Een vroeggeboorte, een couveusetraject. Je ‘rolt erin’ alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Normaal dat jullie kindje er al is (veel te vroeg) en aan allemaal infusen, plakkers en monitoren ligt in een couveuse. Had jij wel eens van een NICU (intensive care voor baby’s) gehoord? Ik niet.

Je verwacht veel van jezelf, in veel gevallen teveel. Je crosst tussen thuis en het ziekenhuis, je bent net bevallen als mama zijnde, kolfsessies, je moet misschien al weer gaan werken als papa zijnde terwijl je hoofd er nog helemaal niet naar staat, er is nog onzekerheid over de gezondheid van jullie kindje, en ga zo maar door.

Stapje voor stapje kom je dichter bij het moment dat jullie kindje mee naar huis mag. Eindelijk naar huis! Je leeft er zo naartoe, het kan niet anders zijn dan dat dit fantastisch mooi gaat worden.

En dat is het ook, fantastisch en mooi, jullie kindje thuis. Maar wie heeft jullie erop voorbereid dat de mogelijkheid bestaat dat de roze wolk achter die ene grijze wolk blijft hangen? Dat er thuis complicaties kunnen optreden als (verborgen) reflux, voedings/darmproblemen, gevoeligheid voor prikkels, een lage weerstand en ga zo maar door? Dat het verdomd pittig, heftig en emotioneel kan zijn voor zowel de ouders als het kind.

Gelukkig gaat het in veel gevallen goed, loopt het ziekenhuistraject voorspoedig en is er thuis eindelijk de roze wolk. Superfijn! Maar helaas in veel gevallen is het ziekenhuistraject met (veel) hobbels en noemen we het maar even een ‘grijze wolk’ het eerste jaar thuis.
Maar na het eerste jaar kun je (hopelijk) als couveuseouders het hoofdstuk afsluiten met als mijlpaal de eerste verjaardag.

Dat heb ik de afgelopen jaren heel hard tegen mezelf geroepen en gedacht (en gewild). Het boek sluiten. Iedereen kan zelf iets afsluiten toch? Het is inmiddels (toen 2 jaar, nu 3 jaar) terug en het gaat nu hartstikke goed dus het boek is (lees: moet) dicht.

Ik heb er vaker over geschreven, maar de onbewuste impact van een vroeggeboorte/couveusetraject wordt naar mijn mening echt onderschat in Nederland.
Ik las vorig jaar een artikel over Posttraumatische Stress Stoornis en ik kreeg kippenvel. Ja het ging goed, maar er zat een aapje op mijn schouder. Wat ik achteraf helemaal niet zo gek meer vind. In mijn geval:

• Binnen een periode van 7 dagen (1 week) horen dat Kyra niet meer leeft, moeten bevallen en afscheid moeten nemen. Daarna nog 2 afspraken bij de gynaecoloog en dat was het.
• In hetzelfde jaar weer zwanger mogen raken, spontaan onverwacht 10 weken te vroeg bevallen, Tygo moeten zien vechten op de NICU met een traject met ups en downs gedurende een jaar.

Nee ik wilde geen hulp in die tijd. Ik kan dit, ik moet dit kunnen en er is niks met mij aan de hand.
Ik had ook genoeg aan mezelf en zat in de achtbaan die vroeggeboorte heet, waarvan ik niet eens wist dat die bestond. Toch ‘moet’ er naar mijn mening meer op professionele begeleiding aangestuurd worden bij dit soort trajecten van vroeggeboorte, vooral als het gaat om een verlies of een heftig NICU-traject.

Niet vragen of ouders hulp willen, maar standaard begeleiding inplannen met de ouders. Hier budget voor vrijmaken, het mooiste door middel van subsidies vanuit Den Haag. Het kan couveuseouders, ook als ze denken dat ze het niet nodig hebben, echt heel erg helpen. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen.

Ja ik heb een traject met een professional nu afgesloten waardoor ik ‘mijn aapje’ kwijt ben. Het gaat supergoed met Tygo, maar het gaat nu ook weer supergoed met… mij!

Ik kan het alle couveuseouders aanraden, omdat een vroeggeboorte/couveusetraject echt niet ‘normaal’ is en jij dus hartstikke normaal bent dat je hierin een beetje hulp en begeleiding nodig hebt. Ook als je denkt dat je dit na jaren helemaal niet (meer) nodig hebt, misschien dan juist…

Mocht je dit lezen en vragen hebben, kijk dan eens op www.djoke.nl. Djoke ten Kate is gespecialiseerd in zorg rondom (vroeg)geboorte.