Lieve papa’s en mama’s, lieve kleine kanjers en lieve kleine Jack,

Ik ben Sandra, 32 jaar, woon in Amsterdam en ben sinds 07-12-’15 de trotse trotse mama van Jack.
Het is een jaar geleden dat mijn man Rudi en ik in een, jullie maar al te bekende, rollercoaster terecht kwamen. Nu een jaar later, denk ik nog vaak terug aan een tijd die zo intens was. Ik bladerde de dagboekjes nog eens door en samen met Hanneke (oprichtster Kleine Kanjers) kwam ik op het idee om deze dagboek verhalen in een blog te gaan verwerken.
De komende weken neem ik jullie in een wekelijkse blog mee, even terug naar vorig jaar, naar hoe onze rollercoaster er in die periode uit zag.

Jouw papa kon niet wachten tot wij een kindje zouden krijgen en ook mama wilde heel graag een mini aan ons gezinnetje toevoegen. Dus toen wij na slechts 2 mislukte pogingen, op Vaderdag 2015 een positieve zwangerschapstest deden, konden we ons geluk niet op.
We konden het wel van de daken schreeuwen en dat deden we dan ook maar gewoon. Nadat we diezelfde dag het nieuws bij het graf van jouw overleden opa Jacob zijn gaan vertellen, hebben we al vanaf week 6-7 langzaamaan onze lieve familie en vrienden op de hoogte gebracht. De oma’s en opa huilden van blijdschap, er werd een announcement voor op social media gemaakt en mama meldde zich aan bij Moeders voor Moeders. Spulletjes werden er nog niet zoveel gekocht, want mama wilde toch wel erg graag eerst het geslacht weten.

1e trimester Juni-Augustus 2015

Hoewel wij enorm blij waren met de zwangerschap en het heel erg leuk vonden om met jou in mijn buik overal heen te gaan, vond mijn lichaam de zwangerschap een minder groot feest.
Nooit eerder was ik zo hondsmoe en misselijk geweest en al ik week 8 was de onderdruk van mijn bloeddruk aan de bovengrens. Ik maakte me hier eigenlijk niet al te veel zorgen over en was vooral gefocust om ondanks mijn klachten, mijn werk zo goed en veel als mogelijk te verzetten.

2e trimester September-December 2015

Bij de 20 weken echo kregen we te horen dat alles er goed uit zag en dat jij tegen onze vermoedens in, een jongetje blijkt te zijn ☺! Je krijgt de werknaam Barry en mama verheugt zich erop om eindelijk te gaan shoppen, maar die stomme bloeddruk gooit roet in het eten. Want tijdens de 20 weken echo op 11 oktober, blijkt de onderdruk namelijk gestegen te zijn tot boven de bovengrens, dus ik moet voor een extra controle terugkomen. Ook bij die controle is de bloeddruk te hoog, ik krijg een spoeddoorverwijzing en wordt voor de verdere controles overgedragen aan het ziekenhuis.
In het MC Slotervaart wordt ook een hoge bloeddruk gemeten en moet daar na twee dagen weer terug komen. Tijdens die tweede controle wordt besloten dat ik moet starten met medicatie en per direct moet stoppen met werken. Nu ben ik een persoon die als die eenmaal lekker op gang is, moeilijk te stoppen is. En al bij 21 weken zwangerschap stoppen met werken, ging er bij mij niet in. Er volgende dus een flinke discussie met de gynaecoloog, maar realiseerde me na haar motivaties dat ik me toch echt bij dat lot moet neerleggen.

In de opvolgende weken in oktober-november ben ik 2-3 keer per week in het ziekenhuis te vinden voor bloeddrukcontroles en echo’s, ook krijg ik mijn eerste CTG’s. Deze onderga ik nog vrij ontspannen. Zeker omdat ik dan nog geen idee heb wat goed/minder goed is op de echo’s & CTG en tevens toch nog onvoldoende voorzie wat het eventuele verdere beloop van deze zwangerschap kan zijn.

