Het eerste dat ik denk is WAUW, wat fijn voor deze moeders! Was dit ook maar mogelijk geweest in ons geval destijds. Ons geval: Het was een vrijdag avond, om 21.00u gingen Niels en ik op weg naar het ziekenhuis omdat ik voor mijn gevoel weeën had. Gezien de voorgeschiedenis met het verlies van onze dochter Kyra bij 5 maanden zwangerschap, wilde ze me toch checken. Omdat de pijn van de weeën nog redelijk meeviel hebben ze rond 22.30u pas gekeken of er al enige ontsluiting te voelen was. Wat bleek: volledige ontsluiting! Met piepende banden naar de OK omdat Tygo in stuit lag en dit risico met zich meebracht. Tygo moest met een keizersnede geboren worden . Totaal onverwacht gaan bevallen met 30 weken zwangerschap, geen tijd meer hebben voor longrijping voor de baby en ook geen tijd meer om naar het academisch ziekenhuis te rijden waar kindjes in een zwangerschap onder de 32 weken eigenlijk geboren dienen te worden. Om 23.25 uur is onze Tygo geboren, één van de mooiste maar ook spannendste momenten van mijn leven. Die nacht zijn zowel Tygo met de couveuse ambulance als ik met de gewone ambulance naar het academisch ziekenhuis gebracht. (Lees: zaterdagochtend aankomen). Gelijk gescheiden worden van je kindje na de bevalling, een onbeschrijflijk gevoel van gemis. Niet het gemis van afscheid, maar een ander soort gemis.
Zondagochtend komt een planningmedewerkster naar me toe en geeft aan dat ik die dag erna moet ‘uitchecken’. Ik kon het niet bevatten en snapte ook niet dat er geen betere ‘link’ was tussen de kraamafdeling van het ziekenhuis en de NICU. Achteraf is dit in een prettig gesprek met het betreffend ziekenhuis geëvalueerd.
Voor mij was het Ronald Mc Donald huis helaas geen optie om naartoe te gaan vanuit het ziekenhuis, omdat ik in alle gevallen (thuis zijn of kamer in het Ronald Mc Donald huis) een eind moest lopen, wat niet ging door de keizersnede. Niels en ik hebben er vaak om moeten lachen, alsof ze het expres doen de kraam en couveuse afdeling zo’n ‘pokke eind’ weg van de ingang maken. Geen grap, het was wel 7 minuten lopen vanaf de ingang van het academisch ziekenhuis naar de NICU afdeling waar Tygo lag. En ook in andere ziekenhuizen valt het ons op dat deze afdelingen vaak op de hoogste verdieping zitten ergens helemaal achterin. Maar goed, ik dwaal af…
Eerlijk is eerlijk: de zorg op beide afdelingen afzonderlijk was super. De kraamafdeling van het ziekenhuis in hun expertise. De NICU verpleging en artsen is zelfs bewonderend waardig te noemen. Heel veel respect heb ik voor de NICU en couveuse verpleging en artsen gekregen door hun kennis en bevlogenheid. Maar ik heb er persoonlijk heeft veel verdriet om gehad en het heeft mijn herstel zeker niet geholpen destijds dat de link tussen beide afdelingen ver te zoeken was en de kraamzorg afdeling hun eigen beleid bleef volgen. Het beleid: 3 dagen na een keizersnede ‘uitchecken’. Beval je ’s avonds voor 00u, dan telt dat echt als eerste dag. Volgen van beleid is in de regel inderdaad niet letterlijk fout is, maar in dit geval voor mijn gevoel wel.
Tygo ligt op de NICU te vechten voor zijn leven en ik met een verse wond van de keizersnede naar huis. Iedere dag op en neer naar het ziekenhuis, want je wilt gewoon bij je kindje zijn vooral ook met alle onderzoeken. Dat is één van de redenen dat ik mij als vrijwilliger wilde inzetten voor diverse instanties voor couveuse ouders. Meer aandacht voor de kraamzorg van de couveuse mama’s en de vraag neerleggen of het goed is om kind en moeder te scheiden.
Persoonlijk denk ik dat het zowel voor het kind als voor de moeder heel erg belangrijk is dat ze zo min mogelijk worden gescheiden. Nu ben ik geen arts of specialist, maar zelfs bij dieren worden de baby’s altijd bij hun moeder gehouden denk ik dan maar.
Maar ik denk zeker ook dat met alle mooie ontwikkelingen in de zorg voor premature baby’s dat dit de gezondheid van de baby’s goed doet, dat ze op een speciale afdeling liggen. Prachtig om te horen dat deze twee werelden meer verkend worden te combineren. En helemaal mooi om te zien dat de kraamzorg hierbij betrokken wordt.
Er is de laatste tijd veel te doen in de kraamzorg voor mijn gevoel. Op hoeveel uur kraamzorg heeft iemand recht, in geval van verlies van een baby of bij premature baby’s wordt de kraamzorg dan nog aangevraagd zowel bij thuiskomst van de moeder als baby? Ik heb zowel na het verlies van Kyra als bij thuiskomst van mijzelf en Tygo kraamzorg gehad. Christine bij Kyra en Anita bij Tygo.
Wat heb ik daar veel aan gehad. Een luisterend oor, tips tegen borststuwing en borstvoeding in het algemeen, verzorging van de keizersnede en gewoon iemand in huis hebben die de kleine dingen regelt en daarnaast heerlijke fruitsnacks maakt. Heel erg waardevol en deze twee dames hebben zowel mij als Niels geholpen en door een moeilijke periode gesleept.
Vraag aan alle verloskundigen: wat adviseren jullie ouders die net hun kindje zijn verloren in een vergevorderd stadium van de zwangerschap qua kraamzorg? En wat adviseren jullie couveuse ouders na de geboorde van een te vroeg geboren kindje waar de moeder toch eerder ontslagen wordt uit het ziekenhuis? Ik ben heel erg benieuwd of iedereen er zich van bewust is van de rol van de kraamverzorg(st)er en dat dit zeker waardevol kan zijn voor de ouders. Natuurlijk, in sommige gevallen zullen de ouders het zelf niet willen omdat ze even genoeg aan zichzelf hebben. Maar is het dan juist niet goed om de ouders hiervan de overtuigen? Een interessante discussie vind ik zelf.
Zijn verloskundigen praktijken en kraamzorg instellingen ook samen hierover in gesprek? Ik ben hier benieuwd naar en zie hier kansen. Ik weet dat er weinig instanties in Nederland zijn die zich tot nu toe hiermee bezig houden. (Tip: kijk eens op de site van www.djoke.nl of neem contact op indien je hierover professioneel wilt sparren.)
Aan de kraamverzorg(st)ers: wat krijgen jullie veel op jullie bordje. Ik had er nog nooit over nagedacht maar het zal jullie raken. Het verdriet in geval van het verlies van een kindje. De onzekerheid in geval van een vroeggeboorte. Een kraamperiode zonder baby in huis en omgaan met naasten van het stel. Belevingswerelden van het stel zelf en hun naasten. Chapeau!
10 teentjes, 10 vingertjes,
Net geboren, maar toch alleen.
Stoer in een eigen couveuse,
Maar oh zoveel behoefte aan je mama om je heen.
Bianca
Bianca is moeder van een meisje (overleden met 5 maanden zwangerschap) en een jongen (30 weken). Ze werkt als office manager en dansdocente. Bianca schreef Een giraf is geen aap, om meer bewustwording te creëren voor welke impact een vroeggeboorte kan hebben. Niet alleen voor couveuseouders zelf, maar ook voor naasten. Alle gastblogs van Bianca zijn op persoonlijke titel geschreven.
Wat ben je toch een dapper en mooi mens dat je dit allemaal schrijft en doet Bianca!
Super mooi en goed geschreven!! Heel veel herkenning en het gedichtje zo mooi, heb de tranen in mijn ogen.
Bedankt voor deze mooie reactie Elvira! Groetjes Bianca
Dat zou een hele verbetering zijn! In 2012 heb ik na ontslag in het ziekenhuis een week in het RMD gezeten, maar helemaal geen kraamzorg gehad. Terwijl je het als kerseverse moeder net zo zwaar hebt als elke andere net bevallen vrouw. Wij moesten alles zelf doen. Na die week is er thuis nog een kraamvrouw gekomen (moederzorg), maar toen vond ik het niet meer nodig. Ik had het al een week zelf moeten redden: heen en weer lopen naar het ziekenhuis, voor eten zorgen, kolven en rusten?? (wanneer??). Die kraamvrouw heeft toen maar het hele huis gepoetst.
Ik k weet uit ervaring dat het ZO goed zou zijn als vrouwen in het RMD ook kraamzorg zouden kunnen krijgen. Wat zou dat helpen bij het herstel en de verwerking.
Beankt voor je reactie Olga. Daar sluit ik mij helemaal bij aan. Wat vervelend dat je dit hebt meegemaakt. Groetjes, Bianca
Wat een goed verhaal!
Zeker de moeite waard om over na te denken!
Dankjewel voor deze mooie reactie Sandra! Groetjes Bianca
Beste Bianca, ik zou heel graag hierover met je doorpraten! Ik vind het een groot gemis in de zorg dat er post partum geen opvang is voor ouders die uit een ziekenhuissituatie komen. Terwijl de overgang ziekenhuis naar privé juist zo groot is en pas thuis de verwerking van de heftige emotionele processen beginnen. Wij zijn er als gezin bijna aan kapot gegaan, vandaar mijn beweegreden. Ik sluit een reactie bij die ik op FB heb gezet recentelijk. Ik hoop dat je hem kan openen. Inmiddels ben ik doula en hoop ik mensen te kunnen gaan ondersteunen in just die situaties die je in je arikel benoemd. Ook ben ik aangesloten bij Mothering the Mother, een netwerk van vrijwilligers die post partum ondersteuning regelt. Met de huidige zorgcultuur die ook bevordert dat je niet meer een vaste zorgdrager hebt, vrees ik dat we in het geheel niet op de weg zitten van daadwerkelijke goede zorg. Wat een armoede voor een land als Nederland. Succes en een warme groet, schroom niet om contact met mij op te nemen, Laurina
Beste Laurina, bedankt voor je reactie! ik kan de FB link niet openen helaas. Ik heb je net een mailtje gestuurd dan kunnen we via die weg even doorpraten. Groetjes, Bianca
Dankjewel lieve Tanja, tot snel! Groetjes Bianca