Mijn nieuwe ‘vaste prik op de bank-moment’ is tegenwoordig de serie ‘Kleine Baby’s Grote Zorg’ over het wel en wee op de afdeling Neonatologie van het Erasmus MC Sophia in Rotterdam. Toevallig ook het ziekenhuis waar ik zelf ben bevallen van mijn beide zoons en waar mijn oudste ook op de Neonatologie heeft gelegen na zijn geboorte met 30 weken. Een hoop herinneringen komen weer boven en af en toe staan de tranen in m’n ogen als ik ouders hoor vertellen over wat wij ook hebben meegemaakt en de gevoelens die wij ook hebben gevoeld.
Afgelopen woensdag werd ik weer terug in de tijd geslingerd. Een tweeling werd veel te vroeg geboren. ‘Als het mogelijk is, wordt de baby bij de moeder gelegd voordat hij naar de afdeling gaat’ vertelde de voice-over. En ik zie de moeder in het bed herenigd worden met haar kind en voel even een steek van jaloezie. Ik zie ineens mezelf weer liggen. Ik herinner het mij zelfs niet eens meer – zo snel ging het allemaal – maar er is een foto van mij waar ik kijk naar de couveuse die weg rijdt de verloskamer uit. Niks contact, niks bij me liggen. Pas veel later zag ik hem terug en nog uren later lag hij pas op mijn borst. Die eerste momenten waren we gescheiden van elkaar.
Er is nu veel te doen over natuurlijke keizersnede. Het kind wordt meteen op de borst bij de moeder gelegd in plaats van pas veel later als de moeder al gehecht en aangekleed op de kraamafdeling ligt. Alle controles en het hechten gebeuren terwijl moeder en kind samen blijven. Ook dat kan nu dus tegenwoordig (nog lang niet overal maar het begin is er!).
Ik denk dat achteraf gezien mijn zoon ook even bij me had kunnen liggen. Want hij deed het heel goed, had een hele goede start. Ik word verdrietig als ik er aan denk dat wij die eerste belangrijke momenten niet meer over kunnen doen. Wat was het mooi geweest als wij ook…
Maar ik ben blij om te zien dat het er tegenwoordig ook anders aan toe kan gaan. Het lijkt wel alsof het steeds belangrijker wordt dat moeder en kind bij elkaar zijn die eerste momenten vlak na de geboorte. En dat het ook kan als je kind te vroeg (mits sterk genoeg natuurlijk) of via een onnatuurlijke weg geboren wordt.
Voor ons is het te laat. Ik moet accepteren dat het is gegaan zoals het is gegaan. Maar voor alle toekomstige ouders en hun kinderen is het toch een klein stukje minder pijn van de wond van een vroeggeboorte.
Oh Jackelien, zo herkenbaar!
Ik vond het zo’n prachtig mooi moment, maar ergens voelde ik ook diezelfde steek.
Voor ons mocht het helaas niet zo zijn, maar gelukkig voor steeds meer ouders wel!
Je hebt het mooi geschreven.
Groetjes Leonie
Ik kijk ook elke week weer met tranen (vaak al bij de voorstukjes) naar KBGZ. En wat herkenbaar die steek van jaloezie Jackelien! Mn zoontje is met 28w1d geboren in t Sophia, en helaas heb ik hem pas een paar uur na de bevalling op de NICU pas weer gezien :(. Ze hebben hem na mn bevalling niet eens langs mij gereden, en zo slecht deed hij t niet, want de kersverse opa’s en oma’s op de gang hebben hem wel even mogen bewonderen.
Toen ik voor t eerst op de NICU kwam, had ik t idee dat ze me wel konden wijsmaken dat elke baby die er lag de mijne kom zijn. Gelukkig toen k eenmaal naast zn couf zat, herkende ik hem meteen, ondanks dat ik hem maar 30sec maximaal heb gezien.
Idd zo herkenbaar. Onze kleine dame kwam ook niet even bij mama liggen dat eerste echte lichamelijke contact kwam zelfs pas een dag later.
En het afscheid nemen omdat Ze naar de ic voor pasgeboren ging was raar en vreemd ik kon mijn kleine wondertje niet voelen en kon haar nauwelijks bekijken. Zo klein en zo ingepakt.
Nu bij het zien van kleine baby’s grote zorgen worden we weer terig gezet naar die bijzondere tijd.
Ook bij mij was de aflevering van vorige weer een aflevering met veel herkenning. Daar werd esn baby-meisje geboren met de naam Roos.
Net als onze kleine wonder ………. Roos.
Ik begrijp je helemaal!
Onze dochter is geboren terwijl ik onder narcose was en pas na 16 dagen mocht ik haar voor het eerst vasthouden.
Ik kan veel zien, maar een moeder in bed naast een couveuse -onhandig haar hand de couveuse inmanouvrerend- raakt me heel diep.
ooh Jackelien,
Zo herkenbaar. Wat had ik ook even graag de jongens bij mij gehad. Ik heb ze alleen op afstand gezien in de transportcouveuse, waar een foto van is gemaakt. En die afstand is MEGA. Zij aan de ene kant vd kamer en ik op een bed aan allerlei toeters en bellen terwijl ik gehecht word aan de andere kant vd kamer. Ik weet dat het zo gegaan is door die foto. Ik weet niet eens wie wie is op de foto en als mama hoor je dat toch gewoon te weten? Pas uren later mocht ik met een kindje buidelen, met de tweede heb ik pas een dag later gebuideld omdat ik het amper 5 minuten volhield door mijn slechte bloedwaardes. Oooh die steek van jaloezie had ik ook en de tranen liepen over mijn wangen en nu ik dit zo opschrijf gebeurt het weer.
Hoe de geboorte van deze spruit ook verloopt hij of zij wordt hoe dan ook even bij mij gelegd, al is het maar twee seconden en net lang genoeg om een foto te maken.
Wat heb je weer mooi treffend weten te verwoorden meis.
TOP.
knuffel
Zo herkenbaar!
Ik mijn zoon pas een halve dag na zijn geboorte gezien, volstrekt onnodig. Mijn dochter pas na 3 uur. Ik had 2x een ks onder algehele narcose maar het blijft vreemd. Mijn kinderen waren schoon toen ik ze zag, navelstreng nooit gezien, bij mijn manneke hadden ze me voor elke couveuse neer kunnen zetten, en toen mocht ik hem alleen maar even aaien.. Zo’n serie als KBGZ is af en toe behoorlijk confronterend.
Maar ik ben tegelijkertijd zo dankbaar voor mijn kinderen. Bij beiden was het haast logischer geweest wanneer ze het niet hadden gehaald en toch heb ik 2 kleine kanjers waar ik megatrots op ben!
Het is een beetje dubbel allemaal, maar dat gevoel zullen meerdere mensen hier wel hebben.
Ook voor mij is het heel herkenbaar…. Ik heb ons mannetje ook pas een paar uur naar zijn geboorte voor het eerst gezien, omdat ik onder algehele narcose een keizersnede kreeg. Gelukkig mocht mijn man wel bij de geboorte aanwezig zijn. Dat heeft voor mij heel veel geschild. Maar het feit blijft dat je wakker wordt zonder baby. Dat was heel moeilijk. En toen ik hem dan eindelijk mocht zien, was er geen moedergevoel. Dat heeft echt moeten groeien. Door de borstvoeding en het vele buidelen is het steeds meer gegroeid. Ook ik ben mega trots om ons mannetje. Een echte vechter!!!
Jij hebt het heel mooi verwoord!