Een paar weken geleden werden hier in huis alweer vijf kaarsjes uitgeblazen. De avond ervoor zag ik in de boekenlade het geboortefotoboek van Tygo liggen en bedacht dat ik het al een aantal jaar niet meer had ingekeken. Ik pakte het boek uit de lade en sloeg bladzijde na bladzijde om.

De foto’s brachten herinneringen bij me naar boven die zowel mooi waren als confronterend. Hoe langer het geleden is, hoe minder vaak ik aan de couveusetijd denk of het erover heb met anderen. Eigenlijk bijna nooit meer. Maar hoe langer het geleden is, hoe meer ik besef dat de couveusetijd helemaal niet normaal was. Sterker nog, het is gewoon echt heel knap hoe we onszelf hier doorheen gebokst hebben, zeker ook Tygo. Als couveuseouder overkomt een vroeggeboorte je.

Helaas spreken we nog veel te vaak over een vroeggeboorte wanneer het na de geboorte stil blijft. Per dag worden er in Nederland ongeveer drie kinderen stil geboren. Daarnaast spreken we bij vroeggeboortes over geboortes van 24 tot 37 weken. Een baby wordt dan opgenomen op de NICU of de couveuseafdeling en heeft medische zorg nodig. Er worden in Nederland per dag ongeveer 43 baby’s te vroeg geboren.

Als je geluk hebt verblijf je in een ziekenhuis met een couveuseafdeling waar je bij jullie kindje(s) mag blijven slapen en heb je een eigen kamer in het ziekenhuis. Is dat niet het geval, dan moet je als mama al snel na de geboorte ‘uitchecken’ en naar huis, terwijl jullie kanjer(s) zijn of haar eerste weken/maanden op de NICU of couveuseafdeling moet blijven. In ons geval moest ik drie dagen na de bevalling het ziekenhuis al verlaten en mocht Tygo pas twee maanden later naar huis.

Twee maanden nadat je ouders bent geworden, weken die bestaan uit op en neer racen van huis naar het ziekenhuis en terug, spannende momenten (onderzoeken of wellicht operaties), terwijl je als mama nog aan het herstellen bent van de bevalling met een portie hormonen die door je lijf gieren. De kinderkamer is nog niet af en de babyspullen staan nog op een checklist om afgevinkt en aangeschaft te worden.

Je ziet op de NICU dingen die zo’n indruk maken. Baby’s zo klein en fragiel, overal apparatuur en slangetjes en piepjes. Onderzoeken, echo’s en nog eens onderzoeken. Je eigen kindje, in grootte vergelijkbaar met een pak suiker, met zoveel toeters en bellen dat je als ouder denkt ‘mijn god, gaat dit wel goed komen?’

Ik zat op de bank, bijna vijf jaar later, en bladerde steeds sneller door het fotoboek heen. Al klinkt het misschien gek, ik had geen zin om lang naar de foto’s te kijken. Geen zin om het gevoel van machteloosheid in mijn ogen terug te zien op de foto’s. Machteloos omdat je als mama niets anders kunt doen dan er zoveel mogelijk voor je kindje te zijn. Wetende dat hij de medische zorg keihard nodig heeft. Niet wetende wat het komende jaar en alle jaren die erop gaan volgen zullen brengen. Hoop op onbezorgdheid, plezier zonder medisch gedoe. Het is vooral de onzekerheid die in je ‘mama systeem’ gebakken raakt.

Besef overvalt me, dat het juist een feest moet zijn om af en toe het geboortefotoboek in te kunnen kijken. Er zullen couveuseouders zijn die er geen last van hebben, maar ik kan me heel goed voorstellen dat er veel ouders zijn die net als ik zo blij zijn dat dat hoofdstuk dicht is. Die onbewust (ook ik) niet doorhebben wat voor effect het couveusetraject uiteindelijk op je heeft gehad en nog steeds heeft.

Wat ben ik trots op die kleine stoere bink van ons. Nou klein, wat wordt hij toch groot en wijs. Als ik bedenk wat hij allemaal heeft doorstaan: twee maanden lang geprik in zijn lijf direct na de geboorte, met slangetjes en infuusjes en plakkers, alles erop en eraan. Transport met de ambulance, nieuwe bedjes en wisselende verpleegkundigen, die stuk voor stuk toppers waren.

Twee maanden lang alleen in de couveuse en later in een warmtebedje liggen, terwijl mama en papa er niet altijd waren. Daar lig je dan alleen… Wat er ook gezegd wordt, baby’s vergeten misschien veel, maar ik ben ervan overtuigd dat ze een bepaald gevoel echt meenemen uit deze periode en dit moeten verwerken. Het gevoel van alleen zijn en het gevoel dat er dingen met hun lijf gebeuren die ze niet willen. Zou jij blij worden als je steeds prikjes krijgt voor infuusjes of er een sonde door je neus geduwd wordt? Om nog niet te spreken van alle onderzoeken en metingen.

Wat heeft hij de afgelopen vijf jaar geknokt om de stoere jongen te worden die hij nu is. Wat ben ik daar trots op en wat is het ongelooflijk knap. Wat ben ik trots op alle couveusekinderen die het ook allemaal gewoon maar even flikken, in het ziekenhuis op de NICU/couveuseafdeling, en hun hele eerste levensjaar waarin hun weerstand vaak toch minder is. Motorisch, sociaal-emotioneel, spraak en articulatie, je overal goed ontwikkelen. Terwijl je tijdens de zwangerschap de ‘handvatten’ voor een groot deel gemist hebt, want in de laatste tien weken van de zwangerschap gebeurt er nu eenmaal nog heel veel in de buik.

Ik sloeg het fotoboek dicht en zuchtte. Die tijd hebben we gelukkig gehad en het gaat nu zo goed. Op naar een super verjaardagsfeestje!