Selecteer een pagina

Rouwen terwijl je kind leeft

door | 20 jun 2013 | Gastblog | 7 reacties

Plotseling ben je ouder. Daarop was je waarschijnlijk nog helemaal niet voorbereid. Je kindje is kwetsbaar en je wereld bestaat van het ene op het andere moment uit een wereld vol onzekerheden en angsten. Jouw wereld staat stil.

Hoe moeilijk is het als de rest van de wereld wel doorgaat. Misschien staan ze nog even stil bij jullie op het moment dat je kindje net geboren is en nog in het ziekenhuis ligt. Je mag veronderstellen dat mensen dan nog begrip op kunnen brengen voor jullie situatie.

Thuis, dus alles is toch weer goed?

Maar dan kom je thuis. Het gewone leven zou weer moeten beginnen. In het mooiste geval is je kindje gezond, zijn er weinig problemen met slapen en voeden en probeer je de draad van het leven weer zo goed en zo kwaad als het gaat op te pakken.

‘Het gaat nu toch allemaal goed?’ is een veelgehoorde opmerking. Gemaakt door mensen die niet zelf hebben meegemaakt hoe het is om een te vroeg geboren kindje te krijgen. Gelukkig voor hen, maar zo vreselijk pijnlijk voor jou. Want eigenlijk zeggen ze: ‘Jouw gevoel mag er niet zijn’.

Maar jouw gevoel mag er wel zijn. Het is echt. En er is een naam voor, namelijk ‘rouw’. Dat bedenk je misschien niet als je na een lange ziekenhuisperiode thuiskomt met je kindje. Je kindje leeft.

Rouwen is iets missen wat er niet is

Rouwen gaat om iets missen dat er niet meer is of misschien zelfs nooit geweest is. Rouwen doe je niet alleen nadat iemand is overleden, maar ook na verlies van verwachtingen, zoals een kindje dat niet lijkt op de baby die je je had voorgesteld, de borstvoeding die niet goed gaat of zelfs helemaal niet op gang komt, terwijl je dat zo belangrijk vindt, een kraamtijd die zo anders is dan je gehoopt en gedroomd had, een periode van angst en onzekerheid, terwijl je jezelf had voorgesteld op een grote roze (of blauwe) wolk.

Rouwen doe je ook bij gedwongen loslaten, zoals een zwangerschap die plotseling wordt afgebroken en het kindje dat je letterlijk los moet laten uit je buik. En ook bij het uit handen geven van zorg kun je spreken over rouw. Dit alles moet je missen. Het is er niet meer en het zal er ook nooit zijn.

Alles een plek geven?

Als je thuiskomt is er vaak meer ruimte om na te denken over de periode die achter jullie ligt. Je gaat verwerken, ‘het een plekje geven’, zoals veel mensen dat zo mooi noemen. Waar dat plekje zit en hoe lang het mag duren voordat je het hebt gevonden, is niet duidelijk. Vaak verwachten mensen al heel snel dat je dat plekje hebt gevonden en daar je gevoelens hebt ‘geparkeerd’. Ook als jij zo ver nog niet bent. Hierdoor is het moeilijk het rouwproces te doorlopen en duurt het misschien langer dan je zelf had gedacht. Of komt het plotseling weer naar boven op moeilijke momenten, terwijl je dacht dat je het ‘verwerkt’ had.

Chronische rouw

Er zijn ook situaties waarin je nooit aan rouwen toe zult komen. Je kunt dan spreken over doorgaande of chronische rouw. Bijvoorbeeld als je kindje thuiskomt met beademing, als je kindje gehandicapt is of als je kindje andere beperkingen heeft als gevolg van de vroeggeboorte. In zo’n situatie zal je door moeten gaan. Voor je kind en voor je partner. En misschien wel omdat je denkt dat je omgeving dat van je verwacht.