1e opname

Bij 24 weken zwangerschap worden verhoogde nierwaarden in het bloed gezien en blijkt ondanks intussen een handvol pillen de bloeddruk onvoldoende te reageren op de medicatie. Als op 10 november op een echo gezien wordt dat je een groeiachterstand hebt en dat de druk op de navelstreng te hoog is, zijn er toch echt wel grote zorgen. Er wordt mij verteld dat de placenta te klein is aangelegd en dat er onvoldoende bloed naar jou toe gaat. Conclusie is dat ik direct, bij 24 weken zwangerschap, ter observatie opgenomen moet worden en dat ik iemand moet bellen om mijn spullen te halen. Papa Rudi was tot dusver naar alle controles mee geweest, maar precies die keer was ik alleen. Toen ik jouw papa belde, zijn stem hoorde en hem het heftige nieuws moest overbrengen brak ik dan ook volledig. Ik voelde me heel alleen en was enorm bang dat het steeds slechter zou gaan met jou. Na een ziekenhuisopname van 3 nachten blijkt de bloeddruk vooral zijn eigen leven te leiden. Maar op de CTG’s wordt een voldoende stabiel beeld gezien en onder zeer strikte voorwaarden mag ik naar huis.
Waar ik eerder veel moeite had om de verleiding tot activiteit te weerstaan, voelde ik me intussen steeds minder goed en dat hielp me om mezelf rustig te houden.

2e opname

Als ik op 24 november precies 27 weken zwanger ben, hebben we weer een groeiecho die absoluut niet positief uitvalt. T.o.v. de echo 2 weken ervoor blijk je namelijk nauwelijks gegroeid te zijn, je geschatte gewicht is slechts 800 gram. En hoewel dit de twijfels over mijn kleine buik bevestigd, slaat het nieuws in als een bom! De gynaecoloog vertelt ons dat je hoogstwaarschijnlijk ernstig prematuur geboren moet gaan worden en dat we daarom naar een ziekenhuis met NICU overgedragen worden. We kiezen voor het VUmc en ik word daar die dag met spoed opgenomen. Ik mag direct niet meer lopen, wordt aan het CTG gelegd, krijg longrijpers en weer een echo. We worden overspoeld met witte jassen, want de artsen zijn bang dat jij zelfs die dag al geboren moet gaan worden. Zo zit er al direct een neonatoloog bij ons aan bed om ons te informeren over de periode die ons te wachten staat en krijgt Rudi al een rondleiding op de NICU. We horen dat er sowieso een keizersnede zal plaatsvinden, omdat jij een natuurlijke bevalling niet zult overleven. En ook wordt ons verteld dat jij na de geboorte niet bij mij komt, maar direct (in plastic zak) naar een opvangtafel gaat om gestabiliseerd te worden.
Ik blijf aan het CTG liggen, met de hoop dat het beeld voldoende stabiel blijft, zodat jij toch nog niet geboren hoeft te worden. Elke dag die jij langer in mijn buik kunt blijven zitten is een belangrijke gewonnen dag begrijpen we intussen. Want hoewel je niet meer (zoveel) groeit, rijpen je longen en overige organen wel door. Na uren aan het CTG, mag deze er voor de nacht gelukkig af. Maar de volgende ochtend worden mama’s elektronische vriend en zij alweer vroeg herenigd. Het CTG is erg vlak en je hebt ook wat dipjes in je hartslag. De artsen maken zich zorgen over de veiligheid voor jou in mijn buik en we bereiden ons voor op de geboorte. Ik blijf nuchter, krijg een infuus met magnesium, de 2e longrijpingsprik en de neonatoloog komt weer langs. Wat ben ik blij dat jouw papa er ook al vroeg was, want ik ben verdrietig en bang en hij steunt me zo goed! In alle hectiek rond mijn bed proberen we nog zo helder mogelijk na te denken over wat jouw namen nou moeten worden. Ook bespreken we met de artsen wat de overlevingskansen zijn van een kindje met een dusdanig laag gewicht.
Via de CTG wordt je nauw in de gaten gehouden en na een record van 17 uur aan het CTG, is mijn rug gebroken, maar er wordt besloten dat je toch nog even bij mama mag blijven!

