Een ‘handleiding’ voor NICU-personeel.
Ik moet aanwezig zijn. Vraag me alsjeblieft niet om weg te gaan. Als ik zeg dat het nodig is dat ik blijf, dan is dat zo. Mij vertellen dat ik naar huis moet gaan om uit te rusten, helpt me niet. Mijn hart slaapt in die couveuse, ik sta met lege handen en ik kan alleen helder denken als ik bij mijn kindje ben.
Ik heb verdriet. Het is niet gegaan zoals ik gedroomd en gepland had. Mijn hoop op een voorspoedige, natuurlijke bevalling werd weggevaagd door de veel te vroege komst van mijn kind. Wees alsjeblieft geduldig en vriendelijk terwijl ik probeer te begrijpen wat dit alles inhoudt. Terwijl ik rouw om het verlies van een normale zwangerschap en bevalling. Dit zou een fijne en vrolijke tijd moeten zijn. Die tijd komt ook voor mij, maar als ik er nog niet klaar voor ben, heb daar dan begrip voor.
Ik voel me verloren. Ik had nooit verwacht op een plaats terecht te komen als een NICU. Mijn baby zien vechten is het zwaarste wat ik ooit heb meegemaakt als ouder. Dit is een emotionele achtbaan voor mij. Wil je er alsjeblieft voor me zijn als ik je nodig heb? Misschien weet je niet wat je moet zeggen, maar dat is niet erg. Weten dat jij er voor me bent als ik het nodig heb sterkt mij tijdens de zware dagen.
Ik wil een deel zijn van het team rondom mijn baby. Ik weet dat ik geen professional ben en dit is de eerste prematuur waar ik mee te maken krijg, maar het is MIJN prematuur en ik verdien het om betrokken te worden bij de zorg en de beslissingen die dagelijks genomen moeten worden. Respecteer dit alsjeblieft en zie mijn baby niet alleen als jouw patiënt, maar ook als een kind waar onvoorwaardelijk van wordt gehouden.
Ik wil graag leren. Ik ben misschien niet medisch opgeleid, maar ik ben niet dom. Sluit me niet buiten, omdat ik er misschien geen verstand van heb. Als dat zo is, leer het me dan. Ik ben bereid te leren. Ik MOET leren. Neem alsjeblieft de tijd om ervoor te zorgen dat ik weet wat ik moet weten, zodat ik mijn baby op de allerbeste manier kan ondersteunen.
Laat me ouder zijn. Ik weet dat ik er misschien langer over doe om kleine dingen te doen, zoals een luier verschonen of de temperatuur meten, maar sta me toe om deze dingen te doen voor mijn kind. Ik zal me meer betrokken voelen. Mijn herinneringen zullen gevormd worden doordat ik hierbij heb kunnen zijn en mijn bijdrage heb kunnen leveren op dit soort momenten. Dit zullen herinneringen zijn die ik voor de rest van mijn leven zal koesteren.
Vertel me alsjeblieft allemaal hetzelfde. Ik begrijp dat de NICU een grote verscheidenheid aan medewerkers heeft. Van verpleegkundigen met verschillende achtergronden en filosofieën tot artsen en therapeuten die ik maar een paar keer zal zien. Maar als iedereen op ongeveer dezelfde manier voor mijn kind kan zorgen en me hetzelfde vertelt, zal ik me niet zo verward en in de steek gelaten voelen als het gaat om de verwachtingen en doelen voor mij en mijn kind.
Ik moet je kunnen vertrouwen. Ik vertrouw het mooiste geschenk wat ik ook heb gekregen toe aan jou. Ik weet dat jij ook maar een mens bent, maar ik moet erop kunnen vertrouwen dat jij alles zal doen wat in je macht ligt om mijn baby beter te maken, om te kunnen groeien en om deze periode door te komen. Behandel mijn kind alsjeblieft alsof het er één van jou is en weet dat ik je voor eeuwig dankbaar zal zijn voor de liefde en toewijding die jij laat zien in je werk.
Ik heb hoop. Ik wil eigenlijk niet echt weten wat de statistieken zijn. Die maken me bang. Die komen niet overeen met wat ik hoop en wat ik droom. Ik begrijp dat ik het moet weten als het slecht gaat, maar vergeet niet dat ik het ook wil weten als het de goede kant op gaat. Breng me alsjeblieft niet alleen het slechte nieuws, maar maak me ook gelukkig door me de positieve berichten te brengen.
Ik bedank jou! Voor alles wat je doet. Voor alles wat je geeft. Voor iedere dag die je opoffert voor mijn kind. De NICU is heftig en niemand wil daar opgesloten zitten, maar ik ben blij dat het bestaat en dat jij daar bent. En dat jij daar iedere dag werkt. Niet alleen om mijn baby te helpen overleven, maar ook om mijn baby te helpen vooruit te komen.
Naar een blog van www.peekabooicu.com ‘A Preemie Parent’s Guide for NICU Staff’.
WOW!! Het omschrijft precies wat we af en toe voelden.
Het bezorgt me gewoon kippenvel…..
Kippenvel! Beschreven zoals t voelt. Brengt t weer naar boven.
Mooi geschreven.
dit omschrijft echt alles. Heel mooi, zelfs een traantje weggepinkt
Tranen vanaf regel één….bedankt dat ik weer even kon huilen ….
xxx
zo herkenbaar… en wat wordt het soms vergeten door het personeel
Prachtig geschreven en zo waar!!! Inmiddels is mijn dochter 17 jaar en nog krijg ik tranen in mijn ogen als ik dit lees.
Heel mooi geschreven, zo waar!
Mooi geschreven en zo herkenbaar
Prachtig
Prachtige, herkenbare, ontroerende en ook troostende tekst!
Dank je wel, Kleine Kanjers!
Geweldig geschreven !
Wel even slikken maar het is zo waar
Zo herkenbaar… Ook hier komen die gevoelens terug naar boven. Ondertussen zijn mijn 2 kleine schatjes al 7 maanden. Nadat ze geboren werden op 29 weken doen ze het nu echt super!
Ik wil als vader van een neonatologie-verpleegkundige, al 25 jaar, een pleidooi houden voor de liefde en inzet van haar en haar collega’s. Dus: Nieuwe ouders die E.e.a. overkomt, wees gerust jullie kind is in deskundige, liefdevolle handen.
Voor ons al 21 jaar geleden dat ons eerste kindje (dochter) te vroeg en prematuur geboren werd en verzorgd werd in het JulianaKinderziekenhuis. Helaas is zij door alle liefdevolle verzorging en zeer professionele inzet van artsen en verpleegkundigen na een aantal weken overleden. Wij hebben gelukkig -ondanks het verlies, en toentertijd een rollercoaster aan emoties- hele warme herinneringen aan deze periode vooral doordat we zoveel betrokken werden bij de handelingen en behandeling van haar.
Na 7 jaar … nog steeds krop in de keel … en zo herkenbaar …
Dertig jaar geleden stonden wij dagelijks aan de couveuse van ons te vroeg geboren dochtertje. Er is níéts veranderd in de gevoelens, het denken, het verdriet, de verwardheid van de ouders die nú te maken krijgen met vroeggeboorte…… Ik herken álles aan wat hier beschreven wordt…. Zorg goed voor die kleine dappere babietjes en hun ouders….ze verdíénen het!!
Dat is nu precies wat mij zo aan dit werk bind. Steun zijn voor ouders die in zo’n situatie terecht komen. Ze hebben er niet om gevraagd en worden overvallen. Samen staan we sterk.
Mooi geschreven! Ik werk zelf op een NICU en neem dit zeker mee om jullie als ouder zo goed mogelijk te kunnen ondersteunen. Aan iedereen die een kindje op de neonatologie heeft liggen, veel sterkte, veel geluk, veel liefde en geniet van jullie wondertje.
prachtig. en zo herkenbaar. wat een moeilijke tijd vond ik dat, ondanks alle lieve verpleegsters en artsen stonden wij als ouders veel alleen met deze moeilijke strijd. want ja alles wat ik gehoopt had verliep anders. gelukkig is onze wondertje een vrolijk gezond mannetje die nu inmiddels 7 jaar al weer is.
kan niet anders zeggen een prachtig omschreven stuk met veel herkenning.
Wat mooi omschreven, dit zouden de tien vuistregel van de NICU moeten zijn…
Ik ben blij dat ik zo’n mooi vak mag uitoefenen
Prachtig omschreven en zo herkenbaar!
Ik heb het nooit meegemaakt, maar prachtig geschreven, het wordt heel invoelbaar
Komt er ook een ’10 dingen die je moet weten als ik voor je kind zorg?’
Heb je daar dan specifieke ideeën over Jelle?
Het is voor mij nu 24 jr.geleden! Mooi dat dit nu zo kan, neem je tijd, probeer te genieten van alle kleine dingen. hou een schrift bij met jou gevoelens…Maar elke keer als het weer gebeurd in je nabije omgeving krijg ik er weer kippenvel van, en ben je dankbaar dat alles naar omstandigheden goed gaat.
ik zat toen ik het leesde gewoon te huilen dit is zo precies wat ik voelde en ik tegen niemand wilde zeggen bang dat ik een teken van zwakte liet zien terwijl ik zo sterk moes zijn voor me zoontje
Kippenvel en zo intzettend herkenbaar… Gewoon ontroerend… Wij zijn in doetinchem fantastisch behandeld… Vanaf de dag van mijn opname werd duidelijk dat loek te voeg zou zijn… Zulke lieve zorgzame mensen op neonathologie!
Prachtig geschreven! Inderdaad zeer herkenbaar! Wij hebben het twee keer meegemaakt! Zes jaar en zes weken geleden. Het personeel was fantastisch twee keer!!
Als opa van een prematuur en werkzaam in een ziekenhuis met een NICU is dit heel herkenbaar en heel goed verwoord. Blij, dat ze de jonge kanjers zo vaak kunnen “redden”, maar begrijp ook de wanhoop van sommige ouders. Hulde aan de ouders en de mensen van de NICU.
Wauw….. zo mooi geschreven! Precies mijn gevoel nu bijna 2 jaar geleden…. Alles komt nu in deze dagen terug en nu ik dit zo lees: Tranen in mijn ogen!
Eindelijk erkenning. De WijJongeOuders gooide ik laatst uit pure frustratie ongelezen erg… Wat nou fijne zwangerschap? En toen las ik dit….Dank je wel..