Mijn oudste zoon werd geboren bij een zwangerschapsduur van 30 weken en 1 dag. 1420 gram zwaar, een hulpeloos hoopje mens. Wie denkt dat een pasgeboren baby klein is heeft nog nooit een prematuur gezien.
Ik had ook nog nooit een prematuur gezien. En ik had nog nooit een baby gekregen. In de tijd die volgde werd alles wat er gebeurde normaal. Eten door een sonde. Infuusjes in kleine handjes en voetjes. Kleine plakkertjes op zijn lichaam die naar een monitor leidden waar op te zien was wat er allemaal gebeurde in dat kleine hoopje mens dat van buiten niet kon laten zien hoe hij zich voelde. Hij huilde niet, hij bewoog niet, hij sliep, sabbelde op zijn miniatuurspeentje en af en toe deed hij zijn ogen open. Wilde ik hem knuffelen, dan had ik hulp nodig van een verpleegster. Want als ik dat alleen deed dan raakte ik verstrikt in alle draden die aan en in zijn lichaam zaten.
Hoewel ik als moeder alles mocht doen wat ik kon voor mijn zoon, lag zijn leven toch vooral in handen van de artsen en verpleging. Zij waren het ook die na 7,5 week besloten dat hij nu weer mijn verantwoording werd en ik zelf voor hem mocht gaan zorgen.
Maar eenmaal thuis zette ik het ziekenhuisleven door. Ik kon de regels niet loslaten. Tot mijn zoon bijna een jaar oud was heb ik elke dag zijn temperatuur gemeten. Maandenlang heb ik tot het eczeem op mijn handen stond als een gek mijn handen gewassen. Had een speeltje op de grond gelegen? Dan ging het meteen de wasmachine of vaatwasser in. Andere mensen mochten hem niet knuffelen, een te dichtbij komende hand zag ik alleen maar als een bron vol bacteriën.
Overdreven? Ik wist niet beter.
Hoe anders werd het toen ik een tweede kindje kreeg. Geboren bij een zwangerschapsduur van 40 weken en 2 dagen… Het moge duidelijk zijn dat alles anders was. Niks weghalen, couveuse in en pas uren later terug zien op een Intensive Care zaal waar nog 9 baby’tjes lagen… Nee er werd precies gedaan wat ik wilde. Want ik was zijn moeder.
5 uur na de bevalling zat ik thuis met mijn baby op de bank. De kraamzorg kwam. En die vroeg wat ik wilde. Hoe ik verzorgd wilde worden en hoe ik mijn baby wilde verzorgen. Wanneer wilde ik hem in bad doen? Waneer wilde ik hem in zijn wiegje leggen? Ik bepaalde, want ik was zijn moeder.
Vanaf dat moment wist ik hoe het was om een baby te krijgen zoals het hoort. Een gezonde, op tijd geboren baby. En vanaf dat moment wist ik ook dat de thuiskomst van een prematuur niet gelijk staat aan de geboorte van een a terme kindje.
Na de kraamweek heb ik de temperatuur van mijn jongste zoon nog maar sporadisch opgenomen. Ik tel geen poep en plasluiers meer aan het eind van de dag. Medicijnen heeft hij niet en ik vergeet zelfs af en toe zijn vitaminen te geven!
Borstvoeding. Mijn oudste zoon krijste alles bij elkaar als ik hem aan de borst wilde laten drinken. Mijn jongste zoon krijst alles bij elkaar als hij de borst niet krijgt. Af en toe kolf ik wat melk voor als ik weg moet. Wat een rotklusje. Bij mijn oudste zoon heb ik 4 maanden gekolfd, de eerste 2 maanden om de 3 uur, ook ’s nachts! Hoe heb ik dat volgehouden vraag ik me nu af? Nu leg ik ’s nachts een blakende baby aan, toen zette ik midden in de nacht een machine aan…
Het moeilijkste vind ik soms, dat ik merk hoe mijn jongste zoon aan mij is gehecht. Hij wordt het liefst door mij getroost en lachte voor het eerst naar mij. Dat is niet gek. Want ik ben zijn moeder.
Maar het doet me wel pijn dat de band tussen ons er meteen al was en nu meteen ook al zo sterk is. Terwijl de band met mijn oudste zoon heeft moeten groeien. Ondanks de vele uren die ik naast zijn couveuse en later bedje heb gezeten en die ik met hem heb gebuideld. Het kan niet op tegen de goede start die ik nu heb gemaakt met mijn jongste zoon.
Ik ben enorm dankbaar dat ik mee heb mogen maken hoe het is om een gezond, op tijd geboren kindje te mogen krijgen. Maar alles maakt me wel extra bewust van hoe anders het was met mijn oudste zoon. En dat doet soms pijn.
