Gastblog door Nelleke van Herk

Vroeger als meisje fantaseerde ik al over zwanger zijn. Ik stopte wel eens een pop of kussen onder mijn kleding, en het leek me zo mooi en bijzonder om ooit echt zelf zwanger te zijn. Om trots met een buikje rond te lopen en om de bewegingen van een kindje in mij te voelen. Om een bevalling mee te maken en trots te zijn op de prestatie die ik dan geleverd had.

Later besefte ik me dat er bij een zwangerschap ook een kind en een bevalling hoort. Ik kreeg hier steeds meer bedenkingen bij: wilde ik wel echt de verantwoordelijkheid voor een kind? Wilde ik slapeloze nachten, zorgen, stress en altijd bezig moeten zijn? Zou ik de pijn van een bevalling wel aan kunnen? Ook haalde ik me allerlei ‘wat zou kunnen gebeuren’ dingen in mijn hoofd, zo dacht ik aan vruchtbaarheidsproblemen, een miskraam, een doodgeboren kindje, een ziek of gehandicapt kindje, weduwe worden tijdens de zwangerschap of en postnatale depressie. Door mijn werk met meervoudig beperkte kinderen weet ik dat een gezond kind niet vanzelfsprekend is. Ik dacht hier veel aan en heb er ook met mijn man over gesproken. Toch wist ik dat ik wel moeder wilde worden omdat daar ook heel veel leuke kanten aan zitten en omdat ik heel graag wilde meemaken hoe het is om zwanger te zijn. Samen met mijn man durfde ik het avontuur aan.

Nadat we met de pil gestopt waren was het al snel raak. In het begin moest ik er wel aan wennen, maar het besef dat ik echt zwanger was drong steeds meer tot mij door. Ik had wat kleine kwaaltjes zoals misselijkheid en moe zijn, maar verder ging alles goed. Ik zat veel met mijn hand op mijn buik, las allerlei tijdschriften over zwangerschap en baby’s, en ik had een paar lessen yoga gehad. Sinds een paar weken voelde ik schopjes – zo’n bijzonder gevoel! Ook mijn buikje begon te groeien en ik had er zin in om mijn zwangerschapskleding te gaan dragen. Ik had plannen voor een speciale zwangerschap wellness, mijn man en ik zouden nog een weekendje weg gaan, ik zou nog 8 weken werken en daarna 6 weken verlof hebben waarin ik in alle rust de babyspulletjes zou kopen en klaar zou maken, en vriendinnen zou gaan bezoeken.

Ik twijfelde nog of ik in het ziekenhuis wilde bevallen of thuis, vanwege de pijnbestrijding, maar toch zag ik ook al voor me hoe het zou zijn om thuis te bevallen, in alle rust, met alleen de verloskundige en mijn man. Ik had in gedachte dat ik op een baarkruk zou bevallen en zelf het kindje aan zou pakken. De baby zou naar mijn borst kruipen en zijn eerste borstvoeding drinken, en als we allemaal weer wat bijgekomen waren zou er een beetje bezoek komen en zou ik een week lang verwend worden door de kraamverzorgster. Natuurlijk dacht ik hierbij ook aan slapeloze nachten, onzekerheid, problemen met borstvoeding, napijn van de bevalling en gek worden van een huilend kind – ik wist dat ‘de roze wolk’ niet helemaal roze is.

Maar toen, na 25 weken en 1 dag zwangerschap, kreeg ik bloedverlies. Door de verloskundige werd ik naar het ziekenhuis verwezen en daar begon de rollercoaster.

Bij de inwendige echo zagen de artsen dat ik 1 cm ontsluiting had. Er kwamen allerlei artsen, ik kreeg magnesium en weeënremmers en ik werd met een ambulance naar het Sophia gebracht. Ik trilde van schrik en tegelijkertijd kon ik niets anders dan alles over mij heen laten komen.

In het Sophia werd er 2,5 cm ontsluiting vastgesteld, we kregen een gesprek over de betekenis van zo vroeg geboren worden, en we moesten een aantal moeilijke beslissingen nemen over wel of niet alles doen voor het kindje, en wel of geen keizersnede. Daarna kwam de rust terug en dit hield zelfs een paar dagen aan. Ik moest op mijn rug blijven liggen, kreeg weeënremmers, magnesium en longrijpingsprikken maar verder merkte ik niets. Af en toe had ik een beetje een harde buik maar dit weet ik aan het feit dat ik ook best veel moest plassen maar dat een beetje inhield omdat ik niet elk kwartier de zuster wilde bellen voor de ondersteek. Woensdag ochtend mocht ik weer gaan lopen en was er sprake van dat ik misschien naar huis mocht. Maar tijdens een toiletbezoek kwam het vruchtzakje naar buiten en maakte de rollercoaster een flinke snoekduik. Weer allerlei artsen, en na een aantal rustige uren waarin we nog bezoek gehad hebben en de naam van onze zoon bedacht hadden werd hij geboren.

