Van Katinka kregen we deze brief om te plaatsen als blog. Haar schoonzusje stuurde hen en met deze brief willen zij alle andere ouders in dezelfde situatie een hart onder de riem steken.

Lieve Roy en Katinka,

Ik wil jullie vertellen hoe trots ik op jullie ben.

Op donderdagnacht (23 september) om 01:00 ging de telefoon. Het was pap die huilend zei: “Het is niet goed met het kindje”. Ik lag nog half te slapen en besefte pas na het telefoontje wat hij eigenlijk had gezegd. Toen ik vervolgens jou huilend aan de telefoon kreeg, brak mijn hart. “Kelsey, het is echt niet goed”. Samen met papa en Suzy (de beste vriendin van mama) zijn we direct naar Rotterdam gegaan. We hadden nog geen idee wat er precies aan de hand was. Toen ik jou daar zag lopen broertje, zag ik zoveel verdriet, angst en boosheid. Je vertelde dat de baarmoedermond al open stond en de voetjes er al doorheen waren gezakt. Als de kleine meid (toen wisten we nog niet dat het een meisje werd), nu zou komen, ze het niet zou overleven. Ze was nog te jong, pas 23 weken en 2 dagen.

Na enige tijd mochten we naar Katinka. Als een klein meisje lag je daar in het grote bed met ook zoveel angst en verdriet in je ogen. Ook ervoer je een schuldgevoel, maar dat was nergens voor nodig. Ondertussen kreeg je de ene pil na de andere naar binnen geduwd, mocht je niet lopen en moest je zoveel mogelijk blijven liggen. Bij velen kwam dan ook snel de vraag op, ‘Hoe lang gaat zij dit volhouden?’. Maar je hield vol en samen gingen jullie door het vuur om Jaël zolang mogelijk op haar veilige plek te kunnen laten zitten. Jaël hielp jullie daarbij, want zij haalde de gekste fratsen uit. De artsen voorspelden dat dit niet goed ging aflopen, maar daar gaf Jaël geen gehoor aan. Zij voelde nu al jullie warmte en liefde en daar wilde zij niet meer zonder. De dag daarna kwamen de weeën weer op, maar door de vechtlust van jullie drie en de weeënremmers sloegen jullie je er weer doorheen.

De dagen daarna begon je, Katinka, langzaam weer wat aan te sterken en mocht je weer lopen. Bijna twee weken verbleef je in het ziekenhuis, een kamer met veel knuffels, kaarten en bloemen. Samen met Roy eten bestellen of er werd weer eten gebracht door lieve vrienden. Jaël bleef een tijd rustig en passeerde zelfs de cruciale 24 weken grens! Vanaf dat moment werd er elke dag naar het hartje gezocht en geluisterd en dat bleek soms een hels karwei. Die kleine dacht zeker ‘Jullie moeten er iets voor over hebben om mijn hartje te horen’. Een week nadat jullie waren opgenomen, ontstond er op donderdagnacht weer veel onrust door de boodschap dat jullie zouden worden overgeplaatst naar een ander ziekenhuis, omdat er geen couveuse meer beschikbaar was. Direct daarna kreeg je weer sterke weeën. Jullie mochten toch blijven, want het ging nu echt gebeuren, zeiden de artsen en ze zouden haar gaan halen middels een keizersnede. Die artsen kenden alleen Jaël nog niet. Zij zakte een heel stuk omlaag waardoor een keizersnede niet meer mogelijk was met als gevolg dat zij toch nog langer kon blijven zitten toen de weeën weer weg waren getrokken. Hierdoor bleef zij nog een aantal dagen op haar veilige plekje en ging de hele overplaatsing niet door! Maar die zondag daarna hield zij op met het uithalen van haar fratsen en werd zij geboren met 24 weken en 5 dagen.

Een heel klein meisje, zo klein dat jullie haar niet aan de buitenwereld wilden en/of durfden te laten zien. Jaël was op de wereld en nu ging de achtbaan pas echt van start met ons achterin. En wat voor een achtbaan! Bij elk telefoontje schoot mijn hartslag omhoog. Elke dag bleef spannend, maar we kregen wat ‘steun/hulp’ van de webcam. Vanuit Maastricht konden we haar ieder moment van de dag bekijken. De dag na de geboorte zijn we langsgekomen. We kwamen jullie tegen op de gang en jullie waren vol van verdriet. Het ging wel oké met haar, maar ze is zo klein en kwetsbaar. Dat is wat jullie tegen ons zeiden. Jullie hadden gelijk. Ze is kwetsbaar, maar wat een wonder, een heel groot wonder!

Echt van haar genieten, durfden jullie nog niet, want ‘wat als…’. Een volkomen begrijpelijke reactie, want iedereen wist dat er heel veel risico’s op haar weg lagen. Toch had ik constant het gevoel ‘Dit komt goed’, maar dat is iets wat jullie destijds niet wilden horen.

Weken gingen voorbij en het van de beademing (tube) afkomen, bleek het grootste probleem. De tube moest er uit, want hij was slecht voor haar longen. Alleen ging dat niet zo makkelijk. De tube werd een groot onderdeel van onze achtbaan. Gelukkig stapte de tube eerder uit de achtbaan dan jullie en begon Jaël steeds meer zelfstandig te ademen. Goed nieuws! Jullie begonnen steeds meer te genieten en te durven dromen dat zij bij jullie zal blijven.

Helaas werden deze dromen op haar 32ste week weer flink op de proef gesteld! Jaël kreeg geen lucht meer en moest met spoed naar de operatiekamer. Ik had je aan de telefoon en voelde je grote verdriet. Misschien nog wel meer verdriet dan bij de vroeggeboorte zelf, als dat al mogelijk was. Jaël hoorde bij jullie en het kon dan toch ook niet zo zijn dat ze alsnog zou wegvallen!? Maar dit kleine meisje was en is zo ontzettend sterk dat ze er opnieuw bovenop kwam.

Sindsdien gaat het goed en is de situatie eigenlijk vrij stabiel. Vanaf een afstandje merkten wij dat jullie steeds meer begonnen te genieten. Wij kregen steeds meer foto’s. Jullie durfden haar steeds meer te laten zien. Vorige week nog de foto waar ze lachend op stond. Via het bericht voelde ik gewoon jullie trots! Ook hebben jullie zo genoten van het moment dat Jaël na 11 weken voor het eerst in een badje mocht! Dat het nu rustig is, betekent lang niet dat alle onzekerheid weg is. Toch is het belangrijk om samen proberen te genieten van dit enorme wonder! Niet alleen genieten van Jaël, maar ook van elkaar, want samen staan jullie sterk!

Ik houd van jullie!