’ vraag ik. Maar hij vindt het te leuk om de brief vast te houden. Voor hem is het iets speciaals dat alleen Kees en hij een brief van de juf hebben gekregen, dus ik moet wachten tot we thuis zijn. Terwijl de boterhammen al klaar op tafel staan en ik beter eerst even rustig met de kinderen kan gaan eten voor de school straks weer begint maak ik vlug de envelop open.
Beste meneer, mevrouw, Via deze weg wil ik u vragen om… …een doorverwijzing naar… …uw zoon heeft moeite met… …het is belangrijk dat… …kunnen zij uw kind begeleiden met…De brief wordt begeleid door informatie en de uitslag van een test waardoor ik nu dus deze brief sta te lezen. Nu weet ik al lang waar mijn kind in achterloopt. Wat hij niet goed kan. Wat aandacht nodig heeft. En hoewel het niet wetenschappelijk bewezen is dat het de oorzaak is, hij is nu eenmaal een couveusekind. Het zou naïef zijn om te denken dat hij daar niks van over zou houden. Het lijkt nog maar zo kort geleden. De tijd dat ik alleen maar hoopte dat hij zelfstandig adem zou kunnen halen. En ik dacht, wat er ooit gebeuren zal, het zal geen bal uit maken. Want straks mag hij dit ziekenhuis uit. Nou én of hij niet overal altijd even goed in zal zijn. Hij zal leven! Het volgende moment krijg je een brief van school met testresultaten. En hoewel ik toen dacht dat niks me nog zou kunnen schelen, zolang hij maar zelf zou ademhalen en zijn hart zonder onderbrekingen zou kloppen, de brief maakt me toch even verdrietig. Ook al zijn het geen schokkende dingen. Geen dingen waar hij niet mee kan leven. Het is wel weer een regel in zijn dossier over wat hij niet goed kan. Natuurlijk, het is allemaal alleen maar om hem te helpen. Maar bij elke brief, elk gesprek, elke hulpverlener ben ik me extra bewust van het feit dat hij geen normale start heeft gehad. Ik leg de brief weg. Ik zal er vandaag vast nog vaak aan denken maar voor nu heb ik me er wel weer genoeg druk om gemaakt. Ik begin met het smeren van de boterhammen. Straks begint de school weer, we moeten opschieten. Hoeveel brieven we ook nog zullen krijgen. Het maakt niet uit jongen. Je ademt. Je leeft! Om privacy redenen is Kees een gefingeerde naam.
Jackelien
Jackelien is moeder van twee jongens (30 en 40 weken), is fotograaf en grafisch ontwerper en eigenaar van Fotovorm. Ze schrijft al bijna vanaf het begin blogs voor Kleine Kanjers.
Beste Jackelien,
Wat fijn dat je dit met ons deelt. Erg herkenbaar. Hoe vind je het dat je dit soort informatie via een brief krijgt? Als het in de klas maar twee kinderen betreft zou de juffrouw ook met jullie kunnen afspreken? Zodat je direct contact heb? Je vragen kunt stellen, je reactie kunt geven?
Of vind je het juist prettig zo? Komt het contact wel later, als je de eerste boodschap hebt kunnen verwerken? Ik ben benieuwd wat jij vindt?
En zo is het maar net! Onze prematuur geboren kindjes mogen er zijn! En hoe je het ook went of keert het zijn allemaal toppers, want hoe anders had het kunnen aflopen…
Ik ben eigenlijk niet zo van het reageren op blogs, maar jouw verhaal zit ik met een brok in m’n keel te lezen. Ik kan het me zo voorstellen…al die grote of kleine tegenslagen, al vanaf het begin is alles anders dan dat we het ons ooit hadden voorgesteld hè… sterk, flexibel en relativerend moeten we zijn. En soms ook even niet, als niemand kijkt 😉 Wat doe je het knap, die kleine kanjers hebben hun kracht niet van vreemden hè. Dat wilde ik gewoon even zeggen 🙂
Mooi geschreven. Dingen die nu nog een zorg voor later lijken, maar waar je toch al mee bezig bent in je hoofd. Ons jongste mannetje is met 25 weken geboren eerst leef je per uur, als hij maar blijft leven… hoe groot is zn hersenbloeding? Zou hij het volhouden aan de beademing.. Dan per dagdeel, misschien dat hij vannacht van de beademing af kan, is de bloeding al gestopt, hoe is de zwelling van zn hersenen. Dan per dag, hoeveel ml houdt hij binnen en wie past er op z’n broer en zus. Neemt de zwelling al af? Hoeveel zou hij morgen wegen.. ? Inmiddels is hij 16 maanden en ontwikkelt hij zich best redelijk voor zn gecorrigeerde leeftijd. Hij beweegt ondanks z’n hersenschade, hij babbelt en is sociaal.
