Christel’s dochtertje Hailey is dysmatuur en moest een flinke inhaalslag maken
Christel, wil je jezelf even voorstellen?
Mijn naam is Christel, ik ben 23 jaar en ben woonachtig in Hoogerheide samen met mijn verloofde Justin (27). Ik ben een afgestudeerd Vapro A operator en Justin is veegmachinist. Ongeveer een jaar geleden kwamen wij erachter dat ik zwanger was van ons eerste kindje.
Hailey werd geboren met 37 weken, maar was veel te klein
Hailey werd met 37 weken en 4 dagen geboren. Keurig op tijd dus, maar ze woog maar 1.570 gram en was dus dysmatuur. Wisten jullie tijdens de zwangerschap al dat ze een groeiachterstand had? Wanneer kwamen jullie hier achter?
Toen ik 16 weken zwanger was werd ik al doorgestuurd van de verloskundige naar de gynaecoloog vanwege mijn medische achtergrond. Tijdens de echo die ik met 16 weken kreeg had ik een discussie met de echoscopiste over mijn zwangerschapstermijn.
Zij dacht dat ik wat dagen teruggezet moest worden, omdat ons kindje kleiner was dan ze bij deze termijn verwachtte. Ik maakte me toen nog geen zorgen, omdat Justin en ik ook niet erg lang zijn. We gingen er al niet van uit dat we een groot kind zouden krijgen.
Bij de 20-weken echo bleek dat het wel degelijk een punt van zorg was; ons meisje had al een groeiachterstand van twee weken. Na een week moest ik daarom terugkomen om de echo opnieuw te laten doen. Misschien lag de baby verkeerd? Helaas niet. Ze was echt te klein en het werd zelfs erger…
Hoe heb je je zwangerschap ervaren?
Na die extra echo zijn we met spoed naar het Erasmus-MC in Rotterdam gestuurd om daar meteen de volgende dag een GUO [red: Geavanceerd Ultrageluid Onderzoek, een uitgebreid echo-onderzoek waarbij gekeken wordt naar lichamelijke afwijkingen bij je ongeboren baby] te laten doen.
Het was een klap in ons gezicht… Zo blij als we een paar weken geleden nog waren met de zwangerschap, zo verdrietig en onzeker waren we nu. Ik heb vier weken elke week naar Rotterdam moeten reizen voor controles, en toen kwam er ook ineens een hoge bloeddruk naar boven. De dienstdoende arts zei dat ik twee dagen later terug moest komen voor een CTG, echo en bloeddrukmeting.
Die zondag gingen Justin en ik dus weer naar Rotterdam en hebben daar een hele dag gezeten. Tussendoor bloedprikken, de buizenpost in storing… We waren om 10.00 uur aanwezig en pas om 16:30 werden we gebeld dat we terug mochten komen voor de uitslagen.
Vanwege de combinatie van een erg hoge bloeddruk, een verhoogde druk op de placenta en een kind met een groeiachterstand, moest ik direct worden opgenomen en moest ik strikte bedrust houden. Wat ik al had zien aankomen, kwam bij Justin als een klap binnen. Ik mocht zelfs absoluut niet naar huis om wat spullen te halen. Ik mocht zelfs de gang niet meer lopend over en werd streng beperkt.
Dit was het begin van een erg lange ziekenhuisopname van vijf en een halve week, en ik zeg heel eerlijk… Zo eenzaam heb ik me nog nooit gevoeld. Justin kreeg gelukkig alle steun van zijn werk en kreeg direct een week vrij om bij me te kunnen zijn. Na die week kwam hij elke dag naar me toe, al was het maar voor een half uur. Soms was hij langer onderweg dan dat hij bij me was.
Na die vijf en een halve week vonden de artsen dat de situatie stabiel genoeg was en mocht ik overgeplaatst worden naar het ziekenhuis in Bergen op Zoom. Daar heb ik nog een halve week gelegen en daarna mocht ik, onder strikte voorwaarde dat ik elke dag maar het ziekenhuis zou komen voor een CTG en bloeddrukmeting, naar huis.
Ik vond het fijn om terug thuis te zijn bij Justin en onze huisdieren, maar ik mocht helemaal niks doen. Vanwege de bloeddrukmedicatie voelde ik me ook helemaal niet goed, en ik telde af naar het moment dat ik ingeleid zou worden. Dit was niet hoe ik me mijn zwangerschap had voorgesteld!
Van week 32 tot week 37 heb ik nog drie keer in het ziekenhuis gelegen. Soms maar een nachtje, soms twee. Met 37 weken en 2 dagen werd besloten me in te gaan leiden met een ballonnetje. Met succes! Diezelfde avond kon ik al terug naar het ziekenhuis omdat de weeën en de ontsluitingsfase was begonnen.
Ik werd gelijk terug aangesloten aan de CTG en die liet zien dat ons dochtertje niet goed tegen de weeën kon. Haar hartslag zakte, maar ik had nog niet genoeg ontsluiting om al daadwerkelijk te kunnen bevallen. Ik werd weer opgenomen en de dag erna kreeg ik nog een ballonnetje. Die bracht de ontsluiting niet verder dan twee en een halve centimeter, dus besloten ze dat ze mijn vliezen zouden gaan breken.
Ik ben nog even met Justin een frisse neus gaan halen en eindelijk konden we tegen elkaar zeggen dat het eind in zicht was. Na zoveel stress en zorgen konden wij eindelijk bijna ons kleine meisje ontmoeten.
Om 10 uur waren we er klaar voor en werden mijn vliezen gebroken. Ook kreeg ik een infuus met oxytocine om de weeën op te wekken. Vijf uur later kon ik niet meer. Ik smeekte de verpleegkundige om een ruggenprik en die kreeg ik. Na de ruggenprik werd het allemaal wat dragelijker.
