Kimberly, wil je jezelf even voorstellen?
Ik ben Kimberly, 36 jaar, ik woon samen met mijn vriend, met wie ik inmiddels 6 jaar een relatie heb. Samen zijn wij ouders van 2 prachtige tweelingdochters, Naleya Rose* en Catalina Cherry. Ik werk een aantal uur in de week als huishoudelijke hulp. Ook werk ik via een PGB bij mijn ouders, die zelf allebei lichamelijk beperkt zijn.
Met hoeveel zwangerschapsweken zijn Naleya* en Catalina geboren?
Onze meisjes zijn geboren met 26.5 weken zwangerschap. Naleya* woog 775 gram en Catalina 650 gram. Ze waren allebei 30 cm “groot”. Ze zijn een twee-eiige tweeling.
Je was zwanger van een tweeling, dus jouw zwangerschap was extra spannend.
Met hoeveel zwangerschapsweken kwamen jullie erachter dat jullie baby’s te vroeg geboren zouden worden?
Ik had eigenlijk de perfecte zwangerschap. Elke controle en echo was goed en niets wees erop dat ik veel te vroeg zou bevallen. Rond de 24-25 weken had ik weer een controle. De gynaecoloog vond de meisjes wat aan de kleine kant en adviseerde mij om het rustiger aan te doen. Verder zag alles er goed uit. Tot dan toe werkte ik gemiddeld 24 uur per week als huishoudelijk hulp. Ik ben toen meteen gestopt met werken en ben het rustiger aan gaan doen.
Toen ik precies 26 weken zwanger was, had ik weer een controle. Normaal ging mijn vriend elke controle mee, maar deze keer was mijn moeder erbij zodat ze, als trotse oma, ook haar kleindochters kon bewonderen in mijn buik. De echoscopiste vertrouwde de echo niet helemaal en daarom werd ik naar de triage gestuurd op de kraamafdeling.
Daar hebben ze een doppler echo gemaakt en bleek dat de toevoer naar de placenta niet goed liep. Ik moest met spoed, met de ambulance, overgeplaatst worden naar het Erasmus-MC in Rotterdam. Daar heb ik een nacht op de verloskamers gelegen en kreeg ik meteen longrijpers. Ze waren bang dat onze meisjes die nacht al zouden komen.
De volgende ochtend was het was rustiger in mijn buik en het Erasmus lag vol, dus werd ik overgeplaatst naar het MMC Veldhoven. Daar heb ik onze meisjes uiteindelijk nog 5 dagen in mijn buik kunnen dragen en toen werd er besloten dat het beter was om ze te gaan halen met een spoedkeizersnede.
Na 18 dagen hebben jullie afscheid moeten nemen van Naleya*. Haar tweelingzusje Catalina heeft bijna drie maanden in het ziekenhuis gelegen. Dat moet enorm zwaar voor je zijn geweest. Hoe heb je dit ervaren?
Toen Naleya* en Catalina geboren waren, lieten ze meteen merken hoeveel pit ze hadden. Van het begin af aan waren ze twee echte vechtertjes. Ook de artsen en verpleegkundigen stonden versteld hoe goed ze het deden. Natuurlijk ging de ene dag beter dan de andere, maar al met al bleven ze goed doorvechten.
Tot de dag dat ze 2,5 week oud waren. Mijn vriend was net naar huis, want die zou de volgende dag voor het eerst weer paar uurtjes gaan proberen te werken. Het was 23.00 uur en ik was net klaar met buidelen met onze prachtige meiden toen Naleya* opeens heel ziek werd. Je zag haar buikje opzwellen en blauw kleuren. Nadat er foto’s gemaakt waren, bleek dat ze heel ziek was.
Ze wisten nog niet precies wat het was, maar dachten aan acute NEC. Ze werd om een uur ’s nachts met spoed van Veldhoven naar het WKZ in Utrecht gebracht. Daar hebben ze nog 1,5 uur alles geprobeerd, maar ons meisje was al te verzwakt. Net toen de arts met ons wilde overleggen of ze nog moesten proberen te opereren, besloot Naleya* zelf dat het genoeg was geweest, en een paar uur na aankomst in het WKZ overleed ze.
