Nadat jullie zoon thuis is gekomen begint het verwerken pas echt

Welke verpleegster, arts of maatschappelijk werkster zegt het niet bij ontslag van je kind uit het ziekenhuis. En het is zo. Bij de geboorte ben je in een achtbaan gestapt en je houdt je goed vast om niet te vallen maar zodra je uitstapt besef je pas waar je in hebt gezeten.

Iedereen verwerkt een vroeggeboorte op zijn eigen manier. Wellicht ook afhankelijk van hoe lang en hoe zwaar de ziekenhuisopname zijn geweest. Maar ook dat zegt niet altijd alles.

Hoe ga ik dat doen, dacht ik bij mezelf, dat verwerken. Weet je wat, laat ik eens een potje lekker gaan huilen. Maar de tranen, die kwamen maar niet. Ik bekeek foto’s van mijn zoon aan allerlei slangetjes, ik luisterde trieste muziek… het hielp allemaal niet.

Ik ging schrijven met andere moeders die hetzelfde was overkomen. Vertellen over mijn zoon en wat ons was overkomen. Ik huilde niet, ik schreef en anderen ‘luisterde’ en dat was goed.

Op een dag, niet erg lang na de thuiskomst van onze zoon, stond ik te kijken naar twee streepjes op een zwangerschapstest. Er ging van alles door me heen. Blijdschap, angst… Na een vroeggeboorte is een zwangerschap nooit meer onbezorgd.

Maar hoe zat dat nou met dat verwerken? Ik had nog steeds niet gehuild dus wat betekende dat nou? Nu moest ik mezelf helemaal gaan storten op een nieuw avontuur terwijl ik het oude nog niet afgesloten had.

Een intensieve periode volgde. Strenge controles, wekelijkse injecties, angst wanneer ik weer iets dacht te voelen. Uiteindelijk was daar de climax. Ik was bijna 27 weken zwanger. Harde buiken. Een verkorte baarmoederhals. Opname.

Alleen met mezelf en mijn ongeboren kind in een ziekenhuisbed. Wachten tot het stopt. Wachten wat er gebeuren gaat. Tijd om na te denken. Over wat gebeurd was en wat (weer) kon gebeuren. En ja hoor, toen kwamen ze, de tranen. Praten met verpleegsters, met kamergenoten die dezelfde angst hadden. Alleen met mijn gedachten, de rust om alle emoties toe te laten.

Maar het echte verwerken kwam toen na 40 weken en 2 dagen, onze tweede zoon uiteindelijk zonder problemen geboren werd. Alles wat de eerste keer mis ging, ging goed. De bevalling was zwaar maar snel, mijn zoon mocht bij me liggen zolang als ik wilde, de borstvoeding kwam goed op gang (en nu na 8 maanden geef ik zelfs nog steeds borstvoeding!) en na een paar uur mochten we naar huis.

In de ontwikkeling van mijn jongste zoon, maak ik alles mee wat ik met de oudste gemist heb. Tijdens de zwangerschap was ik bang dat ik extra verdrietig zou zijn omdat ik de jongste gaf wat de oudste nooit gekregen had, een onbezorgde start in het leven. Maar het tegenovergestelde was waar. Dit was juist mijn tweede kans om mijn kind te geven wat ik de oudste niet had kunnen geven.

En met de verwerking kwam ook de acceptatie. Mijn oudste zoon werd gisteren twee. En waar ik voor zijn eerste verjaardag al weken van te voren bezig was met het verleden, was ik nu vooral bezig met het nu. Niet meer ‘had ik maar dit’ en ‘was het maar zo’. Het is zo. Zijn vroeggeboorte hoort bij hem. Het is onderdeel van zijn en onze geschiedenis. Na twee jaar terug kijken is het tijd om door te gaan.

Dit is mijn verhaal. En elke moeder, elke vader, heeft een ander verhaal. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Verwerken, accepteren en doorgaan. Of misschien net in een andere volgorde.