Nu denk je alleen zou hij naar een gewone school kunnen, lekker bij z’n broer en zus. Zou hij mee kunnen komen? Voor nu hopen we het beste, hij verbaast gelukkig iedereen. We hebben ons voorgenomen ons pas druk te maken als t nodig is. Maar toch denk je erover na.
Hoi Dorette,
Ik heb het in de blog niet willen vermelden maar ik was helemaal niet gecharmeerd van de manier waarop dit ging. De brief was van een ‘intern begeleider’ binnen de school die ik nog nooit gezien of gesproken had. Dan zo’n boodschap per brief aan een kind mee laten geven vind ik heel erg slecht. Nu ben ik al bekend met de problemen die in de brief stonden maar stel dat je dit niet weet dan komt het helemaal rauw op je dak. Ik heb dit ook meteen met de juf besproken maar die zogenaamde ‘begeleider’ daar heb ik tot op heden niks meer van gehoord. Heel jammer vind ik dat.
Heel mooi geschreven en helaas erg herkenbaar. Zelf moeder van een tweeling met 33 weken bevallen waarvan 1 zelfs dysmatuur was. En inderdaad na weken vertoeven op de afdeling neonatologie is ademen, sonde vrij zijn en sterk worden het aller belangrijkste. Met mijn dochter gaat het goed , tja leren is lastig , maar lichamelijk geen probleem. Bij mijn zoontje zie je dat hij hard heeft moeten vechten en dat zijn gevecht nog niet voorbij is. Ook wij hadden gesprekken op school, moest hij op logopedie, fysiotherapie, naar diëtisten , verschillende ondezoeken en operaties ondergaan en als kersje op de taart uiteindelijk toch maar speciaal onderwijs. Wij zijn super trots op ze en zeker op zijn kracht en doorzettingsvermogen want hij leeft en is gelukkig
Naar is dat hè? Dan heeft je kanjer al zoveel gevochten en komt er steeds weer wat bij. Het maakt niet uit in zoverre dat je kindje goed is zoals hij is. L.iam heeft na zijn geboorte al zoveel moeten vechten. En nu heeft hij ook nog eens autisme. Hij is prima zoals hij is maar ik vind het zo sneu dat “het leven” hem meer moeite kost dan een gemiddeld kind. Om hem steeds weer te zien worstelen doet pijn. Ik zou het hem graag besparen.
Ik kom voor het eerst op deze site.
Mijn kinderen zijn in 2004, met 31.2 weken geboren. Het is naar omstandigheden gelukkig allemaal goed gegaan. Toch blijft het bij mij als moeder een litteken, dat af en toe weer flink pijn kan doen. Bij zorg over de ontwikkeling in brede zin denk je toch altijd weer even aan de spannende start; Wat is het effect hiervan? Nog steeds.
Als leerkracht probeer ik me in het algemeen in te leven in ouders en leerlingen. Dat lukt meestal goed. Bij ouders met een prematuur geboren kindje gaat dit als vanzelfsprekend. Misschien net even meer tact, begrip en die herkenning.
Ik snap je gevoel nav de brief/ de uitzonderingspositie goed. Dat zijn de momenten waarop ik je het litteken voel. Ik hoop dat je dit hebt doorstaan? Persoonlijk zou ik je aanraden om op zulke momenten echt een terugkoppeling naar de school te geven. Een professionele school staat open voor feedback en pakt het op:-)
Ik herken het. Mijn zoon met 35 weken geboren en wel een goeie start na hellp en pe en maar 3 dgn couveuse. Was heel snel met staan lopen al het motorische. Puzzelen kleien kleuren tellen en noem maar op. Alleen door 2 jaar last van vele malen ooronstekingen en telkens perforatie van de trommelvliezen loopt zijn taal behoorlijk achter op leeftijdsgenootjes. Hij snap t alles maar praat slecht.
Logopedie oefeningen gaan moeizaam.. geen zin geen geduld… te speels… doorverwezen naar audiologisch centrum. En komt uit dat hij dik 2.3 jaar taalachterstand heeft en willen verder onderzoek doen omdat hij jonger overkomt.
Ik schrik. Alles wat mijn kind voor zijn leeftijs moet doen kan hij. Buiten het praten..
Hoe gaat dit nu verder… speciaal onderwijs… wat gaan we nog meer allemaal tegen komen hij zit net 5de week op school.
Ik weet ook immers hoelang hij ergens moet wennen en hij altijd zijn mond houd bij vreemde en hun niet eens durft te vragen om iets of durft aan te kijken.. precies hoe ik vroeger op school was.
Ik voel de bui al hangen dat mijn kind dadelijk bestempeld word met van alle stoornissen of weet ik wat allemaal.