Als je onverwacht (of verwacht) vroeg bevalt en je kindje komt op de NICU (Intensive Care voor baby’s) terecht, dan is het beschrijven van deze wereld heel erg lastig. De constante onzekerheid, stress en onwetendheid wat je die dag, uur of minuut kunt verwachten m.b.t. de gezondheid van je kindje is heel heftig om mee te maken. Wie had er ooit gehoord van een NICU afdeling voor hij/zij ermee in aanraking kwam? Wie wist überhaupt dat het zo vaak voorkomt dat een kindje te vroeg geboren wordt met alle mogelijke gevolgen? Gemiddeld 43 baby’s die per dag te vroeg geboren worden, waarvan er 3 overlijden door vroeggeboorte. Ik en mijn partner Niels wisten dit in ieder geval niet.

Onze dappere kleine man is veel te vroeg geboren met 30 weken en hij moest daardoor in een couveuse liggen op de NICU. Overal zat er wel een infuus, plakker of weet ik veel wat op en aan zijn lijfje. Indrukwekkende apparatuur stond achter zijn couveuse waar letterlijk alles werd geregistreerd en in de gaten mee werd gehouden.

De kleinste momenten kunnen als een groot feest vieren aanvoelen. Een diploma die op de couveuse hangt dat je kindje is geslaagd voor de gehoortest. Goede uitslagen krijgen na het zoveelste onderzoek. Zelf de luier mogen verschonen van je eigen kindje of zelf de voeding mogen doen. Het hoogtepunt is en blijft toch wel je eigen kindje vast mogen houden tijdens het buidelen. Ben je net bevallen thuis of in het ziekenhuis en mag je snel naar huis, dan zijn (nagenoeg) alle luiers en voedingen en knuffels voor papa of mama zelf. Voor couveuseouders zijn deze momenten heel erg waardevol en kan het zelfs zo zijn dat er dagen voorbij gaan dat je je eigen kindje niet vast hebt kunnen houden, kunnen voeden of kunnen verzorgen. Omdat het hem of haar teveel energie kost.

Tygo was twee weken oud en lag nog op de Intensive Care. De telefoon ging: het ziekenhuis.
Mijn hart bonkte in mijn keel want oh als er maar weer geen slecht nieuws verteld zou worden. Het vorige telefoontje van het ziekenhuis was de week daarvoor. Toen werd medegedeeld dat Tygo een infectie had opgelopen, of we naar het ziekenhuis wilden komen omdat het niet goed ging. Tygo moest vechten voor zijn leven en wij zaten bij de couveuse en konden letterlijk niks anders doen dan zitten, hopen en bemoedigende woordjes fluisteren.

‘Schrik niet, er is niets aan de hand, ik bel met leuk nieuws, denk ik’, zei de verpleger nu. Heel fijn dat de verpleging nadenkt over het feit dat een telefoontje voor de ouders toch altijd schrikken is en hier direct wordt geruststeld dat er nu geen slecht nieuws is. Hij gaf aan dat we kleertjes mee mochten nemen. Tygo mocht voor de eerste keer kleertjes aan! Ik maakte een klein sprongetje. Want wat had ik hier naartoe geleefd: mijn kindje kunnen aankleden.

Ik liep naar de kamer van Tygo en trok de lades van de commode open en pinkte toch wel even een traantje weg. Alle kleertjes van Tygo lagen netjes opgevouwen, het wiegje was opgemaakt en de schommelstoel stond in de hoek klaar. Daar stond ik dan, Tygo in het ziekenhuis en ik in de babykamer, zonder baby.
Ik had 2 setjes gekocht in maatje 50/56 voor Tygo als eerste pakjes voor bij de voldragen geboorte. Ik kon toen niet kiezen en had ze allebei gekocht. Maar deze waren natuurlijk nog veel te groot, dus we moeten een eerste pakje uitzoeken in maatje 44. Hierin is nog steeds niet heel veel ‘fashionables’ uit te zoeken naar mijn mening, maar dat is een andere discussie ☺.

Het pakje in maat 44 was nog steeds veel te groot, Tygo woog op dat moment misschien net 1,8 kg. Dan besef je helemaal nog een keer hoe klein en broos alles is. Maar wat een mijlpaal was het, eindelijk onze kleine man als een ‘normale baby’ zien liggen in een (warmte)bedje met kleertjes aan. Wat was dat een opsteker en een moment dat je weer even vertrouwen krijgt en denkt: we komen er wel!
Heel soms als ik Tygo nu aankleed, dan denk ik nog wel eens terug aan dat moment. Hoe normaal het nu is om kleren aan te doen (of soms een gevecht omdat meneer niet meer stil wil liggen en het liefste wil gaan spelen met zijn auto’s). Maar dat het op datzelfde moment misschien wel ergens voor een papa of mama een groot feest is bij de couveuse om hun kleine kanjer voor het eerst aan te kleden met kleertjes.

De momenten waar je kracht uit putte en die je niet wil vergeten, even jezelf een ‘normale papa of mama’ voelen. Denk er nog eens aan, met een lach of misschien wel weer een traan. Mooie herinneringen koesteren, laat deze niet verloren gaan.