Blijf er over praten

Jouw gevoel mag er zijn. En het is goed om erover te praten. Met iemand die het niet erg vindt om nog eens je verhaal te horen of met iemand die precies begrijpt wat je bedoelt, omdat diegene iets soortgelijks heeft meegemaakt. Durf te laten zien dat het soms niet gaat, omdat je verdriet hebt om wat er gebeurd is en om wat er niet (meer) is.

Zoek je lotgenotencontact, kijk dan eens op onze besloten Facebookgroep. Hier praten ouders van te vroeg geboren (en overleden) kindjes met elkaar over hun gevoelens. Er is altijd een luisterend oor voor jouw verhaal.

Meer over dit onderwerp

Als de dag van gisteren

Dolgelukkig stonden we met een positieve zwangerschapstest in onze handen. Nee niet 1 test maar 5! We weten het zeker, ik ben zwanger!! “Wij worden papa en mama, zo bijzonder.’’

Lees meer

7 Reacties

  1. Jackelien

    Dit is precies wat me zo raakte tijdens de NIDCAP masterclass. Je kindje leeft maar je hebt ook een kindje verloren. Het kindje dat je verwacht had en alles dat daar bij hoort ben je kwijt geraakt. De droom, de buik, de bolle baby in het wiegje, allemaal weg.

    Ik vraag me ook af of de pijn ooit écht weg gaat. Natuurlijk denk je na een bepaalde tijd het grootste deel van de tijd er niet aan maar op sommige momenten kan het ineens weer zo hard binnen komen dat het weer net zo’n pijn doet als in het begin.

    Je hebt het heel mooi verwoord en ben nog altijd blij dat ik Kleine Kanjers, en jullie zelf in het bijzonder, heb leren kennen. Want alleen mensen die weten wat je mee hebt gemaakt begrijpen dat gevoel.

    Antwoord
  2. Chantal Philippen - Volders

    Omdat ik mijn gedicht wil delen:

    Kan iemand mij vertellen
    Vertellen hoe het moet…
    Vertrouwen te blijven houden
    Zeggen: “Het komt goed”…

    Tranen die blijven vloeien
    Met het gevoel van rouw…
    Ik wil je niet verliezen
    Want ik hou van jou…

    Met niemand willen praten
    De waarheid doet zo’n pijn…
    Ik wil het er niet over hebben
    Ik wil alleen bij jou zijn…

    Kan iemand mij vertellen
    Vertellen hoe het moet…
    De hoop niet te verliezen
    En vooral niet de moed….

    Chantal mama van Zenn
    Geboren 24 juni 2012 na precies 25 weken zwangerschap

    Antwoord
    • Anne de Vos

      Wow, wat een prachtig gedicht!

      Antwoord
  3. Micky

    Chantal, wat een SUPER mooi gedicht!!!!
    Tranen schieten in mijn ogen….
    X Micky

    Antwoord
  4. Yardena Golverdingen

    Prachtig beschreven en het klopt helemaal.
    Het is een lastige situatie die bijna niemand begrijpt of zal begrijpen.
    Mijn zoontje inmiddels bijna 3 heeft nog steeds bepaalde dingen waardoor we steeds geconfronteerd worden met zijn vroeggeboorte.
    Een ander snapt het niet want hij is toch zo leuk, lief en gezellig…
    De kleinste stapjes zijn voor ons grote overwinningen…. en zo zal het voorlopig blijven!
    Fantastisch wat jullie stichting doet, ik als fotograaf zijnde en moeder van een te vroeg geboren zoontje vind het echt enorm bijzonder jullie verhalen te lezen en foto’s te zien!
    Echt ontzettend moo en ontroerend. Ga zo door!♡

    Antwoord
  5. Leonie

    Jeetje, zo kloppend en herkenbaar dit! En een prachtig gedicht Chantal!

    Antwoord
  6. Nathalie

    Heel mooi geschreven! Je slaat de spijker op de kop

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *