Twee en half jaar terug lag Tygo op de NICU afdeling van het Radboudumc. Hij heeft uiteindelijk 2,5 week op de intensive care gelegen en daarna nog 5 weken op een couveuse afdeling.Na een ziekenhuisperiode met ups en downs, een thuisperiode die in ieder geval het eerste jaar pittig was, zitten we nu gelukkig al een tijdje in rustig vaarwater (afkloppen 🙂 ).
Het besef heeft bij mij echt wel even moeten doordringen: het gaat goed!
Ik hoef niet bij iedere koortsaanval of wat dan ook de alarmbellen ‘aan te zetten’. Ik weet niet hoe andere couveuse ouders dit ervaren, maar die onbeschrijfelijke stress die automatisch opkomt. Die bij mij opkwam toen ik hoorde dat Tygo voor de 3e keer in korte tijd een longontsteking had. Of toen ik de thermometer een aantal keer zag uitschieten naar 41.6 graden koorts. De huisarts heeft mij toen uitgelegd dat de hoogte van de koorts niets hoeft te zeggen.
Ik zei het laatst nog tegen iemand, deze winter komen we tot nu toe goed door. Tygo is nog bijna niet ziek geweest dit jaar. Ik merk het ook aan hem, hij zit super in zijn vel en de ontwikkeling en groei gaat gewoon vanzelf. Het gekke is dat ik me besef dat ik me geen zorgen meer om hem maak.
Nu lijkt dit voor veel van jullie misschien vanzelfsprekend. Ik kan het ook niet goed in woorden uitdrukken, ik noem het maar even het ‘wat als, nee toch niet weer’ radar mama gevoel. Dat stress gevoel waarin alle scenario’s door je hoofd gaan, gewoon omdat je jouw kleine kanjer hebt zien vechten voor zijn of haar leven. Onbewust zit het misschien nog wel ergens die stress radar, maar je bent er gelukkig bewust niet meer mee bezig. Een heerlijk gevoel al zeg ik zelf.
Bewust en onbewust impact van een vroeggeboorte of dat jouw baby vlak na de geboorte op de NICU of couveuse afdeling heeft moeten liggen. Ik heb het er wel vaker over gehad, ik denk echt dat het onderschat wordt deze impact.
Wat is een normale periode om een vroeggeboorte traject te verwerken? Nu ben ik geen dokter, maar ik weet zeker dat in veel gevallen naasten denken dat het goed gaat als de baby mee mag naar huis. En dat is ook niet gek, want er is nog heel weinig over bekend. Want wat kan het precies allemaal inhouden voor zowel de baby als de couveuse ouders?
Na veel gesprekken te hebben gehad met couveuse ouders, willen in de meeste gevallen veel ouders het ziekenhuis hoofdstuk zo snel mogelijk achter zich laten. Het is gebeurd, het gaat nu goed dat boek is dicht en klaar. Super knap, maar ik kan me niet voorstellen dat het zo makkelijk gaat dat boek dicht doen. Nu is iedereen anders natuurlijk, zijn de situaties anders en zal dit ook door mannen en vrouwen anders ervaren worden. Gewoon doorgaan, wegduwen die emotionele achtbaan en genieten van het leven alsof er niets aan de hand is.
Twee maanden geleden ging ik terug naar de NICU waar Tygo heeft gelegen. Om goody bags uit te delen tijdens Wereld Prematuren Dag en om mijn boek te overhandigen in een officieel persmoment. Super om ouders een hart onder de riem te kunnen steken en natuurlijk trots op het boekmoment. Met die instelling ging ik naar het Radboudumc. Tot die tijd was ik wel bij het ziekenhuis geweest, maar niet meer op de NICU afdeling.
2,5 jaar verder, de deuren gaan open en ik loop samen met de dames van Early Birth fotografie de gang op richting de NICU afdeling. Een gek gevoel overvalt me. Ik krijg een brok in mijn keel en kippenvel over mijn hele lijf. Die geluiden, de geur, de bekende gang waar we oh zo vaak doorheen zijn gelopen niet wetende hoe we Tygo op dat moment zouden aantreffen.
Nog een deur gaat open, nu naar de NICU afdeling zelf waar alle couveuses liggen. Handen ontsmetten, baby’s zien die moeten vechten voor hun leven. De één moet moediger zijn dan de ander. Indrukwekkende apparatuur bij de couveuses. Klein, jeetje wat zijn deze kleine kanjers toch klein. Wat was Tygo ook klein. Ik merk dat onbewust mijn ogen nat worden en tranen over mijn wangen rollen. We komen op de plek waar Tygo heeft gelegen. Op de plek waar ik samen met Niels naast de couveuse heb gewaakt toen Tygo moest vechten tegen die stomme infectie. Op de plek waar Tygo inderdaad keihard heeft gevochten en heeft gewonnen waar we oh zo trots op zijn.
Ja ik dacht dat dit hoofdstuk al was afgesloten en verwerkt. Ik voelde me op dat moment zo opgelaten. Je komt er om andere ouders iets leuks aan te bieden en dat zij even hun verhaal kunnen doen. Stond ik daar en had echt even genoeg aan mij zelf. In de auto op weg naar huis kwam het besef dat het helemaal niet erg is dat dit nog impact heeft soms. Want het is nogal wat een vroeggeboorte traject. Het besef hoeveel geluk we hebben gehad. Het besef wat uiteindelijk echt belangrijk is in het leven.