De ontsluiting vorderde zich wel, maar langzaam. Na nog drie uur bleek dat de weeën te heftig werden voor ons kindje. Haar hartslag kelderde bij elke wee. Uiteindelijk kwam de gynaecoloog binnen en het enige wat ze zei was, het wordt een keizersnede. Ik vroeg nog wanneer we naar de OK zouden gaan en ze zei, ongeveer een half uurtje. Ik deed snel al mijn piercings uit. Maar goed ook want 5 minuten later werd ik al meegenomen.
Eenmaal voorbereid op de OK ging alles heel snel. Ik heb nog samen met Justin zachtjes een liedje van Tom Jones gezongen en we konden onze emoties niet meer bedwingen. 28 minuten later hoorde we een ontzettend lief huiltje en het blauwe scherm ging omlaag: ons kindje was er eindelijk. Ons kleine, perfecte meisje. Hailey is geboren met 44 centimeter en 1.570 gram. Een lief, klein poppetje. Wat waren, en zijn we trots op haar!
Hoe lang is Hailey opgenomen geweest in het ziekenhuis en hoe was dat voor jullie?
Hailey is na haar geboorte nog 13 dagen in het ziekenhuis gebleven. Ze moest natuurlijk een flinke inhaalslag maken met haar gewichtje. Ik weet niet meer hoe het spul heet wat ze de eerste week toegediend heeft gekregen, maar het leek wel Pokon. [red. breast milk fortifier: aanvullende voeding die extra eiwitten, vitamines en mineralen bevat]
Hailey groeide gelukkig goed, maar voor Justin en mij waren de eerste dagen wel confronterend. Ons kindje, zo klein als ze was, lag in een couveuse. Ze had een navellijn (een infuus via haar naveltje), plakkertjes op haar bovenlijfje om haar hartslag en dergelijke te controleren, en een sonde. Gelukkig was Hailey na een week van het navelinfuus af en dronk ze al veel zelf.
Na dertien dagen mochten we onze kleine Hailey mee naar huis nemen, met 44 cm en 1.920 gram. Er viel een last van onze schouders af! Eindelijk konden we ons echt een gezin gaan voelen. Wat voelde dat heerlijk!
Hailey is bijna 4 maanden. Hoe gaat het nu met haar?
Met Hailey gaat het supergoed nu. Ze zit bijna in alle curves en haar ontwikkeling gaat super. Ze is een heel vrolijke baby en ik merk eigenlijk geen verschil met haar leeftijdsgenootjes, behalve de kledingmaat, luier maat en hoeveelheid voeding die ze krijgt. Terwijl de meeste kindjes nu in kledingmaatje 60/62 zitten, zit ons dochtertje net in maatje 50/56. Daarin kun je nog zien dat ze dysmatuur is.
Hoe voel je je nu, als je terugdenkt aan deze periode?
Ik voel me nu goed. Ik heb de zwangerschap en de hele happening er omheen een plekje kunnen geven. Ergens heb ik toch wel kunnen genieten van de zwangerschap en heb ik leuke dames ontmoet in het ziekenhuis, waar ik nog steeds contact mee heb. Ik heb nog een tijd lang zitten twijfelen of ik ooit nog wel een tweede kindje wil. Maar als ik dan zie hoe vrolijk en tevreden Hailey nu is, zou ik het er allemaal weer voor over hebben.
Het je tips of een adviezen voor andere ouders die nu in deze situatie zitten waarbij hun kindje dysmatuur geboren is? Wat zou jij destijds graag hebben willen weten?
De enige tip die ik kan geven aan ouders is dat ze al hun vragen moeten stellen. Al stel je vijf keer dezelfde vraag, als het je gerust stelt moet je dat gewoon doen. Verder zou ik zeggen: probeer ondanks alle ellende te genieten van de zwangerschap. Het blijft bijzonder iets.
Deel jouw verhaal!
Met deze rubriek geven we je een kijkje in verhalen, perspectieven en ervaringen van andere ouders. Heb jij een kindje dat te vroeg geboren of dysmatuur geboren is? Wil jij ook je verhaal delen, dan kun je ons mailen: info@kleinekanjers.nl. Vergeet ook niet het vorige artikel te lezen, waarin Moniek haar verhaal deelt over haar zoon Max die met 26 weken werdgeboren.
Via onze Facebook-groepen kun je in contact komen met andere Grote Kanjers, ouders van Grote Kanjers en ouders van Kleine Kanjers.
7 jaar geleden is mijn dochter ook dysmatuur geboren. 36+1 week zwangerschap in combinatie met Helpp syndroom. 1895 gram en 44 cm. Lang is ze klein en dun gebleven en zou een ontwikkelingsachterstand hebben. Elke keer strijd op het consultatiebureau omdat ze ondervoed was terwijl het niet normaal was wat ze at. Moest met haar naar een diëtiste en weigerde dat. Qua ontwikkeling liep ze mooi mee net als een vriendinnetje die 3 dagen ouder is. Inmiddels een pittige meid die in groep 3 zit en nu dezelfde kledingmaat heeft als haar vriendinnetjes en gewoon met alles goed mee komt. Tja…ze heeft alleen nog een smalle bouw. Volg je gevoel en het komt echt goed. Duurt even maar ik vond wel een voordeel dat ze lekker lang een kleine baby bleef. 1.5 jaar later een ‘gewone’ zwangerschap gehad met als resultaat een zoon van 51 cm en 3476 gram. Veel geluk en gezondheid toegewenst.