Helaas is het niet vanzelfsprekend dat als je kindje te vroeg geboren wordt, dat de kans op overleven er is. Voor een eerste blog dat ik voor jullie schrijf een heftig onderwerp. Maar een onderwerp dat helaas op dit moment voor mij weer ‘even’ actueel is.

Tijdens de zwangerschap je kindje verliezen is heel heftig. Of dit nu tijdens de eerste weken (miskraam), in het middenstadium (extreem vroeggeboorte) of de laatste weken (vroeggeboorte) van de zwangerschap is. Een kindje verliezen is onbeschrijflijk.
Als papa en mama moet je nadenken over onderzoeken, een wijze van afscheid. Een begrafenis of een crematie. Het realiseren van herinneringen in de vorm van foto’s, voet en handafdrukken en ga zo maar door. In een korte tijd zoveel beslissingen nemen. Je bent samen, maar er mist iets.

Hoe voel je je op dat moment? Hoe gaat jouw omgeving met de situatie en met jullie als stel om? Heb je als stel zijnde behoefte aan een praatje, of juist niet. En de goed bedoelde adviezen vanuit je omgeving. Misschien vind je alle adviezen en praatjes wel heel erg fijn en helpt het je in de verwerking. Maar misschien zitten alle goed bedoelde adviezen en praatjes je wel in de weg. Heb je er gewoon even geen zin in. Niet omdat je iemand niet meer aardig, lief of wat dan ook vindt. Nee, je kunt het gewoon even niet en je hebt genoeg aan jezelf. Misschien moet het feit dat je afscheid hebt moeten nemen van jouw prachtige zoon of dochter wel zoveel impact, dat je er zelfs ook even niet meer voor je partner kunt zijn.

Snappen wij als naasten, familie en vrienden, dat het niet persoonlijk is als ouders die hun kindje net verloren hebben zich even terugtrekken? Of dat als er twee weken, twee maanden of misschien wel een half jaar verstreken zijn, dat het stel dan nog steeds niet helemaal de oude is.
Dat de vrouw een portie hormonen in het lijf heeft, waardoor de emoties op een andere manier ervaren kunnen worden dan bij de man. Als stel zijnde dus ook een verschil in verwerking. Wat voor effect heeft dit op je relatie? Groei je dichter naar elkaar, of ontstaat er misschien wel even een kloof.

Tijdens onze eerste zwangerschap kwamen wij met 5 maanden zwangerschap tijdens een echo erachter dat er geen hartactiviteit meer was bij onze dochter Kyra. Vier dagen na deze echo was de bevalling gepland. In de kamer naast ons gehuil horen van een baby, in onze kamer letterlijk stilte. Geen gehuil na de geboorte. Wat een impact maakt dat! Wat een verdriet, wat een gemis. Inmiddels zijn we drie jaar verder, nog steeds kan ik me de kleinste details herinneren uit deze periode. Maar dat de welbekende cliché ‘life goes on’ ook een feit is. Schuldgevoel kan ik hebben als ik me besef dat er dagen zijn dat ik niet aan onze mooie kleine meid denk. Verdriet kan ik hebben als ik me besef wat voor prachtige dochter van drie we nu hadden kunnen knuffelen. Besef dat ook al zou ik er alles voor overhebben, op mijn kop ga staan of wat dan ook doe of wil doen, er helaas geen verandering kan komen. Dat Kyra voor altijd in ons hart bij ons is.

Het verliezen van je kindje daar zijn gewoon geen woorden voor en wens je je ergste vijand niet toe. Vorige week kreeg ik een berichtje binnen op de whats app. Niet mijn verdriet, toch mijn verdriet. Vrienden van ons hebben hun mooie dochter verloren met 22 weken zwangerschap. Dat komt binnen. Medeleven, herkenning, wetenschap waar ze doorheen moeten en vooral waar ze nog doorheen zullen moeten gaan. Nee het gaat niet om ons, maar oh wat komen er veel emoties boven. Herbeleving, onzekerheid over een kinderwens kunnen realiseren, weggestopte gevoelens, een onbeschrijfelijk verdriet. Naast het medeleven voor onze vrienden.

Wat hebben we gedaan: er voor onze vrienden zijn, tips geven uit ervaring en een luisterend oor bieden als daar behoefte aan is. Wetenschap dat er familie en vrienden zijn die nog naaster naast hun staan en hierin onszelf niet opdringen.
Maar wel kan ik zeggen dat als je zelf een kindje hebt verloren en zo’n bericht binnen krijgt, dat het inderdaad niet jouw verdriet is. Maar dat het zoveel emotie en verdriet weer even naar boven brengt…



‘Zoveel sterren. In dit geval twee mooie meisjes, hand in hand, kijken van boven op ons neer. Rust zacht lieve kanjers van ons’