Voor het tijdschrift Mijn Geheim werd Ineke geinterviewd door Hester. Het interview omschrijft de heftige geboorte van haar zoon, na 29+1 weken zwangerschap en de lange ziekenhuis periode daarna. En hoe Ineke van zoiets heftigs, iets positiefs heeft kunnen maken door samen met haar zus de webshop Pequenito te starten. Wat er inmiddels toe heeft geleid dat Ineke één van de eigenaaresssen van KleineKanjers is.
Ben je benieuwd naar haar persoonlijke verhaal, lees het dan hieronder.

Ineke (35) heeft een relatie met Brian (35) en is moeder van Tygo (5) en Otis (1). Haar oudste zoon werd na slechts negenentwintig weken zwangerschap geboren en lag vier maanden in het ziekenhuis. Het inspireerde Ineke en haar zus om een webshop in kleding in de allerkleinste maatjes te beginnen.

Ik had een geweldige zwangerschap. Er was niets aan de hand en ik voelde me prima. Wel wilde ik weer terug naar Nederland. Brian en ik woonden in Zwitserland en ik had heimwee. Ik wilde graag bij mijn familie zijn. We moesten nog van alles regelen: huisvesting, maar ook het nodige papierwerk. Brian is namelijk Amerikaans en had nog nooit in Nederland gewoond. In Nederland vond ik een fulltimebaan en we kochten een huis, waarin een aannemer aan de slag ging. Ondertussen woonde ik bij mijn zus.

Ik was negenentwintig weken zwanger, toen Brian weer tijdelijk overkwam om te helpen met de verbouwing. Ik had al de hele dag buikpijn en dacht aan een blaasontsteking. De huisarts controleerde mijn urine, maar er werd niets gevonden. Die avond ging ik vroeg naar bed in de hoop dat de pijn zou verdwijnen, maar het werd alleen maar erger. We besloten het ziekenhuis te bellen. De aanvankelijke reactie was: “O, dat is vast een blaasontsteking.” Dat kon ik gelukkig direct weerleggen, waardoor ik toch even mocht langskomen.

In het ziekenhuis werd direct duidelijk dat het hartje van de baby nog maar heel zwakjes klopte. De verpleegster die dat constateerde, handelde heel kordaat: ze haalde er direct een co-assistent bij, die meteen de gynaecoloog opriep. Ik lag in een academisch ziekenhuis, waar vierentwintig uur per dag een gynaecoloog aanwezig was. Een paar minuten later stond ze naast mijn bed. Ze onderzocht me en pakte vervolgens mijn hand vast. “Ik weet niet of je kind het gaat redden”, zei ze. “Het moet er nú uit.”

Ik was in shock en Brian uiteraard ook. Binnen no time stonden er zes, misschien wel tien mensen om mijn bed en iedereen deed iets. Zelfs toen ik met bed en al over de gang werd gereden, waren ze nog met me bezig. Ik wilde de geboorte van mijn kind per se bewust meemaken, maar daar was geen tijd voor. Ik kreeg een kapje op mijn neus en vanaf dat moment weet ik niets meer. Toen ik weer bijkwam, hoorde ik dat we een zoon hadden gekregen. We noemden hem Tygo. Tussen het parkeren van de auto en de geboorte had niet meer dan een uur gezeten. Alles was zo snel gegaan!

Stoned van de morfine werd ik naar Tygo gebracht. Op zijn gezichtje zat een kapje dat hem hielp ademen en door alle snoertjes en draden was er weinig van hem te zien. Als ze hadden gezegd dat het toch de baby van iemand anders was, had ik het direct geloofd. Het was een heel rare gewaarwording. Tygo had het heel zwaar. De dag na zijn geboorte werd hij aan de beademing gelegd en na drie dagen werd hij getroffen door een hersenbloeding. Artsen hebben een week lang gevreesd voor zijn leven, wij hielden die angst veel langer. Omdat er vocht ophoopte in Tygo’s hersenen, werd er een drain aangelegd. Vanwege dat vocht moest hij uiteindelijk vier lange maanden in het ziekenhuis doorbrengen.

Mijn wereld draaide van het ene op het andere moment om Tygo. Ik wilde iets met deze ervaring doen, het hield me zo ontzettend bezig! Samen met mijn zus kwam ik op het idee om een webshop te beginnen met kleertjes en cadeautjes voor de allerkleinsten. Ik weet nog dat de verpleegster op een dag zei dat Tygo wel een rompertje aan mocht. Dat had ik niet! Al die dingen zou ik in mijn verlofperiode gaan halen! En welke maat had hij eigenlijk? Ik vond iets in maat achtendertig, maar dat was nog steeds te ruim. De lengte klopte wel, maar Tygo was zo mager dat hij erin zwom. Ik wilde iets moois hebben, iets wat goed aansloot. Juist als je kindje weken of maanden bloot in een couveuse heeft gelegen, is dat ontzettend belangrijk.

Mijn zus en ik – en inmiddels ook onze schoonzus – importeren nu alweer een paar jaar verschillende ‘kleine maten’- merken en verkopen alles in onze webshop. Sinds een jaar is het platform Kleine Kanjers ook van ons. Dat is een website voor iedereen die op wat voor manier dan ook met vroeggeboorte te maken heeft. Daar ligt mijn hart écht. Ik vind het heel fijn om mensen bij te staan met advies. Het raakt je namelijk niet alleen in de tijd rondom de geboorte, maar ook daarna. Tygo gaat nu bijvoorbeeld naar een gewone school, maar tot vorig jaar wisten we niet of dit voor hem weggelegd zou zijn. Hij is nu vijf, maar ziet eruit als een vierjarige. Hij loopt met alles een beetje achter, maar is de laatste tijd wel met een enorme inhaalslag bezig.

Het is onze voornaamste missie om de kraamtijd van ouders van prematuurtjes ook een beetje feestelijk te maken. Ik heb gemerkt dat mensen je bij een vroeggeboorte zelfs geen kaartje durven te sturen. Terwijl die kaartjes en cadeautjes juist zo belangrijk zijn! Ik wilde ook beschuit met muisjes, mooie kleertjes cadeau krijgen en genieten van mijn kraamtijd. Ik wilde ook horen hoe schattig Tygo was,hoewel ik natuurlijk ook wel doorhad dat dit wat lastiger te zeggen was met al die slangen en snoeren. Met onze webshop helpen mijn zus en ik hulpeloze familieleden die graag iets willen doen en de plank niet willen misslaan. Opa’s en oma’s die met een gepast cadeau op kraamvisite willen komen, maar ook ouders die hun vroeggeborenen leuk willen aankleden.