Ik wilde Naleya* per se thuis in haar bedje hebben tot aan de begrafenis, en dit hebben we gelukkig ook kunnen doen. We hebben nog een fotoshoot van Make a Memory gehad in het ziekenhuis, samen met Catalina. Deze foto’s zijn heel waardevol voor ons.
De vijf dagen dat Naleya* thuis was, voelde ik me zo verscheurd. Aan de ene kant wilde ik bij haar zijn en haar vasthouden en kusjes geven nu het nog kon. Maar aan de andere kant lag Catalina nog steeds te vechten voor haar leventje. Als ik thuis was voelde ik me schuldig dat ik niet in het ziekenhuis was, en als ik in het ziekenhuis was voelde ik me schuldig dat ik niet thuis bij Naleya* was.
Toch ging ik elke dag twee of drie uurtjes naar Catalina om met haar te buidelen. De verpleging was ook zo ontzettend lief. Ze stonden voor ons klaar, gaven alle tijd en aandacht aan Catalina en waren zo betrokken. Twee verpleegkundigen zijn zelfs naar de begrafenis gekomen en een andere verpleegkundige heeft, tijdens het afscheid van Naleya*, continu bij de couveuse van Catalina gezeten. Zodat zij niet alleen was terwijl wij afscheid namen van haar tweelingzusje.
Ik kan gelukkig heel goed over Naleya* praten en ben super trots op haar. Ze waakt zo ongelooflijk goed over haar kleine tweelingzusje. Het zal altijd dubbel blijven, met speciale dagen, als Catalina weer een nieuwe stap in haar leventje heeft gemaakt, of als ik andere tweelingen zie. Maar dit gevoel mag er ook zijn. Ik ben en zal altijd een tweelingmama blijven!
Hoe gaat het nu met Catalina? Merk je verschil met leeftijdsgenootjes?
Met Catalina gaat het goed. Vorig jaar tijdens de 1-jaar-follow-up maakten de artsen zich zorgen omdat ze verder achter liep dan de 3,5 maand die ze te vroeg is geboren. We kregen afspraken voor een MRI-scan en een onderzoek bij de ontwikkelingspoli, maar toen kwam de eerste coronagolf en werd alles uitgesteld.
Uiteindelijk kregen we afgelopen zomer te horen dat Catalina een milde vorm van CP (cerebrale parese) heeft. Dat houdt in dat een bepaald gedeelte van haar hersenen beschadigd is, waarschijnlijk door haar extreme vroeggeboorte.
Sindsdien wordt ze begeleid door het revalidatiecentrum. Ze gaat hier twee halve dagen per week naar de therapeutische peutergroep, waar ze het ontzettend naar haar zin heeft. Daar krijgt ze haar fysio en logopedie. Ook heeft ze spalkjes voor haar beentjes. Ze kreeg een speciaal looprekje, een soort mini rollator en een statafel, waar ze elke dag minimaal een half uur in moet staan om de spieren in haar kuiten sterker te maken en te verlengen.
Toen dit traject afgelopen september begon, vertelde de revalidatiearts ons dat ze wel zou gaan lopen maar dat dit een lang traject zou worden. Nou, ons dametje besloot iedereen even een poepie te laten ruiken! Op 9 december zette ze haar eerste stapjes los en sinds eerste kerstdag loopt ze het hele huis door en vindt ze het superleuk om buiten te wandelen en in de plassen te stampen.
Alle dokters, therapeuten en andere hulpverleners zijn helemaal verbaasd over hoe snel en goed ze loopt in paar weken tijd. Daaruit blijkt maar weer wat een pittige en eigenwijze tante ze is! That’s my girl!!
