In november 2015 schreef Petra een gastblog voor ons, Achtbaan van emoties. Petra werd in 2014 na een zwangerschap van 32+1 weken moeder van Casper. Een paar weken geleden werd haar tweede zoon geboren. In dit tweede gastblog deelt met ons hoe spannend deze tweede zwangerschap was en hoe het voelt om nu met een normale termijn bevallen te zijn, kraamzorg te krijgen en alsnog op een roze wolk te zitten.

Daar ben je dan, onze lieve Lucas, geboren na een zwangerschap van 39.3 weken. Vandaag alweer 6 dagen oud. Wat een heerlijke 6 dagen. Ik geniet intens van elk moment. Hoe anders was dit twee en half jaar geleden toen je grote broer geboren werd. Hij was 8 weken te vroeg.

In mei kwamen we erachter dat ik weer zwanger was, van jou. Wat waren we blij en gelukkig. Maar direct spookten ook de eerste zorgen door ons hoofd. Zou het dit keer wel goed gaan? Zou je niet te vroeg komen? Zou je gezond zijn? Vragen die uiteraard niet met zekerheid te beantwoorden waren en waar we zo goed en zo kwaad als het ging mee moesten dealen. We probeerde het zo min mogelijk uit te spreken en te doen alsof het er niet was, maar op de achtergrond bleef dat stemmetje in ons hoofd. ‘Zouden we het nog een keer aankunnen? Wat staat ons nog te wachten?’ In februari had ik een miskraam gehad, dus toen we na 10 weken jouw hartje zagen kloppen was dat de eerste opluchting. De gynaecoloog vertelde ons dat er een wat vergrote kans was op opnieuw een vroeggeboorte, maar dat we die kans nog konden verkleinen door progesteroninjecties. Dat hield een wekelijkse prik in vanaf 16 weken zwangerschap en er waren geen risico’s, voor zover bekend. Dus hier wilden we graag gebruik van maken. De verdere zwangerschap bleven de zorgen op de achtergrond steeds in ons hoofd. 24 Weken, levensvatbaar. 26 Weken, al ouder dan het kindje wat naast je broer in de couveuse lag. 31 Weken, nog steeds geen gebroken vliezen. 32 Weken, nog steeds zwanger. 34 Weken, jeetje dit gaat de goede kant op. 36 Weken, laatste injectie, wat een wonder dat we die gered hebben. Ontspanning. 37 Weken, nooit gedacht dat ik nu nog zwanger zou zijn. 39 weken, beter dan we ooit hadden durven hopen.

Of het nu de injecties zijn geweest of dat het dit keer anders ook zo was verlopen, maar na een ‘normale’ zwangerschap van ruim 39 weken kwam jij gezond en wel ter wereld. Wat een rijkdom, wat een zegen. Direct na de geboorte lag je een hele tijd op mama’s buik. Totdat je vader verschrikt vroeg of er niet even iemand naar je moest kijken. De verpleegster lachte en wuifde dit gelijk weg. Ze hadden het allang gezien, alles ging goed met je. Ohja, zo is het dus. Je hoeft niet te worden weggeplukt bij je moeder en met een leger kinderartsen mee naar een afdeling ver weg. We genieten.

Eenmaal thuis komt direct de kraamzorg. Dit kennen we nog niet. Er wordt direct voor ons gezorgd en we worden heerlijk in bed gelegd. Ik kijk naar buiten vanuit onze eigen slaapkamer met jouw tevreden aan mijn borst. Het heeft gesneeuwd. Intens gelukkig voel ik me. Dit is dus die roze wolk. Je broer is door het dolle. Hij komt steeds langs om je kusjes te geven.

Ik denk aan zijn eerste dagen. Zijn veel te kleine lijfje vast aan veel te veel snoeren en piepende apparaten. De melk door een sonde. Vechten moest hij. Vechten om groot te worden, om niet te vergeten adem te halen. Hij kon er niet zo tevreden bij liggen en moest het zo vaak helemaal alleen doen. Met alleen maar witte jassen om zich heen. Zijn speentje als enige vorm van veiligheid. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had er alles voor over gehad om hem een fijnere, veiligere start te geven en had hem dit ook zo graag gegund.

Zou het van invloed zijn? Op de hechting met je ouders, op de manier van prikkelverwerking op.. nouja wat dan ook? We weten het niet, maar houden zielsveel van jullie allebei en hopen dat jullie opgroeien als gelukkige, gezonde mannetjes. En soms, ja af en toe, verwen ik je misschien een klein beetje extra. Mag jij toch nog gewoon je speen, wat anderen er ook van zeggen, want dat is zolang je trouwe vriend geweest. Wat zijn we trots op je!