Gastblog door Anne-Marie Hofstede

Hoe voel je je als ouder wanneer je jouw kind ziek en kwetsbaar moet achterlaten op de neonatologieafdeling? Toen ik als verpleegkundige werkte op de NICU speelde deze vraag regelmatig door mijn hoofd. Nu weet ik het antwoord…

Vier jaar geleden werd ik onverwachts moeder van een prematuur kind: Benjamin, onze vierde. Hij werd geboren na een zwangerschapsduur van 25 weken en woog 860 gram.
Het medische en verpleegkundige personeel van het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) gaven hem een uitstekende en liefdevolle zorg. Ze vertelden ons over Benjamins kansen en de risico’s. ik voelde alleen maar angst, mede veroorzaakt door de twijfel die doorklonk in hun stemmen.

Na drie dagen was ik voor het eerst alleen met Benjamin. Als verpleegkundige wist ik natuurlijk wat ik moest doen, maar als moeder durfde ik hem nauwelijks aan te raken. De arts arriveerde en zei: “Hij is een sterke jongen. We geven hem de beste medische zorg mogelijk, maar wat hij nu nodig heeft is zijn moeder. Ga met hem kangoeroeën zo veel en zo vaak mogelijk.

Bij het kangoeroeën, ook wel buidelen genoemd, houdt de vader of de moeder de baby bloot met alleen een luier om tegen de blote borst. Als verpleegkundig was ik er van op de hoogte, dat kangoeroeën voor ouders een goede manier is om hun kind beter te leren kennen. Ze krijgen meer zelfvertrouwen en het geeft ze het gevoel dat ze zelf iets voor hun kind doen. Daarnaast heeft het echter ook vele voordelen voor het kind zelf. Het huid-op-huid contact heeft een positief effect op de ademhaling en hartslag, het gewicht, het slaappatroon en de hersenontwikkeling van de baby. Het stimuleert bovendien de borstvoeding.

Ik overwon mijn angst. Voor de eerste keer hield ik Benjamin tegen mij aan. Na dit eerste contact volgden nog vele kangoeroesessies. Mijn man en ik wisselden elkaar af. Ondanks de kritieke situatie van Benjamin genoten wij van het contact met hem. Voor ons werkte het kangoeroeën als een medicijn. Onze zorgen, twijfels en slapeloze nachten bleven bestaan, maar na verloop van tijd kregen wij meer hoop en vertrouwen.

Na 110 dagen ziekenhuisverblijf kon Benjamin thuis in zijn eigen wieg slapen. Hij had geen infecties doorgemaakt, kreeg volledige borstvoeding en de hersenscan was normaal.

Ik weet nu dus uit eigen ervaring hoe belangrijk huid-op-huid contact is voor te vroeg geboren en/of zieke baby’s én hun ouders. Veel kangoeroeën is simpelweg het beste wat je als ouder voor je te vroeg geboren kind kunt doen.

Hoe goed kangoeroeën ook is – voor de ouder is het niet altijd comfortabel. Je zit vaak met ontkleed bovenlijf op de afdeling, wat meestal koud is en ongemakkelijk voelt. Beademingsslangen worden op je huid geplakt en je hebt beide handen nodig om de baby in de juiste positie te houden. Om deze redenen houdt je het kangoeroeën in het ziekenhuis meestal maar korte perioden per dag vol.

Het Benjamin Kangoeroe Vest heb ik ontworpen vanuit de gedachte dat alle lijnen, slangen en tubes gefixeerd kunnen worden en ouder en kind zo comfortabel en veilig mogelijk kunnen kangoeroeën. Ik hoop dat het Kangoeroevest ouders in de toekomst stimuleert om langer en frequenter te gaan kangoeroeën.

Op 15 mei vindt de eerste International Kangaroo Care Awareness Day plaats. Op die dag zal het Benjamin Kangoeroe Vest voor het eerst officieel in gebruik worden genomen in het nieuwe Moeder en Kind Centrum van het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven.

Benjamin zal er die dag niet bij zijn. Hij heeft inmiddels andere bezigheden. Een maand geleden heeft hij zijn vierde verjaardag gevierd en hij gaat sinds kort met veel plezier naar groep 1 van de basisschool.

Anne-Marie Hofstede