Ze loopt wel wat achter in haar ontwikkeling ten opzichte van haar leeftijdsgenootjes, maar ze komt er wel en doet het lekker op haar eigen tempo.
Hoe gaat het nu met jou?
Met mij gaat het gelukkig goed. Ik heb vanaf het begin af aan goed over Naleya* kunnen praten en ben super trots op allebei mijn meiden. Het gemis zal er altijd blijven en de vraag “wat als” zal ook altijd blijven, maar dat is ook niet erg.
Ik heb nu geen behoefte aan professionele hulp, maar het is fijn om te weten dat het er wel is als ik dit in de toekomst wel nodig zou hebben. Ik ben lid van de Facebookgroep ‘Tweelingengeltjes’. Daar zitten in totaal bijna 700 andere ouders in die ook afscheid hebben moeten nemen van een tweeling en één of allebei hun kindjes zijn verloren. Uit deze groep haal ik veel steun.
We gaan vaak naar het grafje van Naleya* en hebben thuis ook een mooi gedenkhoekje voor haar. Catalina snapt er nu natuurlijk nog niet veel van, maar ze gaat altijd mee naar het grafje en zwaait dan naar haar kleine grote zus. Thuis kletst ze ook geregeld tegen haar foto en ze zal altijd weten dat Naleya* haar tweelingzusje is en over haar waakt.
Het je tips of een adviezen voor andere ouders die afscheid moeten nemen van tweeling, één of beide kindjes verliezen? Wat zou jij destijds graag hebben willen weten?
Tegen ouders van prematuur geboren kindjes wil ik vooral zeggen dat ze niet op moeten geven en vol moeten houden, hoe zwaar het soms ook is. Die kleintjes weten ons elke keer weer te verbazen met hun vechtlust. Probeer af en toe ook even wat rust te nemen, hoe moeilijk dat ook is. Je kindje heeft er niks aan als het straks eindelijk mee naar huis mag en mama en papa helemaal uitgeput zijn.
Voor ouders die helaas ook afscheid hebben moeten nemen van tweeling, of een of meerdere kindjes moeten missen, hou vol! Hou je gevoelens niet binnen. Huil wanneer je wil en lach wanneer je wil. Voel je niet schuldig, probeer erover te praten en blijf je kindje(s) benoemen. Noem mijn naam en ik besta!
Veel mensen weten niet wat ze moeten zeggen of doen als iemand die ze kennen een kindje verliest, en durven dan vaak niks te zeggen of doen. Geef aan wat jij fijn vindt en neem vooral je tijd. Hoe moeilijk het soms ook lijkt en hoe diep het dal soms ook is, ook jij komt eruit en het maakt je alleen maar sterker als persoon.
Deel jouw verhaal
Met deze rubriek geven we je een kijkje in verhalen, perspectieven en ervaringen van andere ouders. Heb jij een kindje dat te vroeg geboren is en wil jij ook je verhaal delen, dan kun je ons mailen: info@kleinekanjers.nl. Vergeet ook niet het vorige artikel te lezen, waarin Afke haar verhaal deelt over de vroeggeboorte van haar zoon Floyd, die met 34 weken werd geboren, midden in de coronatijd.
Via onze Facebook-groepen kun je in contact komen met andere Grote Kanjers, ouders van Grote Kanjers en ouders van Kleine Kanjers.
Lieve schat,
vol ontroering en met grote trots hebben we bovenstaand gelezen. Wat heb je ‘jouw verhaal’ prachtig verwoord. We zijn zo ongelooflijk trots op jou. Je bent zo sterk!
Vóór de geboorte van de meisjes zeiden we al tegen elkaar, ‘zeker weten dat zij een supermoeder wordt’. En dat ben je! Als we nu ook zien hoeveel geduld je met Catalina hebt. Dank zij jouw tomeloze inzet is zij zo ver gekomen zoals ze is. Daar zijn wij van overtuigd. Je bent dan ook een voorbeeld voor velen. We houden van jou en jouw 2 meisjes!