Hoewel er wordt gezegd dat pre-(eclampsie) en/of HELLP geen hersenbeschadiging tot gevolg heeft, wordt er steeds meer bekend over de gevolgen voor je hersenen. Zo lees je bijvoorbeeld in het proefschrift van Annet Aukes, dat zij cerebrale witte stofafwijkingen aantroffen bij MRI-onderzoeken onder vrouwen die eclampsie hadden doorgemaakt. Deze afwijkingen waren vergelijkbaar met de afwijkingen die normaal zijn voor oudere vrouwen.

Een paar maanden geleden leerde ik Stephanie kennen via Instagram. Daar, en in haar boek Hersenletsel – Balans in je leven, schrijft zij over het herstelproces na een hersenbeschadiging, en geeft ze tips om hier zo goed mogelijk mee om te gaan. Of zwangerschapsvergiftiging nou wel of geen hersenbeschadiging veroorzaakt, ik herken heel veel in wat zij vertelt.

Daarom heb ik haar gevraagd om een serie gastblogs voor ons te schrijven. Want wat de oorzaak ook is, de vermoeidheid en de cognitieve klachten (zoals prikkelovergevoeligheid en concentratieproblemen) die je kunt overhouden na (pre-)eclampsie en/of HELLP, kunnen jaren blijven en je leven enorm beperken. En aangezien er in de medische wereld weinig bekend is over hoe je ermee kunt omgaan, zoek ik altijd naar andere invalshoeken.

In dit eerste gastblog schrijft Stephanie over het proberen te accepteren van je beperkingen, en waarom dat zo belangrijk is.

Kort geleden hoorde ik voor het eerst van de gevolgen van zwangerschapsvergiftiging. Zelf ben ik voor een tweede maal herstellende van hersenletsel en veel klachten komen zo sterk overeen! Moeite met concentreren, weinig geluid of licht kunnen verdragen, snel overprikkeld, je vermoeid voelen. En ook: er is weinig erkenning of begrip voor onzichtbaar letsel. Na mijn eerste herstel schreef ik een boek met tips om een beter herstel te bereiken. Niemand had mij kunnen helpen en toch was het me gelukt om weer goed te kunnen functioneren. Met die kennis en ervaring wil ik nu anderen helpen naar een beter herstel.

Acceptatie.

Tja, hier begint het echt mee. Het is de eerste stap op weg naar herstel. Maar acceptatie is anders dan je denkt. Je hoort altijd dat je moet accepteren dat je voortaan met beperkingen moet leven. Het is nu eenmaal zo. Dit hoeft niet jouw waarheid te zijn.

Je zult wel moeten gaan accepteren dat je situatie op dit moment is zoals hij is. En dat is een hele uitdaging. Je wilt voor je kind zorgen! Er volledig zijn voor hem of haar. Van je kleine kanjer genieten. En dat gaat niet. Tenminste niet zoals je het voor je zag. En je wilt je partner ook niet overal voor op laten draaien omdat jij je zo beroerd voelt. Maar hé, hij staat al machteloos omdat hij je niet kan genezen en helpen is iets wat hij wél kan doen!

Je hoeft niet te accepteren dat de rest van je leven zo is. Herstellen is echter geen makkelijke opgave en omdat er niet één therapie of medicijn specifiek voor deze klachten is, wordt er gesteld dat er geen oplossing is, dat klachten chronisch zijn. Wat overblijft, is ermee leren omgaan. Maar er zijn wel degelijk mogelijkheden voor flinke verbeteringen en alles begint met: ja, accepteren dat je nu niet de moeder kunt zijn die je wilt zijn.

Zolang je niet accepteert waar je nú staat, vecht je ertegen. En daarmee houd je vast aan de situatie zoals deze is. Waar je je tegen verzet dat houd je in stand. Dit komt doordat je focus is gericht op wat je NIET wilt. Je kunt niet genezen zolang je vecht tegen wat je nu hebt. Pas zodra je je eraan durft over te geven, kun je stappen gaan maken naar herstel.

Accepteren is een mindset, er is geen techniek om dit te bereiken. Maar wel dit:

• Ben je bereid om nú met beperkingen te leven zodat je later aanzienlijk meer aankunt?
• Als je mag kiezen tussen je hele leven je huidige beperkingen houden óf nu volledig omarmen dat je weinig kunt en je rot voelt en dat dat een tijdelijke situatie is. Wat kies je dan?

Tot slot: herstel kan jaren kosten. Ook na acceptatie is het geen geplaveide weg. Maar er is wel een spoor, met de kans om het zelf te plaveien.

In mijn volgende blog geef ik tips voor meer energie gedurende je dag.