Dit jaar is het hoofdthema van de Week van het Couveusekind (13 t/m 18 november) ‘samen zorgen’. Samen zorgen klinkt logisch, maar kan oh zo ver weg lijken voor een couveuseouders. Je kunt zelf niet zorgen voor je kind, het heeft noodzakelijke medische zorg nodig. Daarnaast het ‘samen zorgen maken’, wat gaan we allemaal nog meemaken?

Waar ik benieuwd naar ben, is waar jij als couveuseouder het eerst aan denkt bij ‘samen zorgen’?

Er komt op dit moment veel op jullie af, of is er onlangs/langer geleden veel op jullie af gekomen.
Jullie kindje is, misschien onverwacht, (veel) te vroeg geboren (of moest om een andere reden in de couveuse liggen). Het gaat goed, het is onzeker, of het is levensbedreigend voor jullie kindje. Drie scenario’s waar je als couveuse ouder in kunt zitten. Waarvan je alleen maar hoopt, of nu nog droomt, dat dit het eerste scenario is/wordt: het gaat goed.

Hier slaan we denk ik de spijker op de kop. Je kunt vroeggeboorte, een couveusetraject, niet bestempelen als het één of het ander. Iedere situatie is anders. Het samen zorgen zal voor iedereen een eigen gevoel, een eigen beleving naar boven brengen. De papa ervaart het misschien ook anders dan de mama. En hoe beleeft de kinderarts of de verpleging dit? Sommige situaties zullen enorm aangrijpend zijn, ook voor hen.

Waar ik het eerste aan denk bij het hoofdthema? Dat ik dit juist zo graag had gedaan. Het samen met mijn partner Niels kunnen verzorgen van Tygo. Niet compleet onverwacht met 30 weken zwangerschap naar de OK hadden gemoeten voor een keizersnede. Dat we de hele ziekenhuisperiode hadden kunnen overslaan en dat ik niet in aanraking was gekomen met het gevoel van het bijna (weer) verliezen van mijn kind.

Maar dit is niet realistisch natuurlijk. Het is ons nu eenmaal overkomen en we zijn er uiteindelijk samen sterker uit gekomen, gelukkig. Tygo is inmiddels drie jaar en het gaat heel goed, wat nu meer een vanzelfsprekendheid is geworden maar waar ik oh zo dankbaar voor ben en blijf. Nu de ziekenhuisperiode inmiddels iets langer geleden is voor ons, merk ik dat ik na verloop van tijd met een ander gevoel over deze periode ben gaan denken.

Het is fijn als er mensen zijn die voor jou zorgen. Voor jou en je partner, de couveuseouders. Ook al heb je dit op het moment zelf niet door, omdat alles je teveel is. De artsen en verpleegkundigen die je een schouderklopje geven, interesse tonen of tijd maken om met jou/jullie in gesprek te gaan. Familieleden die misschien niet weten wat ze moeten zeggen, maar vragen of je die avond mee wilt eten. Een kaartje, berichtjes van naasten, collega’s of misschien kennissen die verder weg staan en waar je het totaal niet van verwacht. Dat heb je nodig, je kunt het niet alleen. Al voel je jezelf soms wel heel erg alleen in deze situatie.

Dat anderen samen zorgen voor jullie als couveuseouders is naar mijn mening cruciaal in de ziekenhuisperiode. Ook al heb je in deze periode als couveuseouders misschien niet eens door dat dit gebeurt. Jullie zijn niet alleen, jullie hoeven hier niet alleen doorheen. We zijn er voor jullie…

Als we dit nu eens breder trekken dan alleen de steun van familie en naasten. Ik denk dat ouders die te maken krijgen met een vroeggeboorte Nederland én vroeggeboorte in het algemeen meer zorg heel hard nodig hebben. Meer bekendheid en meer bewustwording. Meer voorbereid zijn dat vroeggeboorte jullie kan overkomen, meer fundraising voor medisch wetenschappelijk onderzoek en ga zo maar door.

Help je mee in de week van het Couveusekind (10 t/m 18 november) om alle berichten over vroeggeboorte te delen, #WPD2017 bovenaan te krijgen en bekend Nederland en de media te overtuigen om hier meer aandacht aan te besteden? Dankjewel!