Waarschijnlijk zijn er heel veel redenen waarom muziek zo’n belangrijke rol speelt in het leven van mensen. Op muziek kun je ontspannen, uit je dak gaan, het kan je steun geven. Het kan er ook voor zorgen dat je bij een paar simpele noten en woorden, ineens terugdenkt aan een bepaalde periode in je leven. Zo heb ik dat bij Wires, een liedje van de band Athlete.

You got wires, going in
You got wires, coming out of your skin

Bloot kwam Luc ter wereld, 10 weken te vroeg. Dat blote was maar van korte duur. Vrij snel lag hij aan draden en slangetjes en toen ik hem terug zag na de bevalling was hij haast onherkenbaar. Slangen in zijn neus, draden op zijn borst en een grote draad om zijn voetje met een rood licht. En als toppunt van onherkenbaarheid een grote ‘zonnebril’ om zijn oogjes te beschermen tegen het blauwe licht van de tl-lamp die de bilirubine moest afbreken.

You got tears, making tracks
I got tears, that are scared of the facts

Ben ik ooit zo bang geweest in mijn leven? Het moment dat de verloskundige tegen me zei dat ik aan het bevallen was. Wat wist ik van vroeggeboorte, helemaal niets! Gelukkig zijn er gedurende de opname geen ernstige complicaties geweest maar angst bleef in die tijd altijd een deel van mij.

I see hope is here, in a plastic box
I’ve seen christmas lights, reflect in your eyes

Ik word soms een beetje verdrietig van alle kerstversiering en accessoires die je nu in de winkels vindt. My First Christmas, Baby’s First Christmas… Voor mijn gevoel wordt dit ook Luc’s eerste kerst maar niets is minder waar. Kerstversiering op de afdeling en een boompje op de balie. Dat was Luc’s eerste kerst. Er was sneeuw, maar hij kon het niet zien. Feestdagen? Ik weet niet wat er feestelijk aan was…

First night of your life, curled up on your own
Looking at you now, you would never know

Deze zin raakt mij elke keer weer het meest. Een kind hoort niet bij zijn moeder weggehaald te worden als hij ter wereld komt. Er zat een hele verdieping tussen ons in. Ik op de kraamafdeling, hij op de Intensive Care. Terugdenken aan die eerste nacht maakt mij enorm verdrietig. Ik heb hem in de steek gelaten, hij lag daar en had mij nodig maar ik kon niet bij hem zijn. Ik kon toen niet anders en was zelf herstellende van de bevalling maar het eenzame beeld van mijn 1420 gram wegende kindje in een grote ruimte vol lampen en piepjes, machines en onbekende mensen laat me niet los. De eerste nacht van zijn leven, helemaal alleen…

I see it in your eyes
You’ll be alright

Hoeveel zorgen we ons ook maakten en hoe lang het soms ook leek te duren. Dat het goed zou komen hebben we altijd geloofd. Hoe klein Luc ook was hij liet altijd merken dat hij vechtlust had en liet ons zien dat wij trots mochten zijn op onze kleine kanjer.

Hoewel sommige dingen langzamer gaan dan bij aterm geboren kindjes is het met Luc helemaal goed gekomen. Wat de toekomst nog brengt weten we niet maar wij weten het zeker: Luc will be alright!