Daarna was ik opeens moeder terwijl ik nog niet klaar was met zwanger zijn, nog niet klaar voor een kind. De yogalessen waren nog niet afgerond, het kamertje niet af, ik had nog geen zwangerschapskleding aangehad en ik moest nog 8 weken werken voor mijn verlof. Mijn jaren oude verwachtingen werden abrupt omgegooid. Ook de bevalling was totaal anders dan dat ik mij had voorgesteld, niet thuis maar in het ziekenhuis, en niet rustig aan maar snel met veel artsen voor onze zoon in de buurt. Ook werd hij gelijk bij mij weggehaald en lag ik na de bevalling alleen in de verloskamer.

In het begin was ik vooral met mezelf bezig. Ik ging vaak naar onze zoon toe en kolfde voor hem, maar ik huilde om mijn gemiste zwangerschap, en daar voelde ik me dan weer schuldig over omdat hij zo aan het vechten was. Na een aantal gesprekken met een psychologe kon ik dat losser laten en mij meer echt openstellen voor onze zoon.

Uren, weken, maanden waren we in het ziekenhuis. 6 weken IC, 10 weken HC, waarin onze zoon na een operatie nog een paar dagen op de IC belandde, en daarna nog een week mc in Veldhoven. 17 weken in totaal, 119 dagen. Sinterklaas, kerst, oud en nieuw, onze verjaardagen en de ‘uitgerekende datum’ hebben we in het ziekenhuis ‘gevierd’. Vanaf het begin zijn we elke dag en avond bij onze zoon geweest en hebben we alles met hem gedaan wat we mochten en konden doen. Na een aantal weken gingen we onze bezoeken wel meer afwisselen zodat de ander even iets anders kon gaan doen. Ook kozen we er vanaf het begin voor om thuis te slapen zodat we niet continue in een ziekenhuis/Ronald McDonald omgeving zouden zijn, gelukkig was dit vanwege de afstand mogelijk.

Onze zoon is over het algemeen overal goed doorheen gekomen. Wel moesten zijn ogen gelaserd worden, en daarna was het even heel erg spannend op de IC omdat de beademingstube verkeerd geschoten was. Ook moest hij injecties in zijn ogen, en nadat hij thuis gekomen was moest hij nog een operatie aan zijn linkeroog en een operatie aan zijn dubbele liesbreuk.

Ik heb ontzettend veel emoties gehad, en er waren heel veel moeilijke maar zeker ook mooie momenten.

Er waren momenten vol verwarring en machteloosheid om alles wat ons overkwam. Intens verdriet om alles wat ik gemist had. Zorgen om onze zoon, zal hij blijven leven? Gaat hij zelf ademen? Gaat hij zelf drinken? Komt het goed met zijn oogjes? Hoe zal het in de toekomst gaan? Bezwaardheid omdat ik ineens weg was van mijn werk en zo lang vrij kreeg na een ‘makkelijke’ zwangerschap en bevalling, en omdat er ergere dingen zijn dan dit terwijl ik dat soms niet zo voelde. Schuldgevoel dat ik er zoveel moeite mee had dat ik de zwangerschap niet af mocht maken terwijl ik wel zwanger mocht zijn, en een zoon heb gekregen. Spanning om uitslagen. Spanning en stress die voelbaar is op de ic. Angst onze zoon te verliezen toen we ongerust werden opgebeld. Frustratie, boosheid en onzekerheid om mezelf, het elke keer weer naar het ziekenhuis moeten, het wachten op artsen, soms vervelende beslissingen van artsen. Verdriet en pijn bij het elke keer moeten achter laten van dat lieve vechtertje. Vermoeidheid en tegenzin om het heen en weer reizen en het blijven kolven. Zorgen maken en meeleven om en met ouders van andere kinderen. Ongeduld en het helemaal zat zijn om weer naar het ziekenhuis te rijden en die gangen door te lopen. Irritatie als mijn man wel iets anders ‘kon’ doen en ik daar weer in het ziekenhuis zat. Meeleven met onze zoon die zoveel onderzoeken en pijnlijke dingen moest ondergaan.

Maar er waren ook momenten vol geluk, trots en blijheid. Ons dappere kereltje die het zo goed doet. Al de reacties, berichtjes, kaartjes, bezoekjes, telefoontjes, cadeautjes van ontzettend veel lieve mensen om ons heen, mooie fotoshoots. Het besef dat het erger had kunnen zijn met ziekte bij mezelf of een darmziekte bij ons jongetje. Dankbaarheid om alle medische kennis en lieve zorgen van verpleegkundigen en artsen. Verliefd op allebei mijn mooie en sterke mannen. Liefde voor mijn man en blijheid dat we dit samen zo goed kunnen oppakken. We bleven over het algemeen nuchter, positief en optimistisch. En elk moment was een extra bijzonder moment: voor het eerst vasthouden, verzorgen, kleertjes aandoen, in badje doen, niets was vanzelfsprekend en alles was een mijlpaal.

