Op de foto kijk je me aan. Dicht tegen je moeder. Aan het slangetje in je neus zal ik wel nooit wennen. Je lacht. Je lach is een scheve lach, maar het is de mooiste lach die ik ken.

Je vingertjes als garnaaltjes, zo klein zo fragiel, maar constant bezig. Ze grijpen naar alles om zich heen, dit gaat zelfs door in je slaap. Je vingertjes lijken het verhaal van je gevecht te vertellen. Als ik je tegen me aan hou lijk je tot rust te komen, even geen gevecht, even tevreden. Zo sta je op de foto.

Als je zo rustig bent verdwijnen ook alle rimpels uit je vel. Je vel lijkt nog niet te passen met je lichaam. Wanneer je zo rustig bij me bent vergeet ik weer die donker paarse huid die als een olievlek roze kleurde toen je begon te huilen. Nooit heb ik geweten dat huilen zo mooi kan klinken. Ik vergeet weer de dolle rit naar het AMC. In de schaduw van het AMC, op het viaduct keek ik uit over de Ouderkerkerplas zonder hem te zien. Door de onwrikbare muur van auto’s leek je het AMC op het laatste moment niet te halen.

Alle medische apparatuur bezorgen me altijd rillingen, maar nu, met jou hier op de foto is deze apparatuur rustgevend. Zij zorgen ervoor dat je het gaat redden. Als ik daar bij je zit, is alle onrust buiten die kamer verdwenen.
Elke keer als ik je bezoek heb je minder rimpels, lijk je steeds beter te gaan passen. Maar je blijft breekbaar. En met elke plakker die de verpleging van je afhaalt, die niet meer nodig is, ga je steeds meer op een baby lijken. Met elk bezoek groeit het vertrouwen. Zoals je daar nu op de foto staat heb ik alle vertrouwen in je en ben toch een beetje bezorgd!

Ik draai me om naar de computer om deze overpeinzing in te typen. Ook nu zie ik een foto. Het is een heel andere foto en toch weer dezelfde. Ook hier lach je, maar dan met een kokosnoot in de hand op het strand van Ipanema. 23 jaar later, nog steeds heb ik alle vertrouwen in je en ben toch een beetje bezorgd!