Dreigende vroeggeboorte met 21 weken
Chantal, wil je jezelf even voorstellen?
Ik ben Chantal, 38 jaar oud, getrouwd met Stefan en trotse moeder van Sten (6) en Dae (3).
Met hoeveel zwangerschapsweken is Sten geboren?
Sten is geboren met ruim 37+2 weken na een hele zware zwangerschap. Met 21 weken had ik een dreigende vroeggeboorte (ik had ontsluiting en uitpuilende vruchtzak), waarna er een noodcerclage is geplaatst in het academisch ziekenhuis in Maastricht.
Helaas bleek Sten met 24 weken aan de kleine kant en met 30 weken bleken de controles ook niet meer zoals ze moesten zijn. Vele ziekenhuisopnames en – controles volgden en ik zou ingeleid worden.
Terwijl ik al(weer) opgenomen lag in het ziekenhuis, kwam Sten 2 dagen vóór de geplande inleiding spontaan! Juichend ben ik de verloskamers ingereden.
Sten is na een spannende bevalling waar het bijna mis ging geboren met een gewicht van 2070 gram. Dat was zwaarder dan hij geschat werd, dus we waren erg verrast. De artsen spraken ook van een wonder dat Sten zo lang in de buik heeft mogen blijven zitten.
Ze weten niet precies wat de oorzaak is geweest van de bijna-vroeggeboorte, maar in combinatie met de groeiachterstand is het waarschijnlijk een ‘placenta-probleem’ geweest, deze was klein in aanleg.
Vanwege de zwangerschap van Sten kregen we bij Dae ook extra veel controles in Maastricht van hart- en bloedvaten, omdat deze de uiteindelijke placenta aanleggen en goed laten functioneren. Ik heb een aantal keer preventief medicatie gekregen en wederom een cerclage.
Buiten dat ikzelf me ontzettend slecht voelde en veel pijn had tijdens deze zwangerschap, waren er – tot op het laatst toen de cerclage verwijderd werd – geen complicaties.
Dae is met 39+2 geboren na een prachtige bevalling met een gewicht van 2824 gram. Ze was officieel iets te klein voor de zwangerschapstermijn, maar voor ons gevoel was ze ‘groot’.
Je zwangerschap verliep dus heel anders dan je had verwacht en had gehoopt.
Het was vooral de dreigende vroeggeboorte die de zwangerschap heel erg spannend maakt en waardoor ik heel angstig was. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam verloren en voelde me schuldig ten aanzien van Sten.
Toen daar nog bij kwam dat hij aan de kleine kant was en dat ik wat verminderd vruchtwater had met 24 weken, was dat de druppel. Dit terwijl ik toen weer een klein beetje op een goede afloop durfde te hopen, aangezien hij ‘levensvatbaar’ was (wist ik toen veel…).
De artsen dachten dat Sten ‘gewoon erg klein’ was, maar met 30 weken gingen toch alle alarmbellen af omdat de controles niet goed meer waren. Dit verbeterde weer (of het was een momentopname) en uiteindelijk was Sten ook zwaarder dan verwacht.
Hoe heb je de zwangerschap ervaren?
De spanning begon rond de 21 weken, toen ik een uitpuilende vruchtzak en ontsluiting bleek te hebben. Daarvoor was ik constant misselijk en had ik vele blaasontstekingen, maar dat viel allemaal in het niet met de angst die ik vanaf dat moment voelde.
Ik ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest: het voelde alsof iemand je heel hard had laten schrikken, maar dan dat schrikgevoel gewoon de hele tijd. Ik durfde haast niet meer te bewegen en zelfs bijna niet meer te praten, want overal kreeg ik harde buiken van en dan was ik bang dat ik weer weeën zou krijgen en mijn baarmoeder zou scheuren of de cerclage verwijderd moest worden. Ik had ook echt heel erg veel pijn van de voortdurend harde buiken en blaasontstekingen.
Daarnaast heb ik me ook vaak heel eenzaam gevoeld. Eenzaam, omdat ik vele weken in het ziekenhuis heb gelegen, maar ook omdat ik het gevoel had dat men mij niet begreep.
Sommige mensen lieten weinig tot niets van zich horen, anderen probeerden – hoe goed bedoeld ook – mij op te peppen met allerlei succeservaringen van anderen (die overigens totaal niet vergelijkbaar waren) en positieve gedachten, waardoor ik het gevoel had dat mijn angst er niet mocht zijn of gebagatelliseerd werd.
Hoe lang is Sten uiteindelijk opgenomen geweest in het ziekenhuis en hoe was dat voor jou?
Sten is na de geboorte 12 dagen opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ik vond dit heel moeilijk, want in Maastricht lagen we op verschillende afdelingen.
Sten deed het echter wel heel goed: hij mocht na 1 dag uit de couveuse en van de IC af. Daarna mocht hij naar de medium care, maar daar was het zó druk dat ik vaak lang moest wachten op hulp.
Ik voelde me heel erg zwak (doordat ik de hele zwangerschap niks had kunnen doen, maar de bevalling was ook zwaar en had veel bloed verloren) en het lukte mij niet om goed voor Sten te zorgen en hem borstvoeding te geven. Ik voelde me echt een slechte moeder.
Stefan kon niet blijven slapen (ze waren ons vergeten te vertellen dat hij in het Ronald McDonald huis mocht) en ik was elke dag weer blij als hij er was. Hij kwam steeds op en neer vanuit ons thuis, een uur rijden van Maastricht.