Nadat onze zoon thuis kwam had ik nog 9 weken verlof, en mijn man nam hiervan de eerste 2 weken vrij. Weken waarin er nog veel artsenbezoekjes en 2 operaties waren, maar ook weken waarin we ontzettend veel genoten van de normale dingen die voor ons nu zo bijzonder waren. Onze zoon oppakken en knuffelen wanneer we wilden, en wanneer hij dat wilde ;), wandelen met de wandelwagen, op pad met de maxi cosi, kraambezoek aan huis, het was allemaal voor het eerst en allemaal bijzonder.

Het weer gaan werken na een half jaar viel mij mee. Ik had verwacht dat het flink wennen zou zijn, maar ik zat al snel weer in het werkritme. En omdat onze zoon het goed doet op de kinderopvang is het ook niet moeilijk om hem daar achter te laten, al ben ik altijd weer erg blij als ik hem weer ophaal. 🙂

Ik denk nog regelmatig terug aan de ziekenhuisperiode. Aan de ene kant voelt het als een zware lange periode, maar aan de andere kant voelt het als een waas. Ik weet nog hoe vreemd we het vonden dat het ‘ineens’ al februari en 2016 was toen onze zoon thuis kwam, alsof we de maanden ervoor overgeslagen hadden. Als ik foto’s van de beginperiode zie kan ik mij niet meer voorstellen hoe klein hij geweest is, wat dat betreft ben ik veel vergeten en ik ben blij dat we veel opgeschreven hebben en veel foto’s hebben gemaakt.

Soms wordt ik even overspoeld met emoties, dan voel ik de ‘zwaarheid’ van wat ons overkomen is, en zie ik mezelf weer naar het ziekenhuis gaan en urenlang bij de couveuse zitten. Ook heb ik er met momenten nog steeds moeite mee als ik zwangere vrouwen zie die (gelukkig!) wel hun kind voldragen. Ik hoop dat ik ooit nog een broertje of zusje voor onze zoon mag krijgen en een normale zwangerschap mag meemaken, maar tegelijkertijd besef ik dat het nooit meer normaal zal zijn. We moeten ons afvragen of we het risico willen nemen (ondanks dat de oorzaak niet gevonden is heb ik wel een verhoogde kans op weer een vroeggeboorte), en als we dit doen kom ik in een medisch traject en zal het een heel onzekere periode zijn.

Meestal ben ik dankbaar en blij, en voel ik de verrijking. Al die mensen die ons zo lief ondersteund hebben. De medische wetenschap die onze zoon gered heeft. Mijn man en ik die hier samen uitgekomen zijn. En natuurlijk onze lieve, sterke, dappere, stoere zoon…

Het leven gaat soms anders dan verwacht

Geen mooie bolle buik om trots mee te pronken
Maar een lege buik waarin ik geen beweging meer voel
Geen wellness met zwangerschapsmassage
Maar heen en weer rijden naar het ziekenhuis
Geen zwangerschapskleding aan
Maar die ongebruikt in de kast opbergen
Geen kind volledig voldragen en ontwikkeld in mijn lichaam,
Maar volgroeid door medicatie en apparaten
Geen weekend samen weg
Maar lunchen in de buurt van het ziekenhuis
Geen verlof waarin je uitrust en je je voorbereid op een kind
Maar een druk schema van kolven, reizen en ziekenhuisafspraken
Geen nesteldrang of urenlang tutten in de babykamer
Maar in een ziekenhuis naast een couveuse zitten
Geen normale bevalling thuis
Maar in het ziekenhuis met medicatie en zorgen
Geen navelstreng doorgeknipt door mijn man
Maar snel door de gynacoloog
Geen kindje gelijk op mijn borst
Maar een eerste kennismaking door een glazen ruitje
Geen trotse man om mij en een baby heen
Maar alleen in een verloskamer liggen
Geen zelfrespect hebben om mijn prestatie
Maar me afvragen waarom ik een vroeggeboorte had
Geen met zorg uitgekozen eerste pakje aan
Maar in een luiertje en plakkertjes
Geen verwennerij door mijn man en een kraamverzorgster
Maar ’s ochtends vroeg door het ziekenhuis sjokken
Geen kraambezoek aan huis
Maar 1 voor 1 in het ziekenhuis
Geen baby aan de borst
Maar 2 schelpen aan een borstkolf

Wel een heel mooi, sterk en krachtig kindje
Die ik nu al op mag zien groeien
En aan kan raken
Wel veel lieve artsen en verpleegsters
Die hun werk fantastisch doen
En lief zijn voor onze zoon en voor ons
Wel familie, vrienden, buren en collega’s
Doe ons steunen met berichtjes en kaartjes
En veel aan ons denken
Wel een lieve, nuchtere man
Die naar mij luistert en mij helpt
Maar toch…
Het leven gaat soms anders dan je verwacht…

Gastblog door Nelleke van Herk