Morgen precies vier jaar geleden, hoorden wij dat het hartje van onze dochter Kyra niet meer klopte na 21 weken zwangerschap. Vier dagen daarna bevallen, veel te snel afscheid moeten nemen en de draad zo snel mogelijk weer proberen op te pakken. Deze data sta ik op met een ander gevoel.

Ja, je hebt bepaalde herinneringen een plekje gegeven. Ja, je hebt de draad weer opgepakt. Ja, het gaat goed. Ja, rollen er echt wel eens tranen over mijn wangen op de meest gekke momenten als ik spontaan aan Kyra denk.

De wereld gaat door. Voor de vroeggeboorte van Kyra en later Tygo zou ik er ook nooit aan hebben gedacht om dit soort gebeurtenissen op de verjaardagkalender te schrijven en dan worden ze vergeten. Logisch denk ik.

Ten opzichte van vroeger zijn er al heel veel zaken positief veranderd met betrekking tot een vroeggeboorte waar het gaat om een afscheid. Maar is er nog steeds taboe in Nederland? Een taboe om er openlijk over te praten (of schrijven) ook na een aantal jaren? Ik denk het toch nog wel.

Wijze gezegden als ‘de tijd heelt wonden’, of ‘het verdriet zal slijten met de jaren’.
Ja ze kloppen, maar soms zeg ik het liefste ‘wat een onzin voor een deel’ : ).
Al is het nu vier jaar later, of straks veertig jaar later er zijn momenten en gevoelens die je altijd helder bijblijven. Het blijf gewoon heel erg hard, baby’s (en kinderen) horen gewoon niet te overlijden, punt.

Gelukkig gaat het heel vaak wel goed bij een vroeggeboorte. Zijn het achtbanen waar de ouders doorheen gaan, maar komt er een moment waarom het goed gaat met het kind en een periode afgesloten wordt, in hoeverre het afgesloten kan worden.

Een vlinderkindje, een sterrenkindje, in Nederland zijn er naar mijn mening veel te veel.
Morgen kijk ik extra naar boven, daar ergens hoog in de lucht. Of kijk ik naar buiten en zie ik vlinders fladderen. Of zoiets…