Bianca
Bianca is moeder van een meisje (overleden met 5 maanden zwangerschap) en een jongen (30 weken). Ze werkt als office manager en dansdocente. Bianca schreef Een giraf is geen aap, om meer bewustwording te creëren voor welke impact een vroeggeboorte kan hebben. Niet alleen voor couveuseouders zelf, maar ook voor naasten. Alle gastblogs van Bianca zijn op persoonlijke titel geschreven.
Ik werk als kinderverpleegkundigen en heb de eer om ouders te mogen begeleiden tijdens opname van premature baby’s. Ga vaak naar symposia die ook bezocht worden door ouders. Juist jullie kennis en ervaringen helpen ons goede zorg te leveren. Het mooiste vak van de wereld. Vandaag zei een vader dit nog jullie hebben een mooi beroep jullie doen het met zoveel passie en geduld. Ik heb wel eens een ouder horen spreken dat het verwerken ook in later tijdstip kwam bij haar. Het moment dat de kleine grote…Naar de basisschool ging toen pas kwam het verwerken bij haar…Tip neem de tijd net zoals vroeggeboorte onverwachts kwam zo komt het verwerken ook onverwachts op je pad! Succes
Wederom knap geschreven Bianca, mag je trots op zijn!! Een helder en mooi verhaal!!
Mooi geschreven! Niet gek denk ik, dat alles even terugkomt als je daar ineens weer naar binnenloopt. Fijn dat het nu zo goed gaat met jullie mannetje!
het verhaal is mooi en helder, ik heb dit gelukkig nooit hoeven meemaken. Wat is wel herken is dat een sterke emotie heel hard terug komt. ik heb ook geleerd dat dat goed is, iedere keer dat dat gebeurt, verwerk je weer een stukje verder…
De foto bij dit stuk, die greep me enorm aan.
Dank je wel voor je verhaal
Volgens mij heb ik jou even gesproken op wereld prematurendag. Onze zoon Mika lag toen in de ecmo ruimte op de NICU, ze hadden net geprobeerd om lichtere beademingsvorm toe te passen, maar dat was niet gelukt en dat was een flinke domper.
Nu zijn we 2 weken thuis met onze sterke Mika na 11 weken ziekenhuis. Wat hebben we toch allemaal meegemaakt… zo heftig!
De ene dag gaat het goed en de andere dag minder.
Het is fijn om met mensen te praten die ook zoiets hebben meegemaakt, het is (gelukkig)niet te begrijpen hoe het is als je dit niet hebt meegemaakt.
Iedereen zegt dat we zo sterk zijn, maar zo voelt het niet.
De verpleegsters op de NICU zijn echt helden! Zij hebben zo goed voor Mika gezorgd, ‘maar ook voor ons.
Ik ga je boek zeker kopen en lezen!
Hoi Lieke, wat super om te horen dat Mika inmiddels thuis is! Hopelijk voor jullie nu ook rustig vaarwater aangebroken, met de ruimte om dingen te gaan verwerken.
Ook al voelt het niet zo qua sterk zijn misschien, jullie hebben met elkaar heel veel overwonnen en dat is echt knap.
Ook ik moet soms na 2,5 jaar nog steeds leren dat het niet erg is dat je een keer emotioneel bent of nog ‘impact’ ervaart van het hele traject en je een dag minder sterk voelt c.q. uit balans.
Je wilt zo graag iets afsluiten en verder, maar dat heeft tijd nodig heb ik geleerd 🙂 Hopelijk kunnen jullie nu lekker genieten zonder al teveel ‘hobbels’!
Leuk, ik ben benieuwd wat je van het boek vindt! Liefs Bianca
Dit is precies ook mijn vraag. Ik ben vrij jong moeder geworden en meteen in zo’n situatie terecht gekomen. Ik was 20 jaar en ben inmiddels al 23 jaar. Mijn dochter is met 24 weken geboren en een hoop complicaties gehad. Wonder boven wonder gaat het goed met haar maar de wintermaanden zijn echt een rollercoaster ride. Wanneer iemand mij vraagt hoe het gaat zeg ik altijd maar goed. Maar ik merk nu ook na 2,5 jaar dat ik het nog echt niet verwerkt heb en Ik zou ook niet weten hoe. Dus als er tips zijn hoor ik het graag.
Gr nathaliën
Beste Nathalien,
Hier hetzelfde probleem. Mijn jongens zijn met 27 weken geboren. Nu 1,7jaar en wonder boven wonder gaat het heel goed met ze! Alleen inderdaad, de herfst en de winter maanden!! Om de week ziek! Longontsteking, oorontsteking, koorts, verkouden. Ellende!
Beste Nathalien,
Hier het zelfde mee gemaakt ongeveer met 26 weken met zoontje geboren, en 595 gram
het was een hele heftige periode voor iedereen die ons dierbaar was en ons bij stonden, ik ben tevens de dag vandaag een vriendin ook kwijt geraakt qua vriendschap.
Ik spreek haar ook niet meer helaas.
Ook de dag vandaag zit ik me af te vragen hoe ik er doorheen ben gekomen, en soms als ik nog wel eens wat lees schiet ik vol en besef ik hoeveel geluk wij hebben gehad me zoontje is helaas aan 1 oogje blind geraakt ook omdat het ziekenhuis toegegeven heeft dat het hun schuld is en aan het andere oogje is hij gelaserd aan beid oogjes omdat hij ROP had ontwikkeld.
Het is wel moeilijk om aardig te blijven tegen andere als ze iets zeggen over je kleine die van mij is net 2 jaar geworden niet gecorrigeerd pas 2 juni maar heeft zijn eerste stapjes los gezet en heel veel zeggen goh loop hij nog niet?
ook ik ben erg benieuwd of er tips zijn