Rust

Ik krijg een fijne éénpersoonskamer en er volgen rustigere dagen. ’s Ochtends en ’s avonds heb ik een CTG en twee maal per week vindt er een echo plaats, waarbij met name naar de drukken in diverse bloedvaten worden beoordeeld. Gelukkig is het werk van papa heel flexibel en krijgt hij de ruimte om bij mij te zijn wanneer hij dat wil. Papa is er veel en sowieso altijd bij de echo’s aanwezig, want die vind ik erg spannend. De waarden van de drukken in de vaten fluctueren enorm, de ene keer blijken ze zorgwekkend slecht te zijn, terwijl ze een volgende keer weer voldoende goed kunnen zijn. De zorg in het VUmc is echt fantastisch, ik merk dat ik met echte specialisten te maken heb en ben enorm blij dat ik zoveel vertrouwen heb ik mijn opname daar. Ik kan de rust best goed vinden en van vilt naai ik zelf de beestjes die aan jouw muziekmobiel moeten gaan komen. Het muziek-speeldoosje van de mobiel is ook bij mij in het ziekenhuis en het muziekje “You are my sunshine, my only sunshine, you make me happy when skies are grey” speel ik regelmatig voor jou. Met traantjes in de ogen zingt mama dan mee en het liedje krijgt een speciale betekenis.
We laten niet al te veel visite komen, omdat ik de prikkels onvoldoende verdraag en dit directe invloed op mijn bloeddruk heeft. Van de mensen die wel komen krijg ik de allereerste premature kleertjes van maat 38-44 en het maakt indruk op me hoe klein die kleertjes zijn! Ook krijg ik van Marieke, een ervaringsdeskundig vriendinnetje, een heerlijke tube handcrème, want die kan ik volgens haar straks goed gebruiken ;-). Het zelf kopen van kleertjes was er door de bedrust overigens nog steeds niet van gekomen. En sinds de opname in het MC Slotervaart durf ik zelfs niets meer te kopen, uit angst dat ik daarmee een slechte afloop voor jou “jinx”. Marieke drukt me op het hart dat er tijdens de NICU periode in de VU toch geen kleertjes gedragen mogen worden en dat ik dan voldoende tijd heb om wat dingen voor je te kopen, voor de fase na de NICU. Deze periode van rust geeft ons de kans om ons in te lezen in wat een premature geboorte betekent. In die online speurtocht beland ik ook al op de Kleine Kanjers pagina en worden de mijlpaalkaarten en het Babyboek voor Prematuren wel al gekocht!
Papa Rudi heeft alvast een knuffeltje voor je gekocht. Hij heeft gekozen voor een heel klein olifantje die jij na de geboorte bij z’n slurfje vast kan pakken. Mama vind dat zo lief van papa en daardoor fantastisch dat dit tot de dag van vandaag jouw favoriete knuffeltje blijkt te zijn!

28 weken!

Dat ik op 1 december de 28 weken zwangerschap heb gehaald, wordt met appeltaart gevierd! Een termijn waarvan we die week ervoor niet hadden durven dromen. En ook na de 28 weken-mijlpaal gaan er nog wat dagen voorbij. Ik ontwikkel wel een zwangerschapsvergiftiging en heb daardoor regelmatig een soort koliekaanvallen van heftige pijn aan mijn lever. Maar zowel de CTG’s als de bloeddruk zijn stabiel, tot 5 december…

Dit voelt niet goed

Nadat opa en oma cadeautjes voor Sinterklaas hebben gebracht, krijg ik weer zo’n pijn aanval. Deze aanvallen zijn zo intens dat ik lig te krioelen, maar juist op die momenten is het belangrijk een CTG te maken en dus moet ik stil liggen. Ik hang te worstelen aan de papegaai boven het bed en tegelijkertijd wordt mijn bloeddruk gemeten. Voor het eerst is die echt torenhoog, dus de gynaecoloog wil direct de medicatie verhogen. Ik vraag om een tweede meting na het wegtrekken van de pijn, maar helaas blijkt ook die te hoog. Er is mij verteld dat het voor de placenta van groot belang is dat de bloeddruk ook weer niet te laag wordt, dus ik hoop dat de verhoging van de medicatie geen kwaad kan. De gynaecoloog vertelt mij dat als dit tekenen zijn van verergeren van de zwangerschapsvergiftiging, je niet achter de feiten aan wilt lopen en daar heb ik begrip voor.
Op 6 december word ik wakker met een ander gevoel. Want hoewel jouw schopjes de laatste weken sowieso al niet zo sterk meer waren, heb ik je deze ochtend nog helemaal niet gevoeld. Het CTG wordt spoedig aangesloten en gelukkig zien we dat je nog wel leeft.
Maar het is anders… het CTG is waar mogelijk nóg vlakker, er zijn meer dipjes, ik hoor geen bewegingsgeluiden en geen hikjes, dus ik krijg het voorgevoel dat je niet lang meer in mijn buik kunt blijven. En als de bloeddruk gemeten wordt, wordt mijn angst bevestigd, de onderdruk is te laag. We hebben overleg over het wel/niet continueren van de verhoogde dosis en ik ben blij dat de extra pil er weer af gaat. We hebben de 29 weken zwangerschap namelijk in het vizier en ik had intussen het gevoel gekregen ook die te kunnen gaan halen… Maar daar ben ik dus nu niet meer zo gerust op.
De rest van de dag verloopt redelijk rustig en het is wachten op de echo die de volgende ochtend vroeg zal plaatsvinden.

Lees over een week in de volgende blog of we de 29 weken gaan halen, over Jack zijn geboorte en over zijn eerste dagen op deze wereld.

Hoofdfoto: Melanie, Shoot Magic Moments