Het is zes uur, ik lig al een half uurtje wakker. Nog even en dan begint de drukte: wassen, aankleden, ontbijten tanden poetsen, tassen pakken, schoenen zoeken enz. Mijn telefoon zoemt een app’je. Ik hoef niet te kijken, ik weet dat het van mijn vader is. Een hartje met een sterretje en een zoen. “Sterkte vandaag weer lieverd.” Een traan biggelt van mijn wang en rolt in mijn kussen. Ik sluit mijn ogen.

Ik stel me voor hoe de dag van vandaag was geweest als alles anders was gelopen. Had je dan, al springend en vol verwachting, op ons bed gestaan? Zou ik staartjes in je prachtige rode haren hebben gemaakt en had je al draaiend voor de spiegel rondjes gedraaid in je feestjurk? Zou je beneden zijn gekomen en je hebben verwonderd over de slingers en ballonnen die je vader en ik de avond ervoor hebben opgehangen? Zou je verlegen aan mijn been hebben gehangen terwijl we ‘lang zal ze leven’ voor je zongen? In plaats daarvan luister ik en is het stil, ik hoor alleen je papa zacht snurkend naast me.

Ik doe mijn best om me je gezichtje voor te stellen, hoe je er nu zou hebben uitgezien. In plaats daarvan zie ik niets, al wil ik het nog zo graag. Ik voel alleen je warme kleine lijfje op mijn borst en mijn vingers die de jouwe raken. Ik zie je mondje open gaan en naar lucht happen, maar je bent te klein en te zwak om de lucht in je longen op te nemen, ook al vecht je nog zo hard. Ik voel de allesomvattende liefde, maar ook het enorme verdriet. Waar we al even voor vreesden, gebeurt nu echt, al hoopten we zo dat het anders zou gaan. Ik kan een snik niet onderdrukken en voel een arm om me heen die me dicht tegen zich aantrekt. “Mama”, hoor ik dan in het kamertje naast me, “ik ben wakker”.

De dag is begonnen ik loop naar mijn kast. Eigenlijk wil ik mijn dikke pluizige zwarte vest uit de kast trekken en me met chocolade en een doos tissues op de bank begraven met een dekentje over mijn hoofd. Maar de kleine mannetjes die inmiddels vrolijk rondom mijn benen rennen hebben daar niet zo veel aan. Mijn oog valt op een roze blouse. Dat gaat hem worden, dat zou je vast een mooie kleur hebben gevonden.

Met mijn oudste zoon aan de hand loop ik even later de kleuterklas binnen. Op weg naar de uitgang kom ik langs het lokaal van groep 3. Een grote 6 met ballonnen en slingers staan daar op het bord. Ik moet even heel hard knipperen met mijn ogen en slik snel mijn tranen weg. ‘Niet hier’ zeg ik streng tegen mezelf. Buiten kom ik weer een beetje bij. Als ik thuis ben, geef ik mijn jongste zoon een dikke knuffel. “Kom op, doe je jas aan, we gaan een taartje kopen.” “Ja taart, feest!” gilt hij opgetogen en ik aai hem over zijn rode haartjes. “Ja, vandaag is het een feestje, want je grote zus die bij de sterretjes woont is vandaag 6 jaar geworden.”

Dit gastblog werd geschreven door Margriet van de Cruijs – Palmers