Hallo allemaal,

Dit verhaal is voor jou, degene die dit leest. Voor jou: de ouder van, het broertje of zusje van, de opa of oma van, verdere familie of de vriend van een kleine kanjer.

De roze wolk waarop jullie eigenlijk hoorden te zitten is verkleurd naar grijs. Voor mijn familie is het al wat langer geleden dat ze een ‘kleine kanjer’ hebben gekregen, 21 jaar geleden ben ik namelijk zelf te vroeg geboren.

Met 27 weken (zes maanden) ben ik geboren, maar ook had ik een groeiachterstand van vijf weken. Ik was dus niet alleen prematuur maar ook dysmatuur (te klein) toen ik geboren werd.

Mijn moeder had tijdens haar zwangerschap nergens last van en ging voor een normale controle naar de gynaecoloog. Ze voelde zich best goed en er waren geen complicaties. Tenminste dat dacht ze, totdat de gynaecoloog er achter kwam dat ik te klein was. De dagen die volgden werden mijn moeder en ik (die toen nog in haar buik zat) geobserveerd. Na verschillende controles werd verteld dat ze haar in het streekziekenhuis niet verder konden helpen.

Ze werd naar een ziekenhuis gebracht waar ze wel gespecialiseerd waren in baby’s met een groeiachterstand. Eerst kregen mijn ouders te horen wat de gevolgen konden zijn. Zo was er 98% kans dat ze een doodgeboren kindje zouden krijgen. De kans dat ik het zou overleven was dus maar 2%, maar wel zou ik dan volgens de artsen zwaar beperkt worden. Achteraf klopt hier bij mij niks van! Na mijn geboorte werd mijn moeder ziek en werd haar bloeddruk steeds hoger. Ze bleek het HELLP-syndroom te hebben. Dus niet alleen ik, maar ook mijn moeder werd onder strenge controle gehouden.

Op 10 december 1997 ben ik met 27 cm en 590 gram geboren in het UMC+ in Maastricht. De eerste twee maanden van mijn leven heb ik hier in de couveuse doorgebracht, aan allerlei slangetjes. In dit ziekenhuis hebben zich nog verschillende complicaties voorgedaan. Zo bleek er iets niet goed te zijn met mijn bloed en moest ik een bloedtransfusie ondergaan. Rond Kerst werd ik verplaatst van de gezamenlijke babykamer naar een aparte kamer (op de afdeling neonatologie) omdat de artsen dachten dat ik een besmettelijke bacterie had. Achteraf bleek dit niet zo te zijn.

19 februari 1998 mocht ik eindelijk naar het streekziekenhuis, het St. Jans Gasthuis in Weert. Ook hier heb ik nog wee maanden doorgebracht. Op 4 april 1998 mocht ik na vier maanden eindelijk met mijn ouders mee naar huis.

Elke zwangerschap verloopt anders, elke geboorte verloopt anders. Zo zijn ook de gevolgen bij iedereen anders. Het zou gek zijn als ik geen gevolgen aan had overgehouden. Natuurlijk heb ik die! Of ik er last van heb? Naar mijn mening niet. In het dagelijks leven maak ik gebruik van gehoorapparaten omdat ik slechthorend ben. Ik heb twee beschadigingen in mijn oren: aan het slakkenhuis en aan mijn middenoor. Naast mijn slechthorendheid heb ik ook een laag energielevel, ik ben (bijna altijd) moe. Waarbij een leeftijdgenoot aan max. zeven uur slaap genoeg heeft, is dit voor mij bij lange na niet genoeg. Op sommige momenten ervaar ik dit als vervelend.

Ondanks dat de tijd na een (extreme) vroeggeboorte een ontzettende onzekere periode is, kunnen er ook hele mooie dingen uit ontstaan. Zo ben ik in mei 2018 begonnen met mijn eigen Facebookpagina ‘Van klein naar groot’. Op deze pagina heb ik natuurlijk mijn eigen verhaal en ervaringen verteld, maar ook staan er verschillende artikelen op met: (ex-)couveuseouders, familieleden, ziekenhuizen, organisaties/verenigingen, mijn deelname en ervaring als vrijwilliger bij Care4Neo, samenwerkingen maar natuurlijk ook verhalen en ervaringen van lotgenoten. Hieruit zijn inmiddels mooie vriendschappen ontstaan.

Vaak wordt mij gevraagd of mijn lengte (1.50 meter) ook iets te maken heeft met mijn geboorte. Het antwoord hierop weet ik niet. Het zou ermee te maken kunnen hebben, maar via mijn Facebookpagina heb ik verschillende lotgenoten leren kennen en zij zijn zeker twee à drie koppen groter dan ik. Mijn ouders zijn zelf ook niet de allerlangsten, dus hier durf ik tot op heden geen antwoord op te geven.

Heb jij vragen? Wil je je verhaal doen? Of wil jij meer weten over mij en mijn leven als ex-couveusekind? Dat kan via mijn Facebookpagina ‘Van klein naar groot’.

‘Lieve ouders, broertjes, zusjes, opa, oma, andere familieleden en vrienden. Jullie zijn vechters, jullie kleine kanjer is een vechter. En, hoe hij/zij er ook uit komt: positief of minder positief, hij/zij is en blijft een echte kanjer, een echte vechter! ?’

Liefs,
Melissa van Hoef