Plotseling ben je ouder. Daarop was je waarschijnlijk nog helemaal niet voorbereid. Je kindje is kwetsbaar en je wereld bestaat van het ene op het andere moment uit een wereld vol onzekerheden en angsten. Jouw wereld staat stil.

Hoe moeilijk is het als de rest van de wereld wel doorgaat. Misschien staan ze nog even stil bij jullie op het moment dat je kindje net geboren is en nog in het ziekenhuis ligt. Je mag veronderstellen dat mensen dan nog begrip op kunnen brengen voor jullie situatie.

Thuis, dus alles is toch weer goed?

Maar dan kom je thuis. Het gewone leven zou weer moeten beginnen. In het mooiste geval is je kindje gezond, zijn er weinig problemen met slapen en voeden en probeer je de draad van het leven weer zo goed en zo kwaad als het gaat op te pakken.

‘Het gaat nu toch allemaal goed?’ is een veelgehoorde opmerking. Gemaakt door mensen die niet zelf hebben meegemaakt hoe het is om een te vroeg geboren kindje te krijgen. Gelukkig voor hen, maar zo vreselijk pijnlijk voor jou. Want eigenlijk zeggen ze: ‘Jouw gevoel mag er niet zijn’.

Maar jouw gevoel mag er wel zijn. Het is echt. En er is een naam voor, namelijk ‘rouw’. Dat bedenk je misschien niet als je na een lange ziekenhuisperiode thuiskomt met je kindje. Je kindje leeft.

Rouwen is iets missen wat er niet is

Rouwen gaat om iets missen dat er niet meer is of misschien zelfs nooit geweest is. Rouwen doe je niet alleen nadat iemand is overleden, maar ook na verlies van verwachtingen, zoals een kindje dat niet lijkt op de baby die je je had voorgesteld, de borstvoeding die niet goed gaat of zelfs helemaal niet op gang komt, terwijl je dat zo belangrijk vindt, een kraamtijd die zo anders is dan je gehoopt en gedroomd had, een periode van angst en onzekerheid, terwijl je jezelf had voorgesteld op een grote roze (of blauwe) wolk.

Rouwen doe je ook bij gedwongen loslaten, zoals een zwangerschap die plotseling wordt afgebroken en het kindje dat je letterlijk los moet laten uit je buik. En ook bij het uit handen geven van zorg kun je spreken over rouw. Dit alles moet je missen. Het is er niet meer en het zal er ook nooit zijn.

Alles een plek geven?

Als je thuiskomt is er vaak meer ruimte om na te denken over de periode die achter jullie ligt. Je gaat verwerken, ‘het een plekje geven’, zoals veel mensen dat zo mooi noemen. Waar dat plekje zit en hoe lang het mag duren voordat je het hebt gevonden, is niet duidelijk. Vaak verwachten mensen al heel snel dat je dat plekje hebt gevonden en daar je gevoelens hebt ‘geparkeerd’. Ook als jij zo ver nog niet bent. Hierdoor is het moeilijk het rouwproces te doorlopen en duurt het misschien langer dan je zelf had gedacht. Of komt het plotseling weer naar boven op moeilijke momenten, terwijl je dacht dat je het ‘verwerkt’ had.

Chronische rouw

Er zijn ook situaties waarin je nooit aan rouwen toe zult komen. Je kunt dan spreken over doorgaande of chronische rouw. Bijvoorbeeld als je kindje thuiskomt met beademing, als je kindje gehandicapt is of als je kindje andere beperkingen heeft als gevolg van de vroeggeboorte. In zo’n situatie zal je door moeten gaan. Voor je kind en voor je partner. En misschien wel omdat je denkt dat je omgeving dat van je verwacht.

Blijf er over praten

Jouw gevoel mag er zijn. En het is goed om erover te praten. Met iemand die het niet erg vindt om nog eens je verhaal te horen of met iemand die precies begrijpt wat je bedoelt, omdat diegene iets soortgelijks heeft meegemaakt. Durf te laten zien dat het soms niet gaat, omdat je verdriet hebt om wat er gebeurd is en om wat er niet (meer) is.

Zoek je lotgenotencontact, kijk dan eens op onze besloten Facebookgroep. Hier praten ouders van te vroeg geboren (en overleden) kindjes met elkaar over hun gevoelens. Er is altijd een luisterend oor voor jouw verhaal.