Toen ik de derde dag moest huilen, reageerde een verpleegkundige met: “Je wist toch dat hij opgenomen zo worden!” En ook al prezen wij onszelf gelukkig dat Sten het zo goed deed, als anderen dit zeiden, voelde dat toch alsof ik me aanstelde en dat ik vooral alleen maar blij moest zijn.
Na een kleine week werden we overgeplaatst naar het streekziekenhuis in Venlo waar we mochten ‘inroomen’. De eerste nacht dat ik daar lag, Sten aan de ene kant naast mij en Stefan aan de andere, voelde ik mij ‘de koning te rijk’. Ik weet nog dat ik tegen de verpleging zei dat ik het gevoel had dat ik in Disneyland terecht was gekomen, zó blij was ik dat ik Sten dichtbij me had.
Hoe gaat het nu met Sten? Merk je verschil met zijn leeftijdsgenootjes?
Het gaat heel erg goed met Sten. Hij is nu ruim 6 jaar. Hij is nog steeds erg klein, maar hij is goed zoals hij is. Sten is een ontzettend dappere en lieve jongen die met alles goed mee kan. Behalve zijn kleine lengte is er geen verschil met leeftijdgenootjes te merken.
Een paar jaar later kreeg Sten een zusje, Dae. Dat moet nog spannender zijn geweest. Hoe voelde je je en hoe verliep je tweede zwangerschap?
Het duurde even voordat we een tweede zwangerschap weer aandurfden. Ik was bij Dae heel erg ziek en lag met 7 weken half uitgedroogd al opgenomen in het ziekenhuis. De hevige misselijkheid leidde me wel af van de spanning rondom de zwangerschap.
Ook deze zwangerschap was heel erg zwaar doordat ik me heel ziek en zwak voelde, door de operatie (ik kreeg weer een cerclage) en de vele medische controles. Met name vanaf de 20-weken echo vond ik het heel spannend, maar door alle controles was ik een stuk minder angstig dan bij Sten.
Ik vond het vooral zwaar en ik heb me met momenten somber en vooral erg eenzaam gevoeld. Ook kon ik niet voor Sten zorgen, dat was voor mij nog het ergste.
Hoe voel je je nu, als je terugdenkt aan deze periode?
Mijn gevoel is heel wisselend. Ik denk regelmatig terug aan de afgelopen jaren en met name bij bepaalde gebeurtenissen tijdens de zwangerschap van Sten hebben we daar later heel bewust bij stilgestaan. Dat heeft wel geholpen bij de verwerking.
Ik voel soms heel veel verdriet om hoe alles is gelopen en dat ik niet alles heb kunnen doen tijdens de zwangerschappen zoals ik had gewild. Maar ik heb altijd in een goede afloop geloofd, wat mij sterk en positief hield (naast alle verdrietige en angstige momenten natuurlijk) en daar ben ik heel trots op. Ik heb toch maar mooi twee prachtige kinderen op de wereld gezet!
Het je tips of een adviezen voor andere ouders die nu in deze situatie zitten? Wat zou jij destijds graag hebben willen weten?
Ik heb pas later in de zwangerschap en zelfs na de geboorte van Sten durven zoeken naar lotgenoten. Dit, omdat ik bang was om negatieve verhalen te horen, terwijl ik behoefte had aan vergelijkbare verhalen met een goede afloop.
Echter, het is zo fijn om contact te hebben met mensen die hetzelfde meemaken en voelen als jij. Ik heb nog steeds dierbare contacten en vriendschappen overgehouden uit die tijd.
Wat ik zelf fijn vond was om te schrijven en dingen te doen en te maken voor de baby die ik wél kon (al was het vooral online kleding shoppen, haha).
Vooral het eerste jaar na de geboorte van Sten hebben we heel bewust bij allerlei mijlpalen en gebeurtenissen stilgestaan, al dan niet met een ritueel (zoals een kaarsje aansteken in het stiltecentrum van het ziekenhuis, dit deed ik ook tijdens mijn opnames). Ik denk dat dit erg geholpen heeft bij de verwerking.
Wat ik andere ouders zou willen zeggen is dat ze vooral moeten doen waar ze zich zelf goed bij voelen. Niets is gek of raar. Zoek hulp als je daar behoefte aan hebt, maar als je dat niet wil, dan is dat óók goed! Dat je bang of verdrietig bent hoort bij de situatie en dat hoeft niet ‘weggemaakt’ te worden.
En neem ook je tijd na de bevalling om bij te komen van alles wat er gebeurd is en vooral om eindelijk met elkaar te kunnen zijn!
Na zoveel jaren vind ik het nog steeds fijn om betekenisvol te kunnen zijn voor Kleine Kanjers (red. Chantal is moderator in de Facebook-groep van Kleine Kanjers).
Ik hoop dat andere ouders iets hebben aan mijn (positieve) ervaringen, dat mijn verhaal hoop mag bieden aan andere ouders én dat ik het luisterend oor biedt waar ze behoefte aan hebben. Mijn droom is om me in mijn werk als GZ-psycholoog en orthopedagoog me verder te specialiseren zodat ik als professional én ervaringsdeskundige andere ouders en kinderen mag helpen.
Deel jouw verhaal
Met deze rubriek geven we je een kijkje in verhalen, perspectieven en ervaringen van andere ouders. Heb jij een kindje dat te vroeg geboren is en wil jij ook je verhaal delen, dan kun je ons mailen: info@kleinekanjers.nl. Vergeet ook niet het vorige artikel te lezen, waarin Kimberly haar verhaal vertelt. Ze beviel na 31 weken zwangerschap van Dani.
Via onze Facebook-groepen kun je in contact komen met andere Grote Kanjers, ouders van Grote Kanjers en ouders van Kleine Kanjers.
0 reacties