8 weken is mijn jongste zoon nu. Ik zie en voel aan alles dat hij weet: dat is mijn moeder. Mijn oudste zoon is nu 17 maanden. Mijn liefde voor hem was er al heel lang, maar ik merk de laatste tijd pas echt dat de liefde wederzijds is.
Alles is anders. Maar de liefde voor mijn beide kinderen is dat niet. En zij weten dat het goed zit tussen ons. Want ik ben hun moeder.
Heel herkenbaar..exact mijn gevoel over het krijgen van een a terme kindje na een extreem prematuur kindje!
*slik*
(veegt traantje weg)
Wat heb je dat weer krachtig weten te beschrijven..
mooi….. ik hoop over heel heel veel weekjes ook te mogen ervaren wat jij nu ervaart…
Mooi geschreven. Deel 1 ken ik, ik hoop ooit deel 2 ook mee te mogen maken. Ik had me nooit gerealiseerd dat het krijgen van een a terme kindje na een prematuur je pas echt doet realiseren wat je hebt meegemaakt. Ik weet nu inderdaad nog niet beter….
Jeetje, wat heb je dat mooi op geschreven. Inderdaad realiseer je iets pas als het anders wordt dan voorheen of in jouw geval de eerste keer. Twee kinderen zijn al nooit hetzelfde of totaal verschillend maar bij jou hebben ze wel een compleet andere start gehad.
Mooi en treffend omschreven! Ik ervaarde het andersom, of eigenlijk ook niet. Toen ik moeder werd, was ik moeder van een a terme couveusekind…en was alles anders. Twee jaar later beviel ik na 28wk van onze jongste, toen ervaarde ik dat het nog heftiger kon zijn. Moeder werd ik pas nadat ze thuis kwamen en ik (met name bij de jongste) mijn hart volledig open durfde te zetten….
Mooi geschreven!! Hoop ook heel erg deel 2 ooit mee te maken… Geniet van je kereltjes!!
Heel mooi verwoord, ik werd eerste mama van een aterme dochter, daarna van een dochter op 30w3d (1300g)…. ik heb continu het gevoel gehad ‘zo had het moeten zijn en zo is het niet’…
Heel herkenbaar. Zeker het gevoel dat je moeite moet doen om een band op te bouwen met je kind. Het tweede deel hoop ik ook snel mee te kunnen maken.
Ik werd vandaag weer eens gewezen op deze website. Zit zelf ook nog te worstelen met gevoelens over de vroeggeboorte van onze tweeling..En toen ik dit las…jee je slaat de spijker op de kop… Hoe de relatie tussen moeder en kind er niet meteen is, of dat dat niet zo voelt….. heel mooi..
Je schrijft treffend. Het raakt me. Heb een premature tweeling gekregen en kijk eigenlijk uit naar een op tijd geboren kindje voor ons. Of we ooit voor een 3e willen gaan, weten we nog niet. Maar wat zou het fijn zijn om een beetje meer een roze (blauwe) wolk te mogen proeven. Het is zo anders, sowieso al als het ‘slechts’ 1 kindje zou zijn voor ons, maar ook alle toeters en bellen van de eerste weken in de couveuse – ik zou het liever missen!
Wauw, wat mooi geschreven. Ik herken wat je schrijft, wat je voelt. Ik ben nu zwanger van de tweede en we hopen dat het allemaal goed mag blijven gaan. Ook lijkt het me wel moeilijk, je laat me zien hoe het kan gaan na de geboorte. Waar je tegenaan kunt lopen, maar vooral ook waar je van kunt genieten.
Pff, ik zit je verhaal gewoon met tranen in mijn ogen te lezen. Bij mij is het weliswaar andersom. Maar je gevoel is heel herkenbaar. Je hebt het super mooi opgeschreven… Ik vond het ook heel moeilijk dat het moedergevoel er niet meteen was. Dat had ik na de geboorte van onze oudste wel. Voor de bevalling heb ik immers hard moeten werken. En nu na een spoedkeizersnede miste ik iets. Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Ons mannetje is nu 5 maanden oud en een heerlijk kindje. Ik moet er ook wel bij zeggen dat we de tijd in het ziekenhuis nu als een mooie herinnering zien. We zijn daar super opgevangen en heel goed begeleid. We hebben daar ook heel veel bijzondere momenten beleefd
Ik wens jou heel veel geluk, liefde en gezondheid met je mannetjes
Wat ontzettend mooi geschreven Jackelien. Ik kijk voor het eerst sinds tijden weer eens op deze site en zie dat je allemaal mooie verhalen geschreven hebt, ik pink hier even een traantje weg.